Γη του Ζαγορίου, τόπος γιομισμένος από γεννησιμιού, με λιθάρια, κοτρόνια, πέτρα και βράχους.

Ο ουρανός ποτίζει τις σκληροτράχηλες πλαγιές με βροχή και στα κρύα τις στρώνει με χιόνι. Αυτά χωνεύονται στης γης τα βάθια, πλημμυρίζουνε πηγές, κυλούν καθάρια τις χαράδρες, φτιάχνουνε ποτάμια και χειμάρρια ορμητικά, πλάι στην κροκάλα και το βράχο.

Το νερό τρίβει την πέτρα, πλάθει χώμα, φυτεύει τις βραχιές με πράσινο και δένδρα...

Μόνο που τα καλντερίμια ψάχνουν πέρασμα στους ποταμούς και τις χαράδρες. Μα το πέρασμα πρέπει γερό να γίνει, στο χρόνο να διατηρηθεί, τον καιρό να αντέχει.

Την τέχνη την κατέχουν οι ντόπιοι, από πάππου προσπάππου, φτιάχνοντας σπιτικά. Το υλικό η γης απλόχερα χαρίζει. Κάπως έτσι η πέτρα σμιλεύεται, τα αγκωνάρια σφηνώνουν, η βρεγμένη άμμος κονίαμα καλό για αρμολόγημα γίνεται και το τοξωτό κάμωμα, σηκώνει με την ακρογωνιαία στερνολιθιά, το βάρος του γιοφυριού...

Του Άη Μηνά μικρό, μα στέρεο γιοφύρι , του Καπετάν Αρκούδου ηρωικό, μπολιασμένο με βόλι. Tου Κόκκορου περήφανο ψηλό, το Καλογερικό τρία τόξα μακρύ και του Λαζαρίδη, στη σκιά του βράχου. Λίγο στα πέρα της Κλειδωνιάς, το γιοφύρι πατά φράγμα μικρό και της Κονίτσης ζαλίζει τον Αώο στο διάβα του... Όλα τους καμωμένα πέτρα στην πέτρα, τρανώνουν μιαν παράδοση ιδιαίτερη, πολιτισμού, μαστοριάς, τέχνης...

Και στων Ασπραγγέλων το πλάγιασμα, η μαρμαρωμένη Ζαγορίσια κυρά, μαρτυρά μέρα νύχτα στην ιστορία, τον διαρκή αγώνα και τη θέληση για ζωή, για επιβίωση όσων εδώ έζησαν...

Πέρασαν οι καιροί, τα καλντερίμια γίναν δρόμοι, τα γιοφύρια πέτρινες θύμησες στων ποταμών το πέρασμα... Κι ο τόπος ένα όμορφο όνειρο για να το γυρέψεις, για να το διαβείς... Όνειρο που βαστά σε θεμέλια γερά, που στηρίζουν σύγχρονες ζαγορίσιες ψυχές...

Άλλοι γέννημα θρέμμα του τόπου, σαν την γιαγιά Κλειώ του Διχωριού που καθισμένη στην σκια του μεσημεριού, μας χαμογελά μέσα από την ψυχή, καλώντας μας στην λειτουργιά της κλησιάς να ανταμώσουμε πάλι. Ή σαν τον κύριο Θουκυδίδη και την κόρη την Έλλη από το Καπέσοβο, που γλυκά διδάγματα από κει ως το Πάπιγκο προσφέρουν. Όπως τον Τάκη από το Διλόφο, τον Κώστα με τον Λευτέρη στο Μικρό Πάπιγκο και τον Δημητρό των Ασπραγγέλων, που την τέχνη των γεύσεων γυρεύουν. Σαν τον Βασίλη, τον Δημήτρη και την Σπυριδούλα, που μας κάμουν κουπί, στων ποταμών τον παράδεισο.

Κάποιοι στα νιάτα φύγαν, μα ο χρόνος καρτερικά, πίσω γύρισε σαν τον Αντώνη στης Κόνιτσας τον τόπο...

Και είναι και κάποιες γυναίκες που έκαμαν το Ζαγόρι σπίτι και συνάμα νέα της καρδιάς πατρίδα.

Πόπη της Ελάτης, Λένα του αργαλειού θαυμάζουμε ελικρινά αυτά που κάμετε! Και συ Λίνα, γλυκιά του ερχομού μας αιτία, που καταφύγιο ως και σε αγγέλους προσφέρεις, συνέχισε ό,τι αγαπάς στον τόπο τούτο να κάμεις.

Γιατί πιστεύουμε αλήθεια, σε όλους εσάς!

Και με εσάς το Ζαγόρι μπορεί να συνεχίζει να ελπίζει, πως και της επόμενης γενιάς όνειρο και αγαπημένος προορισμός της καρδιάς, θα μείνει!

Ν. Κ.