Σε έναν τόπο καμωμένο από πέτρα, νερό και ιδρώτα άξιων ανθρώπων, κει ψηλά στις βουνοπλαγιές της Ηπείρου θέλαμε πολύ να βρεθούμε. Έτσι σαν η Λίνα των Ασπραγγέλων, μας έστειλε την πρόσκληση, ανοίγοντας τις πόρτες στο καταφύγιο των Αγγέλων της να βρεθούμε, δεν διστάσαμε μέσα να μπούμε και ορμητήριό μας να το κάμουμε.

Ζαγόρια, ένας λαμπερός Ηπειρώτικος θησαυρός !

Η μικροπαρέα του Γιώργη και της Αργυρώς, ανέλαβαν να γίνουν η συντροφιά του πατέρα κι ένα πολλά υποσχόμενο φωτογραφικά, συνεργείο αποδράσεων... Παρασκευή με την αυγή, κινήσαμε κι ως το προμεσήμερο παρκάραμε έξω από το σπήλαιο Περάματος. Το χωριό γιομάτο μαγαζάκια με δωρεάν πάρκιν σε υποδέχεται, την τέχνη των αργυροχρυσοχόων του να σου δείξει. Το σπήλαιο έχει γεωλογική ιστορία εκατομυρίων χρόνων. Μπαίνοντας στα έγκατα της γης, ευθύς συναρπάζεσαι από όσα με έναν μικρό περίπατο στα σπλάχνα του ανακαλύπτεις. Δω είχα να βρεθώ από πέντε χρονών. Κι αν και πολλά από τότε στη ζωή άλλαξαν, η αιωνιότητα του χρόνου κάμει τους χρόνους που κύλησαν, μικρή ασήμαντη λεπτομέρεια, στο διάβα της... Αξιόλογο το σπήλαιο και μεγάλο, προσμένει τον επισκέπτη να το ανακαλύψει και να το περπατήσει ως την άκρη του. Κει η θέα της πόλης σε συναρπάζει καθώς το καλντερίμι σε οδηγεί από τα πάνω του λόφου στο χωριό. Ελάτε, μπείτε κι απολαύστε το κι εσείς! 

Αφήνουμε το Πέραμα και κινούμε για τον μώλο της πόλης. Το καραβάκι μας περιμένει στο νησάκι να μας οδηγήσει του Αλή Πασά...

Το νησί τούτο είναι μιαν ιστορία μόνο του. Ιστορία άρρηκτα συνδεδεμένη και με την απελευθέρωση των Ελλήνων. Βλέπετε, ο πασάς εδώ εκπαίδευσε σημαντικούς οπλαρχηγούς μας και κυρίως απέσπασε την προσοχή του σουλτάνου με την αποστασία του, δίνοντας την ευκαιρία να οργανωθεί και να πετύχει η επανάσταση στην Πελοπόννησο... Το τέλος βέβαια του Αλή, φρικτό, καθώς ο Τούρκος τον ξεγέλασε και δω τον έκλεισε τάχα συγχωροχάρτι να του φέρει. Κι αντί συγχώρειου βόλι στο κορμί και χαντζάρα την κεφαλή του ηύραν. Δεν είχε μπέσα ο σουλτάνος, μόνο πονηριά... Όλα αυτά τα ακούς και τα διαβάζεις στις αίθουσες του μουσείου του Αλή πασά, που στο σπίτι όπου τον θάνατο κείνος βρήκε, φιλοξενείται τούτο, την ιστορία του μνημονεύοντας... Σαν Γιάννενα βρεθείτε και κατά δώ να ρθείτε!!!

Έχοντας περπατήσει κάμποσο κι έχοντας το μουσείο από άκρη ως άκρη θαυμάσει, το καραβάκι στο μώλο μας γυρίζει. Τα δυο παλιά τζαμιά της πόλης, προβάλουν από τα μέσα της λίμνης, θυμίζοντας πως για χρόνους πολλούς, ο Τούρκος κατακτητής την πατούσε... Περπατώντας έξω και μέσα από το κάστρο, βρίσκουμε τον ταβερνέ του Σταύρου, όπου στο Ρεμπέτικό του, χορταίνουμε φαγιά και τσουγκρίζουμε με λευκό κρασί τα ποτήρια μας... Και πριν το απομεσήμερο ανηφορίζουμε προς Ασπραγγέλους.

Μαρμαρωμένη των Ζαγορίων κυρά, πλάι στην σημαία, μας γνέφει καλωσόρισμα στον τόπο. Η Ζαγορίσια γυναίκα, άγαλμα σύμβολο των κόπων για ζωή, τούτων των χωριών. Υπέροχο, μοναδικό και συνάμα συγκινητικό το βουβό καλωσόρισμά της...

Στο καταφύγιο των Αγγέλων της, η Λίνα παρέα με τρία πανέμορφα στον κήπο τετράποδα, ξανοίγει τις πόρτες του ξενώνα, για να καλοδεχθεί την ομάδα μας. Αφήνουμε τα πράγματα στο εφεξής ορμητήριό μας και κινάμε για το χωριό.

Η παλιά κλησιά κάτι σα να θέλει να ειπεί και μεις στέκουμε φωτογραφίζοντάς την. Πιο πέρα στο Δημήτρη με τις πίτες, πίνουμε τσίπουρο, μιλώντας για τα μέρη που θα βρούμε στον τόπο. Το βραδάκι πιάνουμε την κουβέντα στο καταφύγιό μας, με την Λίνα. Κι απολαμβάνοντας κρέμα βουβαλινού γάλακτος φτιαγμένη από τα χέρια της οικογένειας Μπέκα, μαθαίνουμε για την ιστορία της Σαλονικιάς, που τον τόπο τούτο σπιτικό και συνάμα πατρίδα έκαμε και ζει εδώ, ένα ζωής όνειρο. Και μετά, στο κρεβάτι ξαμολούμε την κούραση της μέρας μας...

Το επόμενο πρωί, ένα καλό σπιτικό πρωινό γεύμα, προσμένει στο τραπέζι μας. Γιομίζουμε θρεπτικά τις μπαταρίες μας και ξεκινούμε να ζήσουμε τον τόπο...

Βίτσα, ένα γραφικό χωριό στην πλαγιά του βουνού. Στέκουμε πλάι στην κλησιά, κάτω από τον πλάτανο κι ανηφορίζουμε ως το πέτρινο καμπαναριό αντίπερα στο δρόμο. Στο φως του πρωινού, το χωριό μοιάζει παραμυθένιο στα μάτια...

Το βάνουμε τώρα προς Μονοδένδρι. Δω κατά τη γνώμη μας χτυπά η καρδιά της πιο εντυπωσιακής χαράδρας της χώρας και από τις ομορφότερες της οικουμένης. Τούτη απαντά στο όνομα φαράγγι του Βίκου...

Αφήνουμε το αμάξι στο χωριό και κινούμε με τα ποδάρια προς την Μονή της Αγίας Παρασκευής. Το καλντερίμι με την κατάφυτη γύρω πλάση, μας κάμουν καλή παρέα. Προσκυνούμε στην εκκλησιά κι απολαμβάνουμε την αρχή της βαθειάς χαράδρας, από το μπαλκόνι της.

Κατά πάνω στενό μονοπάτι, σε οδηγεί στην καρδιά του γκρεμνού... Τα βράχια πέφτουν κι ο συνδυασμός κάμει το διάβα του μονοπατιού, δική σου ευθύνη... Αφήνω την μικροπαρέα στην εκκλησιά και με προσοχή ανηφορίζω. Κρεμασμένοι στα βράχια αναρριχητές ατσαλώνουν την βραχερή πλαγιά, πιο σταθερή να γίνει. Τους χαιρετώ τους φωτογραφίζω και συνεχίζω... Στέκοντας στην σκιά του βράχου, μια ανάσα από τον κατακόρυφο γκρεμνό, το μυαλό ταξιδεύει. Δεν είναι για υψοφοβικούς το μέρος, ούτε για μικρά, ούτε για αλαφρόμυαλα παιδιά... Το διαβαίνεις με προσοχή, χωρίς κουταμάρες ή λάθη. Μισό μέτρο γης, από πάνω τα βράχια κι από κάτω η ατελείωτη γκρεμνίλα. Είπαμε, προσοχή ή αλλιώς βλέπουμε το φαράγγι από την κλησιά !!! Με προσεκτικές βηματισιές αφήνομαι στην ηρεμία του τόπου την οποία δεν μπορώ να χορτάσω. Παίρνω όσες ρουφηξιές αέρα προλαβαίνω, πριν γυρίσω στην μικροπαρέα μου...

Στο Μονοδένδρι γεννήθηκαν ευεργέτες του τόπου και του έθνους, οι γνωστοί Ριζάρηδες. Δω υπάρχει και ομώνυμη σχολή υφαντικής, που κυριολεκτικά βαστά στα χέρια σημαντικό μέρος της ηπειρώτικης παράδοσης. Μπαίνουμε στο κατάστημα όπου μπορείς να ιδείς και να αγοράσεις χειροποίητα πράματα και θάματα. Λίγο πιο κάτω σε χώρο της Ριζαρείου γίνεται έκθεση φωτογραφίας, όπου με χαρά μας καλωσορίζουν... Τέτοιοι άνθρωποι, νά ταν κι άλλοι στον τόπο μας...

Αφήνουμε το χωριό και κινούμε για το πέτρινο δάσος. Ιδιόμορφοι κάθετοι βράχοι, με σχισμές, πυκνώνουν σαν δένδρα - τα λες και δεν τα λες - στην πλαγιά. Ενδιαφέρον σίγουρα το έχουνε κι εμείς τους σκαρφαλώνουμε πριν πιο πάνω για τη θέση Οξυά κινήσουμε. Από τη θέση αυτή, με λιγοστό περπάτημα και αρκετή ασφάλεια - αν κουτουράδες δεν κάμεις - απολαμβάνεις εναλλακτικά, τα 900 μέτρα και βάλε, της χαράδρας, κάτω από τα ποδάρια σου. Όμορφη κι από δω η θέα... Την εντυπώσαμε στο νου, πρωτού για Δίλοφο και Κήπους το βάνουμε ...

Πεινάσαμε και ο Τάκης έχει βάλει στο Λίθο, τα κεφτέδια να γίνονται. Κι αν το Δίλοφο είναι απλά υπέροχο, ο σεφ Τάκης το έκαμε κι αγαπημένο προορισμό γεύσεων ... Εμείς σίγουρα απολαύσαμε τις νοστιμιές, Βούλα και Λεμονιά πάλι, χάσαν την ευκαιρία κοντά μας να βρίσκονται ...

Φαγωμένοι περπατούμε τώρα το χωριό, ως την εκκλησιά και σε ένα στενό, πιάνουνε στην σκιά, καλή κουβέντα με την γιαγιά Κλειώ. Δω κείνη το 33 γεννήθηκε κι έζησε τον τόπο με αγώνα κι αγάπη... Να είσαι πάντα καλά κυρά Κλειώ!!!

Πέτρα στην πέτρα, λιθάρι το λιθάρι, στα Ζαγόρια έχουν καμωθεί γιοφύρινα περάσματα πανέμορφα, που σήμερα την παράδοση και τον πολιτισμό, επάξια εκπροσωπούν. Από το Δίλοφο μέχρι τους Κήπους θα ανταμώσεις πολλά πέτρινα του τόπου στολίδια, για να τα διαβείς. Κι εμείς ευκαιρία δεν χάνουμε... Του Αη Μηνά, μικρό μα στέρεο, στην εκκλησιά σε οδηγεί, του καπετάν Αρκούδου μπολιασμένο με βόλι που έριξε κατάχαμα τον καπετάνιο, του Νούτσου ή Κόκκορου εντυπωσιακό μονότοξο, πλάι σε ψηλό πέτρινο, σαν πύργινο λόφο. Πιο κάτω, η τρίτοξη μαστοριά του Καλογερικού μπρος στους Κήπους απλώνεται, ενώ σιμά στο χωριό, κρυμμένο στη χαράδρα, του Λαζαρίδη η γέφυρα, τον ποταμό διαβαίνει.

Τα περπατήσαμε, τα μιλήσαμε, τα φωτογραφίσαμε και στο μυαλό και στην καρδιά μας για τα καλά τα βάλαμε...

Στο δρόμο προς Ηλιοχώρι, περνάς γραφικά Ζαγορο-χωριά φτιαγμένα με μεράκι κι αγώνα ζωής. Τσεπέλοβο, Καπέσοβο, Βραδέτο, τα απαντήσαμε στο διάβα και χρόνο πιο πολύ θα θέλαμε, όλα να τα περπατήσουμε... Απέναντι από του Βραδέτου τη σκάλα, στέκουμε για λίγο στην πλαγιά, στο μπαλκόνι που χουν φτιάσει και το πέτρινο φιδίσιο καλντερίμι του χθες, θαυμάζουμε, καθώς κείνο την απέναντι πλαγιά σκαρφαλώνει... Βλέπετε τα έργα που για επιβίωση και για επικοινωνία έφτιαχναν εδώ, σήμερα της παράδοσης του τόπου διαμάντια μένουν κι έχουμε όλοι υποχρέωση να διατηρούμε, να συντηρούμε, να σεβόμαστε... Στον Γυφτόκαμπο περπατούμε στις σαρακατσάνικες καλύβες όπου αναπαρίσταται στην σύγχρονη εποχή μας, ο τρόπος ζωής των Σαρακατσαναίων εδώ. Ξύλινα μικρά στρόγγυλα δημιουργήματα, για ύπνο, μαγειριό και ξαπόσταμα... Τί φτιάχναν οι άνθρωποι; 

Εντυπωσιασμένοι, συνεχίζουμε για Ηλιοχώρι, με σκοπό να βουτήξουμε στα παγωμένα νερά ενός καταρρακτένιου ποταμού. Το κατέβα καλό φαίνεται μα προμηνύει κούραση στο γυρισμό. Μα σαν στην πράσινη λίμνα μπρος στον καταρράκτη σταθείς, τούτος ο παράδεισος λες, τον αξίζει τον κόπο ... Παγωμένα καθάρια νερά, τσιτώνουν το κορμί σαν μέσα τους βουτάμε. Αφήνουμε σκέψεις και σκοτούρες ο ποταμός μαζί του να πάρει... Ως τον καταρράκτη κολυμπούμε ξανά και ξανά, ώσπου να χορτάσουμε το όνειρο που ζούμε. Μα δεν χορταίνεται ο τόπος...

Πριν σουρουπώσει ανάσα την ανάσα, σκαλί το σκαλί για τα πάνω γυρίζουμε. 

Στο καταφύγιο των Αγγέλων, παρά την κούραση της μέρας, κατεβαίνουμε καταβραδύς, στα άδυτα της μαγείρισσας, όπου η Λίνα ανοίγει φύλλο για μανιταρόπιτα. Της κάμουμε παρέα, ώσπου η πίτα στον φούρνο να βρεθεί κι εμείς στην κρεβατάδα αμολούμε τα κουρασμένα μας κορμιά...

Ξημέρωσε και στο τραπέζι μας το βουβαλινό βούτυρο της οικογενείας, έχει σήμερις καλή παρέα γιομισμένη με μανιτάρια... Γεια στα χέρια σου Λίνα!

Νά μαστε τώρα στην Κλειδωνιά, όπου ο Βασίλης με την Σπυριδούλα και τον Δημήτρη μας παραλαμβάνουν. Ο λόγο;  Zagori outdoor activities! Στο γεφύρι μεταξύ Αρίστης και Πάπιγκου, η δράση ξεκινά... Με κουπιά στα χέρια, σωσίβια και ειδικά ποταμοπάπουτσα, χωνόμαστε στις πολύχρωμες φουσκωτές βάρκες και η περιπέτεια στον παράδεισο του Βοϊδομάτη αρχίζει. Η Σπυριδούλα στο πρόσταγμα και μεις στην εκτέλεση. Στα μισά, στάση για βουτιά από τα ψηλά και κολύμπι στο καθαρότερο ποτάμι της Ευρώπης. Zήλεψε και το drone τις βουτιές μας κι αποφάσισε να κάμει το ίδιο. Κι έτσι να και το μακροβούτι στα βαθειά κρύα νερά του Βοϊδομάτη. Όμως δεν πτοούμαστε, η περιπέτεια στο νερό συνεχίζεται με διάθεση και χαμόγελο.

Και σαν η ζέστα πιάνει, Σπυριδούλα και Γιώργης καταβρέχονται με τα κουπιά. Και κει στης Κλειδωνιάς το γιοφύρι, περνάμε το φράγμα σαν σε νεροτσουλήθρα ! Να εμπιστευτείτε κι εσείς την παρέα του ράφτιν και πιστέψτε μας, θα το απολαύσετε !

Μετά από κολύμπι στον Βοϊδομάτη, πού αλλού να βραχείς; Μην το λέτε.. Μεταξύ Μεγάλου και Μικρού Πάπιγκου ένας ιδιότυπος σχηματισμός πετρωμάτων, λιμνών και ποταμού, σε καλεί για ένα διαφορετικό δρόσισμα. Και οι Διήμερες Αποδράσεις όπως ξέρετε, δεν χάνουμε τέτοιες ευκαιρίες... Κάπως έτσι στα δροσερά νερά του Ρογκόβου βουτάμε...

Και πριν το μεσημέρι φύγει, περπατάμε στο μαγευτικό Μικρό Πάπιγκο, με τους τεράστιους βραχόπυργους πάνω από το χωριό, να σου κόβουν την ανάσα...

Στο χωριό, ο Κώστας με την οικογένειά του, ξενώνα και ταβερνέ τον  Δία έχουν και μάλιστα από μαγειρικής, παράπονο δεν έχουμε. Και καλά φάγαμε και καλά ήπιαμε και με τον Λευτέρη για καλό σκοπό τσουγκρίσαμε...

Μετά τις νοστιμιές του Δία, νά μαστε να περπατούμε και στο Μεγάλο Πάπιγκο για να χωνέψουμε... Πανέμορφα αυτά τα χωριά. Μόνο που μια Στέρνα γλυκιά και ζαβολιάρα το μυαλό μας θολώνει, σαν κείνο ζητά σπιτικά γλυκίσματα κι όχι μόνο...

Ο κύριος Θουκυδίδης Καπεσοβίτης, έφτιαξε στο χωριό του ξενώνα και ταβερνέ... Η Έλλη, η κόρη, έφερε το Ζαγορίσιο κατώι γιομισμένο με προϊόντα και λικέρ και γλυκίσματα , ως τη Στέρνα, στο Μεγάλο Πάπιγκο. Κάπως έτσι σε παραμυθένιο μαγαζί, βρεθήκαμε να απολαμβάνουμε σπιτικές λεμονάδες, βυσσινάδες, λικέρ με γλυκίσματα. Η μικροπαρέα ακόμα γλύφει τα δάχτυλά της... Όχι πως η αφεντιά μου πάει πίσω...

Κει στον Ελαφότοπο μια κοπελιά η Λένα, ζει το δικό της όνειρο σε ένα παραδοσιακό Ζαγορίσιο σπιτικό, που σε εναλλακτικό ξενώνα έχει φτιάσει... Ανεβαίνουμε από το κατώι της Ρόκκας στο ισόγειο, όπου την παράσταση κλέβουν οι ρόκκες με τους αργαλειούς... Η Λένα από τον Άγιο Παντελεήμονα, ήρθε εδώ πριν χρόνια, έμαθε την υφαντική κι έκτοτε τα υφαντά ορίζουν όπως μας λέει τη ζωή της... Δω μαθαίνει τους επισκέπτες αργαλειό και πώς το μαλλί και το βαμβάκι, μπορούν να γίνουν εκπληκτικά αριστουργήματα. Μπράβο βρε Λένα, μας αρέσει πολύ αυτό που κάμεις...

Βραδύς, πίνουμε τσάι με την Σαλονικιά οικοδέσποινα και την κουβέντα πιάνουμε για τις δυσκολίες των εγχειρημάτων της ζωής. Λίνα βάστα γερά, μα πιστεύουμε σε σένα!

Το άλλο πρωί, κινούμε με τη Λίνα για Ελάτη, όπου η Πόπη με πολύ μεράκι, πέτρινο ξενώνα έπλασε, ονομάζοντάς τον Shamrock. Μες την αυλή που βλέπει αντίκρυ τον γαλάζιο ουρανό και τον πράσινο τόπο, κουβεντιάζουμε με τα κορίτσια απολαμβάνοντας τις δροσερές βυσσινάδες της Πόπης. Η Σαλαμινιά, χάραξε δω πορεία, μαγεμένη και κείνη από τον Ζαγορίσιο τόπο. 

Και το καταφύγιο των Αγγέλων με έναν κόμπο στην καρδιά και αρκετή συγκίνηση χαιρετάμε και πίσω την Λίνα αφήνουμε, καθώς σήμερα επιστρέφουμε για την πόλη μας. Πρωτού όμως, η μέρα αρκετές ώρες μπροστά της έχει. Κινούμε να ιδούμε τις ομορφιές της Κόνιτσας !

Λοξοδρομώντας ο δρόμος μας οδηγεί στο μονότοξο πέτρινο γιοφύρι. Από δω αν θες περπατάς πλάι στον Αώο ποταμό, ως τη μονή Στομίου. Η διαδρομή θα σε ανταμοίψει, χαρίζοντας εντυπωσιακές εικόνες. Μεις για να γλυτώσουμε ώρα, αφήνουμε το τετρακίνητο να μας περπατήσει. Περνάμε χώμα, κροκάλα, κινούμε μέσα από τον ποταμό, άντε λίγος βράχος και μερικές απότομες ανηφοριές, την απολαύσαμε για τα καλά την εκτός δρόμου διαδρομή, φτάνοντας κάποια στιγμή στο μοναστήρι. 

Η μονή βρίσκεται σε περίοπτη θέση κοιτώντας από την μια την πεδιάδα του Αώου και στα πίσω την χαράδρα του ποταμού. Η κορφή της Τύμφης την χαϊδεύει με την σκιά της, ενώ απο δω μπορείς μέσα από δύσβατο μονοπάτι, να την φτάσεις. Στο μοναστήρι μόνασε για πολλά χρόνια ο γέροντας Παΐσιος. Λένε πως τον άκουγαν οι μοναχοί να συνομιλεί στο κελί του με την Παναγιά. Προσκυνούμε την κλησιά, ανεβαίνουμε μέχρι τον Σταυρό, επισκεπτόμαστε το κελί του Αγίου γέροντα και στέκουμε για ένα κουλουρικό με λουκούμι στην κουζίνα του μοναστηριού.

Κατηφορίζοντας στριμώχνουμε πλάι στις αποσκευές ζευγάρι, που κούρασε η ανηφοριά κι είπαμε λιγάκι την κούρασή του, να απαλύνουμε...

Το γιοφύρι της Κόνιτσας, ζαλίζει σαν από το ποτάμι το θαρρέψεις. Το θαυμάζουμε το περπατούμε και για τα μέσα της κωμόπολης το βάνουμε...

Κάποιους ο χρόνος στα νιάτα εταξίδευσε και τσουλώντας καρτερικά, πίσω έφερε στον τόπο τους. Κι ο Αντώνης ένας από τους κάποιους. Σήμερα το τραπέζι στρώνει στο καπνισμένο τσουκάλι του και μέσα από πλούσια φαγιά, για τον δρόμο του στη ζωή μας μιλά...

Γιάννενα, Ζαγόρια, Κόνιτσα... Βλογημένοι τόποι, διαμάντια της Ηπειρώτικης γης. Τα απαντήσαμε, για λίγο τις σκέψεις μας στα μέρη τους αφήκαμε. Γιομίσαμε εικόνες, γιομίσαμε μπαταρίες και για τα πίσω γυρίζουμε... Καθώς ο τόπος είναι αφημένος σε χέρια καλά, δεν έχετε κι εσείς, παρά να βρεθείτε εδώ και να ακολουθήσετε τα βήματά μας. Ή ακόμα καλύτερα να ρθείτε και τις δικές σας βηματισιές να φτιάκετε... 

Ν. Κ.

 

Οι Διήμερες Αποδράσεις ευχαριστούμε από καρδιάς για την διαμονή και την φιλοξενία, την Λίνα και το "Καταφύγιο των Αγγέλων" στους Ασπράγγελους !

Ευχαριστούμε θερμά για την υποδοχή, την φιλοξενία και την ξενάγηση, το "Σπήλαιο Περάματος", το "Μουσείο του Αλή Πασά" στο νησί Ιωαννίνων, την "Ριζάρειο" (κατάστημα και φωτογραφική έκθεση) στο Μονοδένδρι, τις "Zagori Outdoor Activities" και την Λένα με το παραδοσιακό σπίτι "Ρόκκα" με τους αργαλειούς στον Ελαφότοπο !

Ευχαριστούμε επίσης για την μεταφορά από τα Γιάννενα προς το νησί την "Κοινοπραξία καραβιών" της λίμνης !

Ευχαριστούμε τέλος ιδιαίτερα για την γευστική φιλοξενία, την "Οικογένεια Μπέκα" με τα γαλακτοκομικά προϊόντα, τον Σταύρο με το "Ρεμπέτικο" στα Γιάννενα, τον Δημήτρη με τις "πίτες" στους Αρχάγγελους, τον Τάκη με το "Λίθο" στο Δίλοφο, τον Κώστα και τον Λευτέρη με τον "Δία" στο Μικρό Πάπιγκο, την Έλη με την "Στέρνα" στο Μεγάλο Πάπιγκο, την Πόπη με το "Shamrock" στην Ελάτη και τον Αντώνη με το "Καπνισμένο Τσουκάλι"  στην Κόνιτσα !