Η φίλη μας η Δωροθέα, έκανε την πρόσκληση: "Ελάτε στα όμορφα Ασπρόγεια, να μείνετε στον πέτρινο ξενώνα μου, να χαρείτε τον τόπο μας και να απολαύσετε φύση, νερά και αέρα Μακεδονίτικο !".

Ξεσήκωσε και τον Βαγγέλη με τον Παναγιώτη από το Λέχοβο, να μιλήσουν μαζί με τον παππα - Μενέλαο για τον ιστορικό τόπο τους, έπεισε την γιαγιά Σταυρούλα την συγγραφέα του χωριού να μας ειπεί δυο λόγια, από κοντά και ο Τάκης να μας συστήσει τα φιλικά άλογά του, ο Θωμάς με την ξακουστή ταβέρνα γεύσεων και οινοδημιουργημάτων, ο Αλέκος με τον ατμοσφαιρικό ταβερνέ στη Ζάζαρη, οι αρκούδες παρέα με τους λύκους και τα ποιμενικά του Αρκτούρου, άντε και ο Νικόλας με το στέκι του στις Πρέσπες, εεε, πώς να αρνηθείς σε έναν τέτοιον τόπο, να βρεθείς από κοντά, να τον ιδείς και να τον μιλήσεις ...

Η απόφαση ελήφθη και το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος ήταν ό,τι έπρεπε. Τέσσερα άτομα τα θέλαμε για να απαθανατίζουμε κάθε μας στιγμή κι έτσι οι Νικολήδες γίναμε δύο, ενώ  η Λεμονιά με την Δήμητρα συμπλήρωναν το κουαρτρέτο της ομάδας.

Όσο για την απόσταση από την πρωτεύουσα και το ολοήμερο ταξίδι που κάποιοι μας μιλούσαν... Μύθος... Η περιοχή φτάνεται με τους νέους δρόμους εύκολα. Σε πεντέμισι ώρες από την Αθήνα και σε μόλις δύο από Θεσσαλονίκη, είσαι εκεί!

Η δική μας διαδρομή σε μια φράση; Αθήνα, Καλαμπάκα, Γρεβενά, Καστοριά, Λέχοβο, Ασπρόγεια, Σκλήθρο, Αετός, Λιμνοχώρι, Νυμφαίο, Αμύνταιο, Φλώρινα Πρέσπες και επιστροφή από Κοζάνη, Βέροια προς Αθήνα. Είπαμε, φτάνεται η περιοχή, όμως όχι όλα σε μια μέρα...

Παρασκευή λίγο πριν το απομεσήμερο διασχίζουμε τον ποταμό Βενέτικο. Τα νερά και το πέρασμά του κάτω από το γιοφύρι, είναι σκέτη μαγεία. Τα φλας πήραν φωτιά... Το γαλαζοπράσινο ποτάμι που πηγάζει από τα βουνά του Σμόλικα και της Βασιλίτσας, είναι σημαντικός παραπόταμος του Αλιάκμονα. Καθώς διασχίζει τους κροκαλοπαγείς βράχους, φτιάχνει ανάμεσά τους κάθετα εντυπωσιακά περάσματα, τις επονομαζόμενες πύλες του Βενέτικου! Σα θες, βουτάς στα νερά με ή χωρίς την βάρκα σου και απολαμβάνεις την εμπειρία...

Μπαίνοντας Παρασκευή απομεσήμερο στα Γρεβενά, η πόλη μοιάζει ένα ζωντανό παζάρι, που λαμβάνει χώρα από νωρίς το πρωί. Κόσμος και κοσμάκης, λογής λογής πολιτισμοί και άνρθωποι, συντελούν μια πολύχρωμη εικόνα από πρόσωπα, πάγκους, πραμάτειες. Στην πόλη τούτη πρέπει να γευτείς μανιτάρια σε κάθε γεύση. Εξ' ου και επονομάζεται η μανιταρούπολη της πατρίδας μας...

Η ώρα όμως για μας είναι δύσκολη κι έτσι απλά διασχίζουμε με τα αυτοκίνητα την πόλη, πριν κινήσουμε για Καστοριά.

Η πόλη της Καστοριάς μπρος στην λίμνη που καθρεπτίζει τον ουρανό και τα γύρω βουνά, αποτραβά το βλέμμα. Αφήνουμε τα αυτοκίνητα και για λίγο την περπατούμε πλάι στο νερό. Η διαδρομή από την μια άκρη της πόλης ως την άλλη, περνά από το δάσος της, φτάνοντάς σε στην μεγάλη σπηλιά και ακόμα πιο πέρα ως την Βυζαντινή κλησιά της Παναγιάς Μαυριώτισσας. Στέκουμε στην εκκλησιά και με δέος προσκυνούμε την Θεομήτορα. Η Καστοριά είναι συνώνυμη πολιτεία με τα Βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία της. Εδώ απαντάς πολλές εκκλησιές που χρονολογούνται από τα βάθη του 10ου μ.Χ αιώνα μέχρι τις αρχές του 19ου και στις οποίες αξίζει τον κόπο να σταθείς και να προσκυνήσεις. Η πόλη είναι γνωστή για τα περίφημα γουναράδικά της. (Οι Διήμερες Αποδράσεις με σεβασμό στον επαγγελματία, αλλά και στη φύση, προτρέπουμε πάντα για χρήση και παραγωγή οικολογικών γουνών...)

Σε μόλις 30 λεπτά από την λιμνούπολη της Καστοριάς μπαίνουμε στο χωριό των Ασπρογείων με την Βυζαντινή κλησιά του να δεσπόζει στην είσοδο του χωριού. Η Δωροθέα μας ανοίγει το χωριάτικο κουκλόσπιτό της, ενώ στο τραπεζάκι του κήπου με τις τριανταφυλλιές και τα λούλουδα η υποδοχή λαβαίνει συγκινητική χρειά μέσα από την εικόνα της Αγίας Σοφίας, που η ίδια φιλοτέχνησε και με εγκάρδια λόγια μας προσφέρει... Αχ βρε Δωροθέα είσαι σκέτος θησαυρός και στην καρδιά και στην ψυχή...

Στο σούρουπο στο χωριό του Σκλήθρου η ταβέρνα του Θωμά γεμίζει τα πιάτα και την διάθεσή μας με νόστιμα φαγιά και ντόπιο κρασί βγαλμένο από του Αμύνταιου τη γη...

Η άλλη μέρα βροχερή ξημέρωσε. Αλλαγή προγράμματος για τις Διήμερες Αποδράσεις, που σκοπεύαμε να βρεθούμε Πρέσπες. Η βροχή σηκώνει κοντινές περιηγήσεις και κάπως έτσι βρισκόμαστε έξω από την Κλεισούρα στο μοναστήρι της Γεννήσεως της Θεοτόκου. Υπό το αυστηρό βλέμα των μοναχών προσκυνούμε στην εκκλησιά και θαυμάζουμε όσα η βροχή μας επιτρέπει να ιδούμε. Τούτο το μοναστήρι χρονολογείται από τον 14ο μ.Χ αιώνα και είναι αφιερωμένο στην Γέννηση της Θεοτόκου. Εδώ εμόνασε κατά τους νεότερους χρόνους η Οσία Σοφία η οποία ήλθε από τον Πόντο με την ανταλλαγή πληθυσμών. Οι παλαιότεροι ακόμα θυμούνται την ασκητική της μορφή, την μεγάλη της πίστη, την ταπεινοφροσύνη και την αγάπη της στα θεία, η οποία δάμαζε ακόμα και τα αγρίμια. Η αρκούδα, λένε οι γηραιοί, πως φαγί έτρωγε από τα χέρια της. Η Αγία Σοφία εκοιμήθη στις 6 Μαΐου 1974 τα δε λείψανά της κατά την ανακομιδή τους ευωδίαζαν βασιλικό. Τα λείψανα της Αγίας φυλάσσονται στο Μοναστήρι το οποίο εορτάζει τόσο στο Γενέθλιο της Θεοτόκου στις 8 Σεπτέμβρη, όσο και στις 6 Μάη, ημέρα μνήμης της Αγίας Σοφίας.

Συγκινημένοι από τα όσα είδαμε και προσκυνήσαμε, κινούμε για την πόλη της Φλώρινας. Στο δρόμο λοξοδρομούμε μπαίνοντας για λίγο στο Αμύνταιο, με το ακουστό κρασί και τα αξιόλογα οινοποιεία του... Τόπος ονομασίας προέλευσης οίνου τούτος δω, όπου κι αν βρεθείς στην περιοχή μαζί με καλό φαγητό θα τιμήσεις και καλό κρασί...

Νά μαστε και στην πόλη της Φλώρινας, γνωστής για τους παγερούς χειμώνες της και το χιονοδρομικό της Βίγλας ψηλά στο βουνό.

Το γλυπτό της αρκούδας με την άρπα μας υποδέχεται, ενώ αφήνουμε τα αυτοκίνητα δίπλα στο ποτάμι, περπατώντας στο ψιλόβροχο την πόλη. Το τοπίο θυμίζει βαρύ φθινόπωρο, μα ακόμα και έτσι απολαμβάνουμε την περπατάδα μας πρωτού καθήσουμε ένα καφεδάκι, πλάι στον Φλωρινιώτη ποταμό, να πιούμε. Σακουλέβα τον λένε τον ποταμό οι ντόπιοι και καθώς μας λένε έχει νερό μέχρι τα μέσα καλοκαιριού οπότε και συνήθως στερεύει. Ανηφορίζουμε και τον καταπράσινο λόφο πλάι στην πόλη όπου από ψηλά απολαμβάνουμε την θέα της.

Καθώς μεσημεριάζει πεινάσαμε και για την λίμνη Ζάζαρη το βάνουμε. Οι πάπιες της λίμνης μας καλοδέχονται, ενώ η μπόρα δεν αργεί εμφάνιση να κάμει. Μεις πάντως χωθήκαμε στο Del lango όπου ο Αλέκος απλόχερα προσφέρει νόστιμους μεζέδες και γλυκόπιοτο κρασί. Τρώγοντας απολαμβάνουμε την θέα της λίμνης καθώς κείνη γίνεται ένα, με το νερό βροχής και όμορφα τον χρόνο μας κυλάμε...

 Στις Αγραπιδιές υπάρχει το καταφύγιο του άγριου λύκου. Ο Αρκτούρος κάνει καταπληκτική δουλειά στον τόπο και όχι μόνο, τόσο προστατεύοντας και διαφυλάσσοντας άγρια ζώα, όσο και μεγαλώνοντας ποιμενικούς σκύλους για να τους παραδώσει σε τσοπάνηδες να φυλούν τα κοπάδια τους. Και ο ελληνικός ποιμενικός δεν είναι ένας τυχαίος σκύλος. Είναι ο φύλακας και ο αδελφός του κοπαδιού που ποτέ δεν το εγκαταλείπει...

Η βροχή δεν μας σταματά και κάπως έτσι, παρέα με την Βασιλική γινόμαστε μούσκεμα, προκειμένου να ανταμώσουμε μέσα στην περιφραγμένη άγρια πλάση κάποιον λύκο.... Από αλλού το περιμέναμε και από αλλού μας ήρθε. Οι λευκές λύκαινες είναι συνήθως πιο "κοινωνικές" με τους επισκέπτες, μα σε μας έκαμαν την έκπληξη και την χάρη, δυο πανέμορφοι γκρίζοι λύκοι που κάνουν σπάνια την εμφάνισή τους καθώς μας είπαν στο καταφύγιο.

Βρεγμένοι μεν, χαρούμενοι δε, κινούμε για το Λέχοβο όπου οι παράγοντες του χωριού μας έχουν φυλάξει ξεχωριστές εκπλήξεις. Την δράση ξεκινά ο πατέρας Μενέλαος, Κλεισουρίτης, που τις τελευταίες δεκαετίες έχει γίνει σωστός Λεχοβίτης. Ο παππα - Μενέλεαος ανοίγει την κλησιά του Άη Δημήτρη και μας ξεναγεί στους εκκλησιαστικούς θησαυρούς της.

Τώρα αναλαμβάνει δράση ο Παναγιώτης, παλιός πρόεδρος του συλλόγου, μα πάντα ενεργός πολίτης του χωριού. Ανοίγει το λαογραφικό μουσείο, με τις ξεχωριστές συλλογές, όπου σαν σταθείς σε γυρνούν πίσω στο χρόνο. Μετά μας πάει και στην βιβλιοθήκη, όπου γίνεται διαχρονικά προσπάθεια, σημαντικά παλαιά βιβλία και συγγράματα να φυλαχθούν εδώ. 

Νά τος στην παρέα και ο Βαγγέλης, ο σημερινός πρόεδρος και δραστήριος Λεχοβίτης. Μαζί του μπαίνουμε στη νεότερη αίθουσα του χωριού που έχει δημιουργηθεί για να μιλήσει για τα μονοπάτια του τόπου που με μεράκι και αγάπη φτιάχθηκαν, για να τον αναδείξουν. Μονοπάτια της Ειρήνης τα αποκάλεσαν, καθώς όταν έγιναν θέλησαν με αυτά να πετύχουν ακόμα ένα σκοπό. Να ενισχύσουν την συναδέλφωση των λαών. Την δημιουργία τους, στήριξαν οικονομικά και γερμανικοί πόροι, που προορίζονται για την δημιουργία έργων συμφιλίωσης ανά περιοχές του κόσμου, όπου η γερμανική κατοχή είχε προκαλέσει δεινά. Το Λέχοβο έχει ονομαστεί μαρτυρικό, καθώς κατά την κατοχή κάηκε ολοκληρωτικά από τους Γερμανούς, ως αντίποινα για την ύπαρξη αντίστασης στα βουνά τριγύρω...

Βραδάκι γινόμαστε όλοι, ξεναγοί και ξεναγούμενοι, μια μεγάλη παρέα, στο "Μονοπάτι", όπου πίνουμε τσίπουρο ενώ μας προσφέρουν νοστιμότατες τοπικές πίτες. Κάπως έτσι με κουβέντα, τσούγκρισμα και όμορφη παρέα, έκλεισε η βραδιά την μέρα μας, με την υπόσχεση των κατοίκων, να μας καλέσουν να βρεθούμε πάλι εδώ και σε μια γιορτή του τόπου...

Το άλλο πρωινό παρέα με τον Λευτέρη, την Δωροθέα και έναν τετράποδο φίλο, κινήσαμε για να πάρουμε γεύση από τα μονοπάτια της ειρήνης. Αν είχαμε τον χρόνο, θα φτάναμε σήμερα μέχρι Νυμφαίο ή θα περπατούσαμε ως το Λέχοβο, όμως το πρόγραμμα περιλαμβάνει Πρέσπες... Πήραμε έτσι καλές γεύσεις περιπάτου τριγύρω από τα Ασπρόγεια.

Στο διάβα η Δωροθέα μας μιλά για τα προϊόντα που παράγει ο τόπος της - από πατάτες, φασόλια και κάστανα, μέχρι βιολογικές αρωάνιες εδώ θα βρεις - καθώς και για τις αναπάντεχες συναντήσεις της με την αρκούδα. Κείνη μεγάλη και άγρια, με ειρηνικούς μέχρι σήμερα προς τον άνθρωπο σκοπούς, όχι όμως και για τα ζωντανά ή τους κήπους ...

Λίγο έξω από τα Ασπρόγεια πριν το Σκλήθρο ο Δημητρός ή Τάκης για τους ντόπιους, έχει με τα χέρια του φτιάσει φάρμα για τα αγαπημένα του άλογα.

"Νικόλα σου χω μιαν έκπληξη και συνάμα πρόκληση, καθώς σε βλέπω δυναμικό" μου λέει ο Τάκης, οδηγώντας με στα ενδότερα της φάρμας. "Θέλω να ιππεύσεις ασέλωτο, το άλογό μου τον Ερμή" μου γνέφει καθώς με απορία τον εκοιτώ. Βλέπετε γω σε άλογο δεν είχα ποτέ ανέβει, μόνο στον κυρ γάιδαρο του μπαρμπα-Σωτήρη στο χωριό σαν ήμουν μικρός θυμάμαι ότι για λίγα βήματα είχα στην σέλα του βρεθεί... Το χαμόγελο και η ηρεμία του Τάκη μού δοκαν, είναι αλήθεια, αυτοπεποίθηση και κάπως έτσι βρέθηκα καβάλα στον ασέλωτο Ερμή και δεν μετάνιωσα καθόλου για την εμπειρία ...

Πρέσπες, ένας απέραντος λιμνότοπος στα βορειοδυτικά της χώρας. Δυο γλυκόνερες θάλασσες όπου τα σύνορα σβήνουν στο νερό, που ο κυματισμός μια από δω και μια από κει πηγαίνει. Ένας ζωντανός βιότοπος από ψάρια, μικρά και μεγάλα, ψαροπούλια, ερωδιούς, κορμοράνους, αργυροπελεκάνους, που μακριά από τον άνθρωπο αναζητούν την ψαριά και την ησυχία τους...

Πρώτη μας στάση στο νησί του Αγίου Αχιλλείου. Ψαροχώρι τούτο, με σημαντικά διάσπαρτα ιστορικά απομηνάρια, λιγοστά σπίτια, μια απέραντη φάρμα από λεύτερα γελάδια, έναν μεγάλο σταυρό στον πέρα λόφο καμωμένο σε κακή εποχή, ψαρόβαρκες, κι ένα μακρύφερτο πλεούμενο γιοφύρι να ενώνει το νησί με την αντίπερα όχθη...

Περπατάμε πάνω από την λίμνη και το βλέμα χάνεται στις καλαμιές και στα νερά. Το χειμώνα το σκηνικό αλλάζει και ο πλωτός ετούτος διάδρομος παγώνει στο χιόνι και στο κρύο παραμένοντας όμως εξίσου γοητευτικός...

Πατάμε στο νησί. Η εκκλησιά του Αγίου δεσπόζει στα ψηλά, ενώ τα γελάδια στην άκρη του χωριού μας υποδέχονται. Η Δήμητρα με τον Νίκο πάνε μέσα στο χωριό, σαν εμείς το βάνουμε για να περπατήσουμε το νησί από άκρη ως άκρη...

Σε λίγα μόλις λεπτά φτάνουμε στην παλαιά βασιλική εκκλησιά και περιπλανιόμαστε στα εντυπωσιακά ιστορικά τούτα ερείπια. Δω τα καλοκαίρια μαζεύεται κόσμος από όλη τη χώρα και όχι μόνο, για να απολαύσει όμορφες καλλιτεχνικές βραδιές στο ύπαιθρο, υπό το φως της φεγγαράδας που απαστράφτει στα ήρεμα νερά της Μικρής Πρέσπας. Αφήνουμε την παλιά εκκλησιά και περπατάμε ως την πέρα άκρη του νησιού. Η διαδρομή το καλοκαίρι, έχει εκπληκτική ολόγυρα θέα, αλλά και ενοχλητικούς φτερωτούς συνοδοιπόρους εντόμων, που ακολουθούν τα λεύτερα κοπάδια και τα καμώματά τους από άκρη ως άκρη σε όλο το νησί. Με λίγο κόπο, φτάνουμε ως τον μεγάλο σταυρό στο πιο ψηλό σημείο του λόφου, από όπου μπορείς να ακτικρίσεις ολόκληρη τη λίμνη και το νησί.

Στην επιστροφή, απαντάμε την υπόλοιπη παρέα, ξαναδιαβαίνουμε την πλωτή γέφυρα και αντίκρυ στέκουμε για να αγοράσουμε ντόπιες πραμάτειες από τα ξακουστά φασόλια των λιμνών...

Μεσημέριασε, μεις πεινάσαμε και ο δρόμος μας έφτασε στο παραδοσιακό χωριό του Αγίου Γερμανού. Δω δίπλα στην εκκλησιά κει στην πλατεία, ο Νικόλας μας υποδέχεται στο "Πρέσπειον" φιλεύοντας την συντροφιά μας με νόστιμα ψητά, τοπικές γεύσεις και χύμα ελαφρόπιοτο κρασί βγαλμένο από τις αμπέλους του Αμύνταιου. Και μετά το φαγητό, η παρέα περπατά πλάι στο ποτάμι του χωριού μέχρι να βρούμε τον αναπαλαιωμένο νερόμυλό του. Καμάρι τούτος ο μύλος για τους κατοίκους που η αλήθεια είναι ότι έχουν κάνει αξιέπαινη δουλειά για τον τόπο τους!

Σαν το απόγευμα έρχεται, βρίσκει την παρέα μας να περπατά τους Ψαράδες το όμορφο λιμνοχώρι της Μεγάλης Πρέσπας. Εδώ πριν μερικά χρόνια υπεγράφη η λεγόμενη συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία η χώρα μας αποδέχθηκε τη χρήση του ονόματος "North Macedonia" για την βορινή γειτονική χώρα. Κάτω στο λιμάνι βαρκάρηδες μπορούν να σε ξαναγήσουν στα νερά της λίμνης, έναντι αξίας 20 με 40 €. Τα γρήγορα σκάφη, γρήγορα σου κάνουν την ξενάγηση, μα μάλλον, ενοχλητικά για τον βιότοπο και τα πουλιά του. Κάπως έτσι σκεφτόμαστε και η ομάδα βγήκε με μικρή βάρκα απογευματινή βαρκάδα στα νερά...  

Στις απόκρημνες όχθες της λίμνης, παλιές σπηλιές είχαν μετατραπεί παλιότερα σε ασκηταριά με μικρές εκκλησιές. Η βάρκα μας κοντοπλέει στην στεριά κι εμείς με δέος  απολαμβάνουμε το θέαμα. Κουπί το κουπί, με την μικρή μηχανή να πιάνει πότε πότε δουλειά, περνάμε δίπλα σε ερωδιούς και αργυροπελεκάνους που στη θέα μας πετούν τριγύρω, χαρίζοντάς μας όμορφες φωτογραφίες και εμπειρίες. Τούτα τα νερά είναι ένας ζωντανός βιότοπος που ελπίζουμε η τουριστική ανάπτυξη που όλοι οραματίζονται, να σεβαστεί το μοναδικό οικοσύστημα, χωρίς να το κατασπαράξει...

Καθώς ο ήλιος κυλά προς το γιόμα του, το μεγάλο ασκηταριό αποκαλύπτεται εντυπωσιακό κρυμένο ψηλά στο βουνό. Η βάρκα στέκει για να κατεβούμε. Σκαλί το σκαλί, ανηφορίζουμε μέχρι τα σπλάχνα της σπηλιάς και εντυπωσιασμένοι από όσα περπατούμε, αντικρίζουμε την μικρή κλησίτσα στο βάθος της. Κάτω τα νερά της λίμνης φαντάζουν χρυσαφένια στο φως του γιόματος και η βάρκα μας, μια σταλιά βαρκούλα ανάμεσά τους... Κάνουμε τον σταυρό μας, ανάβουμε κερί, ξαποσταίνουμε, απολαμβάνουμε την μοναδική θέα ανάμεσα στους βράχους πριν για τα πίσω κινήσουμε... Και καθώς το βοριαδάκι ταράζει τα νερά, καταβρέχοντάς μας τα πρόσωπα, γλυκιά αγαλίαση για την εμπειρία νιώθουμε, ενώ ξωπίσω ο ήλιος δύει πέρα από τα ψηλά βουνά και τα ψαροπούλια κουρνιάζουνε στις άκρες της λίμνης αποχαιρετώντας μας.

Το ξημέρωμα μας βρίσκει να πίνουμε καφέ στον κήπο της Δωροθέας, ενώ κουβέντα πιάνουμε με την γιαγιά Σταυρούλα που είναι η συγγραφέας του χωριού. Κείνη για την ιστορία του τόπου μας μιλά, χαρίζοντάς μας δυο βιβλία της και μια γλυκιά της αφιέρωση. Αποχαιρετούμε την Δωροθέα και τον μικρό Λευτέρη και κινούμε τώρα για το Νυμφαίο, την τελευταία στάση στην συναρπαστική μας απόδραση.

Σαν ανέβεις σε τούτο το χωριό με τις τσίγκινες γκριζοπράσινες στέγες, νιώθεις αμέσως την ευχάριστη αύρα του, να γλυκαίνει την ματιά σου. Όποτε και να βρεθείς εδώ, θα μαγευτείς από την αρμονία της γης, των βουνών, της φύσης, του ίδιου του χωριού. Τον χειμώνα σχεδόν τα πάντα καλύπτονται από χιόνι, την άνοιξη και το καλοκαίρι, ένας αλλιώτικος παράδεισος εδώ σε προσμένει. Αφήνουμε τα αμάξια στο επάνω πάρκιν πρωτού τα καλντερίμια περπατήσουμε.

Πρώτα κατηφορίζουμε το πέτρινο μονοπάτι προς το καταφύγιο της αρκούδας. Ο Αρκτούρος έχει εδώ πάνω, μέσα σε καταπράσινη ονειρεμένη πλάση, φτιάσει το καταφύγιο της καφέ αρκούδας. Μας υποδέχεται ο Βαγγέλης και σιγά σιγά περπατάμε πλάι στα ζώα που μέσα στην περιφραγμένη φύση, που αποτελεί το νέο τους σπιτικό, περίεργα μας κοιτάζουν. Ο Βαγγέλης μας μιλάει για τις δραστηριότητες του καταφυγίου, για τα ζώα, για την επιρροή μιας επίσκεψης εδώ στην ανθρώπινη συμπεριφορά. Η δουλειά τους είναι καταπληκτική και πρέπει όλοι με τον τρόπο μας να την βοηθήσουμε... Εμείς μέσα στο ξύλινο στέκι, στέκουμε και αποφασίζουμε να υιοθετήσουμε συμβολικά μια μεγάλη αρσενική αρκούδα τον Κυριάκο, η οποία μόλις μας είδε στα δύο πόδια στάθηκε, καταδεικνύοντας με το μέγεθος και την κορμοστασιά, ποιος είναι εδώ το αφεντικό. Καθένας πρέπει να βοηθά τέτοιες προσπάθειες. Εμείς σας το προτείνουμε, βοηθήστε και εσείς με τον τρόπο σας !

Στον γυρισμό διαβαίνουμε τα σοκάκια του χωριού ως την πλατεία και κάπου πιο πέρα στέκουμε για μεσημεριανό πριν για την επιστροφή κινήσουμε.

Η Δυτική Μακεδονία, αποτέλεσε για την ομάδα μας ένα ταξίδι βγαλμένο από τα παιδικά μας όνειρα. Μέσα από τις φωτογραφίες και τα κείμενά μας, ελπίζουμε να σας μεταδώσουμε όσα ζήσαμε στην απόδρασή μας.  

Εσείς δεν έχετε παρά να πάρετε ιδέες, με την πρώτη ευκαιρία να κάνετε κι εσείς ένα παρόμοιο ταξίδι στην περιοχή και φυσικά να μας ακολουθείτε στο Facebook στο Instagram και στο Youtube, όπου όσα ζούμε τα κάμουμε εκπομπές, για να τα παρακολουθείτε σε ολιγόλεπτα video βγαλμένα από τα μέρη όπου έχουμε βρεθεί.

Μείνετε συντονισμένοι με τις Διήμερες Αποδράσεις και μέχρι την επόμενή μας απόδραση, να φορτίζετε θετικά τις μπαταρίες σας κοντά στη φύση, με σεβασμό και αγάπη!

Αφήγηση 

Ν.Κ.

Οι Διήμερες Αποδράσεις ευχαριστούμε θερμά για την φιλοξενία το Dorothea's Stone House, τον Αρκτούρο για την ξενάγηση στα καταφύγιά του, τους τοπικούς παράγοντες του Λεχόβου για την παρουσίαση των κειμηλίων του χωριού, τα εστιατόρια Θωμάς, Del Lango, Πρέσπειον για την γαστρονομική φιλοξενία τους, το καφέ μπαρ Μονοπάτι, για την φιλοξενία γεύσεων, την φάρμα Άρτεμις για την ευγενική περιήγηση με τα όμορφα άλογά της