Στην ορεινή Τριφυλίας
-
Μέσα από τα μάτια μας
Καιρό καλούσα τη γυναίκα μου να βρεθούμε στα πάτρια εδάφη, όπου εκείνη, τό βλεπε το πολύ, μέχρι μια μονοήμερη εκδρομή στο χωριό.
"Υπάρχουν και άλλες ομορφιές που έχω να σου δείξω", της λέω και τελικά την πείθω.
Ο πατέρας γεννήθηκε δίπλα στον Αη Βασίλη, σε ένα μικρό χωριό με το όνομα Μαρίνα, χωμένο στα ορεινά της Τριφυλίας, πάνω από τη Νέδα, το ποτάμι με το γυναικείο όνομα αρχαίας νύμφης. Από μικρά πηγαινοερχόμασταν στα μέρη κείνα, αυθημερόν μιας και το σπίτι εκεί, είχε προ πολλού πέσει, από σεισμό. Το ποτάμι, η βρύση, τα πλατάνια, οι κλησιές, οι γιαγιάδες που μας κερνούσαν κουραμπιέδες, είχαν χαραχθεί βαθιά στην καρδιά μας. Τώρα που το χωριό άδειασε, είναι αλήθεια πως οι εκδρομές μας ήταν πιο σπάνιες και φυσικά δεν μιλούν το ίδιο σε μας και στις καρδιές των αγαπημένων μας...
Παρασκευή απόγευμα
Μια χειμωνιάτικη Παρασκευή κινήσαμε για Τριφυλία. Προορισμός και αφετηρία για τις εφορμήσεις μας, η Αμπελιώνα, μια ώρα δρόμος από Μεγαλόπολη μέσω Νέδας. Το χωριό είναι δίπλα στα χωριά της Νέδας και του Αγίου Σώστη και μισή περίπου ώρα από την Ανδρίτσαινα
Φτάνουμε βραδάκι. Καταλύουμε ένα ζεστό και άνετο ξενώνα και βγαίνουμε στο χωριό για περίπατο.
Χάρη στους ντόπιους ευεργέτες του, το χωριό έχει αλλάξει πολύ σε σχέση με παλιά. Όμορφα πετρόχτιστα καταλύματα σε προσμένουν, λιθόπετρα καλντερίμια σε καλούν να τα περιηγηθείς, η κλησιά του Άη Νικόλα στην άκρη του χωριού, σου γνέφει να ανάψεις ένα κερί, η ταβερνούλα καταμεσής καπνίζει το τζάκι για να γευτείς τους μεζέδες της. Τριγύρω το καστανόδασος, οι πηγές και τα ρυάκια προσκαλούν να τα διαβείς αποπλανώντας πονηρά τις αισθήσεις σου.
Η σκοτεινιά δεν μας επιτρέπει να βγούμε παραέξω, έτσι κινούμαστε μέσα στο χωριό. Μια ρουφηξιά γάργαρου νερού στις πέτρινες τρανές βρυσιές, μετά κατεβασιά στην κλησιά, έναν σταυρό και πάμε για φαγητό στο ταβερνάκι.Στο στέκι του Σπύρου, από το όνομα του πατέρα των ευεργετών του χωριού, ο καθείς Σπύρος (Παντελής παλιότερα, σήμερα Θόδωρος) κάμει καλούς μεζέδες. Με κοκκινέλι απολαμβάνουμε ό,τι μας προσφέρει παστό με μπριζόλες και λουκάνικο. Σαν έχει πάει για κυνήγι σου βγάζει και κανά ζαρκάδι ή άγριο γουρούνι. Φαγωμένοι, χαλαρώνουμε τις αισθήσεις, συζητώντας μπρος στο τζάκι.
Ήδη στα γυναικεία μάτια, μια σπίθα καστανή, σα να παραδέχεται το δίκιο για την εκδρομή. Ανηφορίζουμε στον ξενώνα, φουντώνουμε το τζάκι και μετά μια αγκαλιά και χουχούλιασμα αντίκρυ από τη φλόγα.
Σάββατο πρωί.
Σαν κοιμάται η κυρά, ένα πρωινό τρέξιμο τριγύρω από το χωριό δεν είναι κακή ιδέα... Πατώντας σε άσφαλτο μπορείς να κάμεις τον κύκλο βγαίνοντας στον κεντρικό και από εκεί προς Ανδρίτσαινα να ξαναμπείς τον πάνω δρόμο κάνοντας κυκλικά τη διαδρομή μέσα στα δενδριά και στις καστανιές. Σαν πάλι θες, μπορείς να κινήσεις προς πηγές Νέδας να πιεις νερό και να γυρίσεις... Τη ίδια διαδρομή μπορείς να κάμεις και με ποδήλατο. Η κίνηση στα μέρη αυτά δεν είναι πυκνή και τα πρωινά σχεδόν δεν υπάρχει... Και αφού αφεθούμε μετά στη δροσάδα της ντουζιέρας, ένα χορταστικό πρωινό είναι ό,τι χρειαζόμαστε, για να τρυγήσουμε όλη τη μέρα.
Διασχίζουμε, το ειδυλλιακό δάσος με τις καστανιές. Στην Αμπελιώνα, μια φορά το χρόνο κάθε φθινόπωρο, οργανώνεται η γιορτή κάστανου, με γλέντι, φαγητό και φυσικά κάστανα πολλά σε διάφορες εκδοχές!Πρώτη μας στάση, οι πηγές της Νέδας, κάτω από το ομώνυμο χωριό, δέκα λεπτά δρόμος από την Αμπελιώνα. Το χωριό το λέγαν παλιά, Μπέρεκλα, ενώ με τις συνενώσεις των δήμων απαντούσε μαζί με τα γύρω χωριά, σα δήμος Είρας, από την πανάρχαια πόλη, που ήσαν ισχυρό οχυρό, στα μέρη τούτα, ανάμεσα στο Λύκαιο και στο Τετράζιο όρος.
Αφήνουμε στο δρόμο το αμάξι, κατηφορίζουμε δυο λεπτά τα σκαλοπάτια και φτάνουμε στο πλακόστρωτο άνοιγμα. Στην άκρη του η Αγία Ανάσταση, φύλακας και οδηγός των πηγών. Τριγύρω τα νερά ξεχύνονται από παντού από το βουνό, από το χώμα, από την κοιλάδα, αλλού καταρρακτώδη, αλλού πιο ήρεμα. Από δω ξεκινούν, για να καταλήξουν μέσα από καταπράσινα περάσματα και από φαράγγια, και από μικρές λίμνες και από σπηλιές και από καταρράκτες, στη θάλασσα. Από δω κινούν και πολλοί πεζοπόροι τα καλοκαίρια, για να περπατήσουν το ποτάμι μέχρι τους καταρράκτες του.
Ναι, η Νέδα έχει καταρράκτες και μάλιστα αξιόλογους! Για κει θα κινήσουμε και μεις, μέσα από χωριουδάκια και μέρη όμορφα.Την ωρίτσα ανάλογα με τις στάσεις ίσως και λίγο παραπάνω, θα τη φάμε, μα πιστεύουμε πως αξίζει τον κόπο!
Περνάμε σε λίγο την Πέτρα και δυο λεπτά μετά, κάνουμε μια στάση δεξά μας, στην Παναγιά του Κακαλετρίου, για να θυμιάσουμε λίγο την Κυρά της κλησιάς. Ακόμα και χειμωνιάτικα το σκηνικό με την κλησίτσα δίπλα στο ποτάμι, δείχνει υπέροχο!Κανά πεντάλεπτο μετά περνούμε το Κακαλέτρι και κινούμε για Στάσιμο. Λίγο πιο πέρα, ανήσυχα πνεύματα, αφήνουμε το δρόμο και χωνόμαστε ανάμεσα σε δυο εικονοστάσια προς Αγία Παρασκευή μέσα από χωματόδρομο. Κατά δω μας είπαν δυο παππούδες πως βρίσκονται ερείπια της αρχαίας Είρας. Σε δυο λεπτά φτάνουμε. Δίπλα στην Αγία, αρχαίες κοτρώνες στοιβάζονται ακόμα, Κάποιος βοσκός πάντως, τις έχει βάλει στο μάτι καθώς έχει μανδρώσει εδώ τα ζα του…
Θυμιατίζουμε την Αγία και πάλι το δρόμο μας. Περνάμε τις βρύσες και μετά περνούμε το Στάσιμο. Για όποιον επιθυμεί εδώ, μια στάση για καφεδάκι ελληνικό ή για μεζεδάκια δεν είναι καθόλου κακή ιδέα. Από αντίκρυ ώρα τώρα αγναντεύουμε και το χωριό μας, την Μαρίνα. Πιο πάνω στα πίσω βουνά, ο Επικούριος Απόλλωνας γνέφει από μακριά, κάτω από την κουκούλα του, προσκαλώντας για επίσκεψη.
"Στο γυρισμό γυναίκα, θα σε πάω και κει".
Τώρα προχωράμε προς Σύρριζο. Στο χωριό αυτό στέκει έρμο το παλιό σχολείο, όπου για μια χρονιά πέρασε από αυτό μικρός, ο κυρ Γιώργης, ο πατριάρχης της οικογένειας. Παλιά δίπλα εδώ, υπήρχε μια ταβερνούλα. Σήμερα κλειστή και έρμη… Αφήνουμε το Σύρριζο και πάμε για Διμάνδρα. Στα μισά, δεξιά μας, νέος δρόμος πάει για του Κούβελα. Το χωριό το φτάνεις σε 5 λεπτά και μπορείς να περιηγηθείς στα πέτρινα καλντερίμια και στην πλατεία με την όμορφη κλησιά του. Στην άκρη του χωριού σα θες, θα βρεις αναψυκτήριο, με θέα καλή, προς τα κάτω.
Φτάνουμε Διμάνδρα. Κάτω πας για Μέλπεια και από εκεί Διαβολίτσι - αυτό το χωριό από μικρός σκεφτόμουνα πως κάποιες διαβολιές έχει κάνει και το είπανε έτσι- και μετά εθνική για Καλαμάτα ή Κυπαρισσία. Αριστερά του χωριού βατός χωματόδρομος, σε πάει Άνω Μέλπεια και από κει για Βάστα, όπου ο καθένας αξίζει να επισκεφθεί την θαυμαστή κλησιά.
«Προς Άνω Μέλπεια θα πάμε στο γυρισμό, της γνέφω» για να απορήσει κείνη τι θα δούμε από τα πέρα μέρη.
Κατηφορίζουμε δεξά από Διμάνδρα για Ψάρι, μετά δρόμος για Άη Γιώργη. Παίρνουμε το δρόμο για Κοπανάκι και από εκεί 10 λεπτά μετά μπαίνουμε στη γραφική Κεφαλόβρυση με τα πολλά νερά της και κινούμε προς Αυλώνα. Στρίβουμε για Πλατανιά και είτε μέσα από το χωριό είτε τριγύρω του, πορευόμαστε για τους καταρράκτες. Ο πρωινός προορισμός μας χωμένος βαθιά στη χαράδρα μας προσκαλεί.
Κατηφορίζουμε έξω από το χωριό, σε χωματόδρομο για κανά τέταρτο μέχρι που αφήνουμε το αυτοκίνητο στο τέλος του δρόμου σε μιαν ανοιχτοσιά. Μπροστά μας βρίσκεται το ποτάμι και ένα παλιό πέτρινο γιοφύρι που θα διαβούμε. Μαγευόμαστε από την ομορφιά του τόπου! Σαν είναι άνοιξη, η βλάστηση και τα σπάρτα ευωδιάζουν τούτον τον αέρα. Ακόμα και μες στο καταχείμωνο πάλι καταπράσινα δενδριά και θάμνοι μας τριγυρίζουν ολόγυρα.Διαβαίνουμε το γιοφύρι και παίρνουμε το μονοπάτι για καταρράκτες.Ανηφορίζουμε, για 10 λεπτά, κατηφορίζουμε για άλλα 10, πάνω από τα νερά του ποταμού, που θορυβώδη συντροφεύουν τον περίπατο. Διαβαίνουμε ξύλινα πιαστήρια, άλλα όρθια και άλλα λυγισμένα από τον καιρό και φτάνουμε, στον καταρράκτη. Η δύναμη του νερού και η εικόνα μας ενθουσιάζουν.
«Πώς και δεν με έχεις φέρει εδώ;» ρωτάει η γυναίκα μου.
«Εσύ που μού κανες τη δύσκολη» την πειράζω.
Καθόμαστε στο παγκάκι, αντικρίζουμε τα χειμαρρώδη νερά και για λίγο αφήνουμε κάθε σκοτούρα μας, να την πάρει το ρέμα. Κάτω από τον καταρράκτη ξύλινο γιοφύρι μας καλεί να το διαβούμε. Μια ανηφοριά με προσοχή και λίγα λεπτά πιο πέρα στα δεξιά μας, προβάλει ο μεγάλος καταρράκτης. Επιβλητικός, θορυβώδης και αποφασισμένος να σαστίσει κάθε διαβάτη που τέτοιαν εποχή τολμά να σταθεί ομπρός του. Τα νερά του ξεχύνονται από πάνω και ορμητικά πέφτουν στη λίμνα, πριν ξεχυθούν στο κατάντι. Καθόμαστε σε μιαν άκρια και δω για λίγα λεπτά και αφήνουμε τον ήχο του νερού και την ονειρεμένη εικόνα, να μας συνεπάρει.
Τα καλοκαίρια εδώ βουτηχτάδες με γερή καρδιά κολυμπούν στα κρύα νερά του ποταμού. Ένα καλοκαίρι το κάμαμε και μεις. Τολμηρός βουτηχτής λούστηκα, τα αφρώδη τούτα νερά … Όμως, τέτοια εποχή, δεν είμαστε για πνευμονίες…
Το μονοπάτι προχωράει λίγο ακόμα προς την παναγίτσα. Το κάμουμε και μεις. Προσκυνάμε την παναγιά και κινούμε λίγο πιο πέρα πάνω από τον απόκρημνο βράχο, θωρώντας το γκρεμνό. Πολύ όμορφη η θέα από εδώ.
Κατηφορίζοντας προς τα πίσω λίγο πριν το ξύλινο γιοφύρι, ένα κατηφορικό πέρασμα αιχμαλωτίζει το βλέμμα μου. Οδηγεί σε κάτι σχοινιά και λίγο πιο πέρα μια σπηλιά μοιάζει να καταπίνει το ποτάμι. Κατηφορίζω με προσοχή και φτάνω εκεί όπου τα νερά χύνονται στα έγκατα του βουνού. Κάποιοι λένε πως έχουν διαβεί τούτη τη σπηλιά, εμείς πάλι δεν θα το αποτολμήσουμε …
Έχοντας χορτάσει τα πνεμόνια μας καθαρό αέρα και τις αισθήσεις μας όμορφες εικόνες, γυρίζουμε προς το πέτρινο γεφύρι. Μεσημεριάζει σε λίγο και μεις ανηφορίζουμε με το αμάξι στην Πλατανιά.
Το χωριουδάκι στέκει ψηλά στο βουνό και στην ταβερνούλα του, μπορείς να γευτείς τις νοστιμιές του ψήστη. Εμείς πάλι κρατάμε ακόμα και μιας κι έχουμε να κάνουμε μιαν ακόμα εφόρμηση, γυρνάμε στη Διμάνδρα.
Αφήνοντας πίσω σου τη Διμάνδρα, πας προς Αράχωβα, και μετά για Άνω Μέλπια, μέσα από βατό χωματόδρομο. Μετά πρόσφατη ασφαλτόστρωση σε οδηγεί, προς Άγιο Αθανάσιο και δίπλα στο κλησάκι του Αγίου Σπυρίδωνα ακολουθώντας τις ταμπέλες για Βάστα ή Αγία Θοδώρα ή Δασοχώρι, φτάνεις στον κεντρικό δρόμο. Δεξιά σε οδηγεί για Δασοχώρι, αριστερά για την Αγία.
Δίπλα στο γιοφύρι στέκει η εκκλησιά. Από μακριά θαρρείς πως τα δενδριά φύτρωσαν στη στέγη της. Σαν πλησιάζεις βεβαιώνεσαι και απορημένα κοιτάς το θάμμα… Η Αγιά Θοδώρα με τα 17 δενδριά στη στέγη της!Κατά την παράδοση, η Αγία Θοδώρα, ήταν πολύ πιστή. Παραδόξως ασκήτεψε σε ανδρικό μοναστήρι, ντυμένη σαν Θόδωρος. Ανάμεσα στις ελεημοσύνες που έκαναν οι μοναχοί, μια γυναίκα για να δικαιολογήσει την κατάστασή της, κατηγόρησε τον μοναχό Θόδωρο, πως την άφησε έγκυο. Η τιμωρία βαριά, θάνατος με αποκεφαλισμό! Η Θοδώρα αρνήθηκε την κατηγορία, μα δεν αποκάλυψε το μυστικό της, λέγοντας πως μόλις τη σκοτώσουν, θα αποκαλυφθεί η αλήθεια. Παρακάλεσε μάλιστα τον Θεό, το αίμα της να γίνει ποτάμι, τα μαλλιά της δένδρα και το σώμα της Ναός. Έτσι και έγινε… Όταν μετά τον αποκεφαλισμό η αλήθεια φανερώθηκε, οι κατήγοροι ζήτησαν συγχώρεση από τον Θεό και οι πιστοί έχτισαν ναό στη θέση αυτή. Δεκαεφτά δενδριά φύτρωσαν στη στέγη του ναού, ενώ ποταμός κυλάει, πηγάζοντας κάτω από αυτόν.
Πολλοί ειδικοί μέχρι και σήμερα πάσχισαν και πασχίζουν να εξηγήσουν το θάμα. Άλλοι για να το επιβεβαιώσουν και άλλοι για να το ξεθωριάσουν. Εμείς πάλι, έχουμε την άποψη, πως στο Θεό ή πιστεύεις ή δεν πιστεύεις. Το ίδιο και στα θάματά του! Σε κάθε περίπτωση τα 17 δένδρα που στέκουν εκεί πάνω στη στέγη της πέτρινης μικρής κλησιάς, είναι από μόνα τους κάτι το θαυμαστό! Σκύβουμε, περνάμε την χαμηλή πόρτα, χωνόμαστε στην κλησιά, κάνουμε το σταυρό μας στην Αγία και βγαίνοντας περιδιαβαίνουμε το τοπίο ολόγυρα! Ένα δέος γιομίζει τις καρδιές μας…
Από την άλλη πλευρά του δρόμου, κάτω από την κλησιά, μικρό μονοπάτι μας οδηγεί, παράλληλα με το ποτάμι, σε μαγαζάκια, ταβερνούλες και έναν ενεργό νερόμυλο. Κάνουμε τη διαδρομή και την απολαμβάνουμε! Πεινάσαμε και δω με κρασάκι, σαλάτα, αρνάκι στη γάστρα και καγιανά, ξεγελάμε για τα καλά την πείνα μας.
Μια ώρα μετά, με το σούρουπο, επιστρέφουμε προς Αμπελιώνα. Βραδάκι, στη σάλα, κουβεντούλα και λικεράκι και σα νυστάζουμε στο δωμάτιό μας για να ξεκουράσουμε τα κορμιά και να πάρουμε ύπνο βαθύ!
Κυριακή πρωί.
Απολαμβάνουμε το πρωινό με καφέ στη χόβολη και βγαίνουμε για μια γραφική περπατησιά στο μονοπάτι κάτω από το χωριό, μέχρι την πηγή Τριτσέλι. Από εδώ, το μονοπάτι πάει προς Νέδα, κάτω από το καστανόδασος που μας προσκαλεί. Εμείς πάλι, έχουμε σήμερα ένα γυρισμό και θέλουμε να δούμε και άλλα μέρη.
Αφήνουμε την Αμπελιώνα και κινούμε όπως χθες προς Κακαλέτρι. Μια πινακίδα που είδαμε μας προτρέπει να κινηθούμε το χωματόδρομο προς Φρούριο Είρας. Χθες αναζητήσαμε αλλού την Είρα, ε… μια παράκαμψη 5 λεπτών δεν μας πείραζει. Δυστυχώς οι ταμπέλες δεν μας καθοδηγούν πιο πέρα. Αφήνουμε το αμάξι σε μια μεγάλη αλάνα όπου μια γκρεμισμένη κλησιά και δίπλα πέτρες σε διάφορους σχηματισμούς, ίσως και να αποτελούν απομεινάρια του αρχαίου παρελθόντος...
Από Κακαλέτρι θα πάμε προς Επικούριο Απόλλωνα μέσα από το χωριό μας. Για το σκοπό αυτό το τετρακίνητο όχημά μας, είναι εξαιρετικά χρήσιμο. Μια στάση μετά το νεότερο γιοφύρι στο νερόμυλο της Μαρίνας και δυο βήματα πιο πέρα μας βγάζουν στο παλιό γιοφύρι που στέκει γκρεμισμένο καταμεσής του ποταμού.
5 λεπτά μετά στάση στον Άγιο. Το καμπαναριό του Άη Βασίλη, που του χάρισε ο θείος Νικόλας, ξεχωρίζει δίπλα στην κλησιά, από μακριά. Ο θείος, έφυγε νωρίς και μια θλίψη κεντρίζει τα σώψυχα, αναπολώντας τα παλιά…
Η Μαρίνα βουβή αγναντεύει ολόγυρα από τα ψηλά… Ο επισκέπτης θα γευτεί κάθε εποχή του χρόνου, γάργαρο νερό στις βρύσες της πλατείας, κάτω από τα πλατάνια. Πίνεις νεράκι και σα θέλεις κινείσαι 2 λεπτά ακόμα δρόμο προς την Αγιά Μαρίνα. Δεν είναι άσχημο χωριό, μόνο ερήμωσε στο χρόνο. Συνήθως δυο κατοίκους θα βρεις, για μια καλημέρα… Εμείς πάντως σήμερα, δεν ανταμώσαμε κάποιον.
Η διαδρομή προς Σκληρού, δεν έχει πρόβλημα σαν οδηγείς τετρακίνητο. Την επιλέγουν μάλιστα συχνά και οι κυνηγοί, μιας και τα κυνήγια είναι πλούσια στα μέρη τούτα. Στα μισά της περίπου 10 λεπτά από το χωριό, μια στάση στον Άγιο Θεράποντα, στον αυχένα του βουνού. Το κλησάκι βρίσκεται σε περίοπτη θέση αγναντεύοντας παντού τριγύρω του.
Προσκυνούμε τον Άγιο και κινούμε για του Σκληρού και αφήνοντάς το, προχωράμε, για τον Επικούριο Απόλλωνα στα 10 λεπτά από το χωριό. Βάσσες Φιγαλείας λέγεται τούτη η περιοχή.
Ο ναός κατασκευάστηκε εδώ σε υψόμετρο 1100μ, κατά την αρχαιότητα, από τους αρχαίους Φιγαλείς, με αρχιτέκτονα τον Ικτίνο. Αφιερώθηκε στον επίκουριο (που χάρισε τη βοήθειά του στους κατοίκους) Απόλλωνα και θεωρείται από τους καλά διατηρημένους αρχαίους ναούς της χώρας μας. Έχει κυρηχθεί μάλιστα, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO. Λόγω της φθοράς από τα φυσικά φαινόμενα, καλύπτεται τις τελευταίες δεκαετίες, από κουκούλα, ένα περίτεχνο στέγαστρο, που φτιάχτηκε για να τον προστατεύσει. Στο ναό εκτελούνται εδώ και χρόνια, εργασίες αποκατάστασης από αρχαιολόγους.Φτάνοντας στην αλάνα για τα αμάξια πριν το ναό, μπροστά απλώνονται βράχια με σκόρπια θαμνιά. Σα φτάνεις ομπρός του δέος σε διαπερνά. Το μέγεθός του ναού, ακόμα και κάτω από την κουκούλα του, τεράστιο… Μπαίνουμε μέσα και μας συνεπαίρνει το μεγαλείο. Νιώθουμε τόσο μικροί μπροστά του. Οι κίονες του ναού επιβλητικοί στέκουν, περήφανα υπολείμματα της εποχής τους... Πάμε δεξά, έτοιμοι να κάνουμε μικρή αταξία πατώντας μέσα, σαν αρχαίοι ιερείς, που λες θα αποδώσουνε τιμές στον αρχέγονο θεό. Βαδίζουμε και από την άλλη. Εδώ μέσα από εικόνα και ήχο μαθαίνουμε στα όρθια την ιστορία. Κλείνουμε την περιήγησή μας σαν αρχαιολόγοι, μελετώντας στα πίσω τις μεθόδους αποκατάστασης των κιόνων του ναού. Βγαίνουμε στον περίγυρο. Αρχαίες πέτρες σκόρπια και ατελείωτα περιτριγυρίζουν ανάμεσα σε θάμνους και δενδριά, τον τόπο. Περπατάμε, απολαμβάνοντας τη μοναδικότητα του μνημείου και αγναντεύουμε ολόγυρα. Ώρα, όμως να κινήσουμε, τα πίσω..
Από ψηλά στρίβουμε και θαρρούμε την Ανδρίτσαινα. Στην κωμόπολη αυτή, που κάποτε λόγαγε 200 μαθητές γυμνασίου, ανάμεσά τους και ο κυρ Γιώργης, παλαιά σπίτια και μαγαζιά σου θυμίζουν κάτι από το παλιά. Μια στάση για περίπατο, είναι καλή ιδέα.
Ανηφορίζουμε μέχρι το γυμνάσιο.
«Από εδώ πέρασε ο πεθερός σου» λέω στη γυναίκα μου.
Πιο δίπλα βρίσκεται η ιστορική βιβλιοθήκη, από τις αξιολογότερες στην χώρα μας. Περιδιαβαίνουμε το σοκάκια περνώντας από ένα παλιό μαγαζί στο στενό δρόμο.
«Το βλέπεις τούτο το κλειστό μπακάλικο;» τη ρωτάω.
«Θα σου πω μιαν ιστορία. Σαν ο κυρ Γιώργης ήταν μαθητής του γυμνασίου ερχόταν από το χωριό του, ως εδώ με τα πόδια. 3 ώρες γεμάτη ήταν η διαδρομή, από ότι μου λέει. Ορφανός από πατέρα και πολύ φτωχός, το φαγητό το έβλεπε όποτε… Μια μέρα που βρέθηκε εδώ, λιγουρεύτηκε ένα λουκούμι μέσα σε ένα κασόνι που ήταν ολάνοικτο μπροστά του. Ο μπακάλης που τον συμπάθαγε και του έκανε δόσεις και ευκολίες σε ό,τι αγόραζε, με ό,τι λεφτά έβγανε από τα αλωνίσματα, είχε πεταχτεί να δώσει μια παραγγελιά. Δεν κράτησε ο κυρ Γιώργης την λιγούρα και την πείνα του και τρώει ένα λουκούμι. Η σειρά όμως ήταν γεμάτη και μόλις το φαγε, το κενό φώναζε από μακριά. Τι να κάνει και ο μικρός, για να καλύψει τη λαδιά του, αρχίζει τότε και τρώει όλη την πάνω στρώση, καμιά δωδεκαριά λουκούμια στην καθισιά του. Η κοιλιά του πρέπει να έκανε γερό γλέντι... Πέρασαν τα χρόνια, μεγάλωσε ο κυρ Γιώργης και έπιασε δουλειά στην Αθήνα. Μια μέρα περνώντας από δω, στάθηκε σκόπιμα στον μπακάλη. Τον ρώτησε πόσο κάνει μια δωδεκάδα λουκούμια και σαν κείνος του απαντά, του την πληρώνει. Και όταν απορημένος ο μπακάλης τον ρώτησε τί κάνει, αφού δεν αγόρασε τα λουκούμια, ο κυρ Γιώργης του απάντησε, πως αυτά είναι φαγωμένα από καιρό …»
Τέτοιες ιστορίες έλεγε ο πατέρας, μικρά σαν ήμασταν για τα μέρη του και κάθε που διαβαίνουμε από αυτά, μια γλυκιά ανάμνηση έρχεται στο μυαλό μας…
Καθόμαστε για φαγητό και λίγο κρασάκι στην πλατεία. Βραστό από τα παλιά ζητάμε και η παραγγελιά μας έρχεται ζεστή, ζεστή. Κει δίπλα στην σόμπα παρέα με κρασάκι είπα και άλλες ιστορίες για τα παλιά… Η ώρα κυλούσε και εμείς έπρεπε να ταξιδέψουμε προς την πόλη μας.
Μια τελευταία στάση έξω από την Καρύταινα στο γιοφύρι του Αλφειού. Με ένα μικρό περίπατο από κάτω του, στη βυζαντινή γέφυρα με την κλησιά στην καρδιά της, αποχαιρετάμε τα πάτρια εδάφη.Κάπως έτσι ολοκληρώσαμε την απόδρασή μας στην ορεινή Τριφυλίας, γιομίσαμε τις μπαταρίες και γεμάτοι έντονα συναισθήματα, κινήσαμε για πίσω. Η γυναίκα, μέχρι τα σήμερα μιας και ποτέ δεν ξέρεις, δεν μου πε να μετάνιωσε για την παραγγελιά μου αυτή!
Ο κυρ Γιώργης με την κυρά Αργυρώ, κάνουν παρά τα χρόνια τους, με κάθε ευκαιρία, τη διαδρομή στο χωριό, 3 ώρες πήγαινε και άλλο τόσο έλα, για να θυμούνται τα παλιά. Σε μια μονοήμερη εκδρομή με τα παιδιά και τους κουμπάρους, το Νικόλα και τη Δήμητρα, είχανε μαζί τον μπαρμπα Γιώργη 100 χρονών από τη Μαρίνα και κείνος, που τα χει 400. Κοντά και ο κυρ Γιώργης με την κυρά Αργυρώ. Και όπως καταλαβαίνετε οι ιστορίες σε κείνο το ταξίδι, αμέτρητες, ενώ αναστέναξαν και οι πέτρες από την πολύ κουβέντα.
Οι πέτρες κατά τους μεγάλους Γιώργηδες, τους μιλάνε πάντα, σαν βρίσκονται στα μέρη τους… Εμείς πάλι οι νεότεροι όσο κι αν προσπαθάμε, δεν τις ακούμε …
-
Φωτογραφίες
info@2daysescape.gr
Copyright © 2024 2Days Escape