Μέχρι την Στυμφαλία και τη λίμνη Δόξα είχαμε βρεθεί σε κάμποσες μονοήμερες εκδρομές από την πόλη μας.

Τούτη τη φορά, αποδεχόμενοι την πρόσκληση και φιλοξενία της Έφης στον ξενώνα Αλεξίου, αλλά και με την προτροπή και υποστήριξη τοπικών επιχειρήσεων όπως του Γιώργου με το καφέ Αίνιγμα, του Βλάσιου και της Μάγδας με την Ταβέρνα Ορίζοντες, της Βλασίας με τον ξενώνα Ανώτοπος Φιλοξενίας, αλλά και της Μαντώς και του Σπύρου με την ταβέρνα Το Στέκι, είπαμε να κάμουμε μια τριήμερη απόδραση στα ορεινά μέρη της Κορινθίας.

Και η αλήθεια είναι πως καθόλου δεν το μετανιώσαμε. Γιατί; Θα καταλάβετε παρακάτω...

Παρασκευή πρωί κινούμε λοιπόν για την ημιορεινή Ακροκόρινθο, όπου μαζί με την Μπρεντούλα μας, θα κάνουμε έναν ολιγόωρο περίπατο μέχρι την κορφή της.

Εδώ έχουν πατήσει αρχαίοι Έλληνες, Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Τούρκοι, Ενετοί, πάλι Τούρκοι, μέχρι να ελευθερωθεί οριστικά από τους Έλληνες μετά την επανάσταση του 1821. Το κάστρο έχει μάλιστα συνδεθεί με τον θάνατο του Δράμαλη, όταν μην μπορώντας να χωνέψει την συντριβή της τεράστιας στρατιάς του, από τους λιγοστούς Έλληνες των βουνών, εδώ λένε, πως άφησε την τελευταία του πνοή, μαραζωμένος...

Εμείς απολαμβάνουμε τον περίπατο με κρύο, αλλά ηλιόλουστο καιρό και φτάνουμε στην κορυφή της κοντά στα 600 μ, από όπου η ολόγυρη θέα μας ενυπωσιάζει...

 

 

 

 

Αφήνουμε πίσω την Ακροκόρινθο και πηγαίνουμε τώρα προς Νεμέα. Λέμε σε τούτη την απόδραση να ακολουθήσουμε τα βήματα του ημίθεου προγόνου μας, του Ηρακλή και κάπως έτσι νά μαστε κει όπου πριν χιλιάδες χρόνια ένα λιοντάρι σκόρπησε τον πανικό και τον θάνατο...

Τα αρχαία της Νεμέας αξίζουν την στάση και την προσοχή σου και σαν τα συνδέσεις με τα μυθικά κατορθώματα, αλλά και τα ταιριάξεις με γλυκόπιοτο κρασί που θα βρεις παντού τριγύρω, σίγουρα θα απολαύσεις όπως κι εμείς την εκδρομή σου εδώ...

Γιατί η περιοχή είναι ξακουστή για το τρομερό λιοντάρι της, για τον άθλο του Ηρακλή και φυσικά για τα αμπέλια της, από όπου τα τοπικά οινοποιεία παράγουν οίνο εύγεστο και μεθυστικό !

 

 

Εμείς επισκεφθήκαμε τον αρχαιολογικό χώρο, σταθήκαμε στους αμπελιώνες, ήπιαμε και ένα ποτηράκι κρασί και κινήσαμε για τον επόμενο τόπο, όπου ο Ηρακλής έκαμε τις παληκαριές του.

Στυμφαλία! Μπροστά μας ξανοίγεται η πανέμορφη και πυκνόφυτη λίμνη και τριγύρω της οι ψηλές χιονισμένες κορφές των βουνών και απάνω τους ο καταγάλανος ουρανός της πατρίδας μας...

Αφήνουμε το αμάξι στην ανοιχτωσιά και παίρνουμε το μονοπάτι, που μάλλον θα πήρε και ο ημίθεος για να στοχεύσει τα πουλιά, πριν φτάσουμε σε ψηλό ξέφωτο. Από δω αγναντεύουμε την λίμνη και τα γύρω χωριά της. Για λίγο φανταζόμαστε πως έχουμε βέλη και πως στοχεύουμε τα προαιώνια σαρκοφάγα πουλιά που έσπερναν τον φόβο...

 

Πιο πάνω καμαρωτό κοιτά την λίμνη το Περιβαλλοντικό Μουσείο της Στυμφαλίας. Αυτό είναι πραγματικά αξιόλογο και επισκεπτόμενος τους χώρους του, μαθαίνεις πολλά θαυμαστά πράγματα για την περιοχή. Μέχρι και ότι τα ψάρια εδώ, ζουν χωρίς νερό μαθαίνεις...

Το μουσείο έχει φτιαχθεί με συγχρηματοδότηση από κοινοτικούς πόρους και υπό την αιγίδα του ομίλου Πειραιώς. Και αν και με τις τράπεζες άκρη σε πολλά θέματα δεν βγάζεις... εδώ οφείλουμε να παραδεχθούμε πως έγινε αξιέπαινη δουλειά.

Εμείς μπήκαμε στο μουσείο και απολαύσαμε την πολύ καλή ξενάγηση από την υπεύθυνό του.

 

Αφήνουμε πίσω την Στυμφαλία με το ιδιαίτερα ενδιαφέρον μουσείο της και ανηφορίζουμε τώρα για τον Φενεό. Κινούμαστε περιφερειακά και αφήνουμε την ελατοσκέπαστη Καστανιά, την οποια δεν θα παραλείψουμε να ιδούμε στην επιστροφή μας.

Αμέσως μετά τις πλαγιές των βουνών, εμπρός μας προβάλλει σαν ζωγραφιστό παζλ ο κάμπος. Τριγύρω του όμορφα χωριά και καταμεσής δένδρα και καλλιέργειες, αλλά και αρχαία και υπέροχα παντού χρώματα.

Αγναντεύουμε τον κάμπο από ψηλά, πριν να σταθούμε κάπου για καφέ και τσάι και για να χορτάσουμε την πεινασμένη μας διάθεση...

Σαν σουρουπώνει, μια ζεστή ρουφηξιά από τσάι του βουνού την θέλαμε. Άντε και μια τζούρα καφέ, χωρίς τσιγάρο, καθώς υπέρμαχα το πολεμάμε αυτό.

Ο Γιώργης ήταν εκ των παρακινητών και υποστηρικτών τούτης της απόδρασής μας κι έτσι δεν μπορούσαμε να του αρνηθούμε να μας κεράσει δυο ροφήματα στο πετρόκτιστο Αίνιγμα που με τα χέρια του έπλασε.

Μέσα από κουβέντες και παρέα με τις κούπες μας, αφήνουμε την ώρα να κυλήσει στους καναπέδες του καφέ.

 

Βράδιασε και στη διπλανή ταβέρνα, κείνη με τον πλάτανο, στο Χωριάτικο, μας κάλεσαν για λίγα μεζεδικά και κουβέντα.

Και κάπως έτσι κύλησε η βραδιά πριν η στόφα της Έφης στον ξενώνα Αλεξίου, μας κάνει ζεστή παρέα, πλάι στα σκεπάσματα και τις κουβέρτες μας.

Το άλλο πρωί, παίρνουμε καλή δύναμη με το πρωινό της Έφης και ξαμολιόμαστε να τριγυρίσουμε την περιοχή!

Στέκουμε πρώτα στην καρδιά της Αρχαίας Φενεού, στην πλατεία της, με την εκκλησιά και το σκαρφαλωμένο στον πλάτανο καμπαναριό της. Πιο δίπλα ένας πονεμένος χωριανός κάνει δυνατή πρωινή καντάδα με τραγούδι και μουσική σε μια κοπελιά του χωριο, που μάλλον τον πλήγωσε βαθιά.

Τον αφήνουμε στον πόνο του και κινούμε πιο κάτω στον κάμπο, για να ανακαλύψουμε τις αρχαίες ρίζες του και να θαυμάσουμε από κοντά την ξακουστή παραγωγή του.

Εδώ παράγουν καρύδια, αλλά κυρίως είναι γνωστά η φακή και το φασόλι του Φενεού.

Σε τούτη την αρχαία πόλη λένε πως ο Ηρακλής έφερε τον τρίποδα της Πυθίας από τους Δελφούς, όταν δεν τού δοκαν χρησμό κι εδώ τσακώθηκε με τον Απόλλωνα ώσπου να μεσολαβήσει ο Δίας...

Πιο πέρα σε ένα λόφο τραβά την προσοχή μας ένα ψηλό μνημείο και μεις δεν χάνουμε την ευκαιρία να το εξερευνήσουμε...

Τέτοια μνημεία έχουν φτιαχθεί σε διάφορα σημεία στην Ελλάδα, μιλώντας για διχασμό.

Εμείς αυτά, μνημεία συμφιλίωσης κατά του εθνικού διχασμού, θέλουμε να βλέπουμε και από καρδιάς στην πολιτεία και στους ντόπιους πληθυσμούς, έτσι προτείνουμε να αποκαλούνε. Γιατί όσο κακό και να είναι το παρελθόν σε έναν τόπο, πιστέυουμε ότι δεν χρειάζεται κάτω από το χαλί να το κρύβουμε, αλλά με ηθικά διδάγματα υπέρ της ενότητας και της ομόνοιας του έθνους μας, να το παρουσιάζουμε...

Αφήνοντας πίσω το παρελθόν, που το μυαλό θολώνει σα θέλεις καθηλωμένος στα παλιά να μένεις, προχωρούμε τώρα για να απαντήσουμε τη μαγεία του τόπου.

Η τεχνητή λίμνη Δόξα φτιάχθηκε πριν μερικά χρόνια για να προφυλάξει τον κάμπο από πλημμύρες, αλλά και ανομβρίες που συνέβαιναν. Ευτυχώς στα περίχωρά της, δεν αναπτύχθηκε κάποια δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να διατηρεί ο τόπος την παραμυθένια παρθένα ομορφιά, της αναγέννησής του.

Στέκουμε σε διάφορες γωνιές, μιλάμε με ντόπιους στην ιδιότυπη υπαίθρια αγορά, περπατάμε μέχρι το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου και προσκυνούμε τη χάρη του.

Προχωρούμε τώρα προς το φράγμα, από όπου μέσα από βατό χωματόδρομο περνάμε το χωριό του Φενεού.

Ο Άγιος Σπυρίδωνας ξεχωρίζει από μακριά, ενώ πιο δίπλα του μπορείς, μετά από συνεννόηση σα βρεις κάποιον, να μπεις στο λαογραφικό μουσείο του χωριού.

Μεις δεν βρήκαμε  κι έτσι κινήσαμε προς το ξωκλήσι πού ναι σκαρφαλωμένο στο λόφο έξω από το χωριό, όπου βαρούμε την καμπάνα για να ακουστεί ως τα πέρατα του κάμπου.

Καθώς πηγαίνεις προς Τρίκαλα, κάπου έξω από τον Ταρσό, τα μάτια σου κατακόρυφους βράχους αντικρύζουν στην άκρη, θαρρώντας πως είσαι στα Μετέωρα...

Τί είναι αυτά; ρωτούμε έναν ντόπιο που τυχαία απαντούμε.

Τα Κορινθιακά Μετέωρα μας γνέφει και κάπως έτσι λοξοδρομούμε στον Κάτω Ταρσό μέσα από χωματόδρομο μέχρι τις παρυφές των εντυπωσιακών βράχων.

Στην καρδιά τους μια σπηλιά και απάνω της, ένας μεγάλος σταυρός ξεχωρίζουν. Πιο κάτω σκαλοπάτια σε οδηγούν στην σπηλιά όπου σκύβοντας μπαίνεις και ταπεινά προσκυνάς την Παναγιά των βράχων.

Πιο δίπλα ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια του βράχου για να απαντήσεις την παράσταση της Σταύρωσης του Κυρίου, ενώ σαν σκαρφαλώσεις σκυφτά στην ξύλινη σκάλα, φτάνεις ως τα πάνω της σπηλιάς, από όπου αγναντεύεις δίπλα στον μαρμάρινο σταυρό, τα αντίπερα...

Τα Τρίκαλα Κορινθίας είναι γνωστά σε πολύ κόσμο, το δε χινονοδρομικό τους το μαθαίνουν σιγά σιγά όλο και περισσότεροι. 

Εμείς πάλι μέσα από παγωμένο χωματόδρομο, κινήσαμε με το τετρακίνητο αυτοκίνητό μας, στην καρδιά της Ζήρειας, ώσπου μια θέα σκέτο όνειρο, κυριολεκτικά μαγεύει τα βλέφαρά μας...

Κάποτε είχαμε δει σε ντοκιμαντέρ για μια παγωμένη λίμνη κατά δω. Μα σαν την αντικρύσαμε μπροστά μας, στα αλήθεια σαστίσαμε.

Η λίμνη Δασίου ή Δασιάς παγωμένη να απλώνεται και μεις με προσοχή δεν διστάζουμε να την περπατήσουμε.

Αχ και να μπορούσαμε τούτη τη στιγμή, τον χρόνο για λίγο να παγώναμε και σε τούτο το όνειρο δίχως έγνοιες και σκοτούρες, λίγο ακόμα να ζούσαμε...

Καθώς επιστρέφουμε από το παραμύθι που οι εικόνες της παγωμένης λίμνης, χάραξαν στα μάτια μας, στον κακοτράχαλο παγωμένο δρόμο, κάπου συναντούμε ένα ζευγάρι. Τα παιδιά κατάκοπα από το κρύο, το χιόνι και τον περίπατο, με μουσκεμμένα από την λίμνη όπου βούτηξαν τα μπατζάκια, μας ζητούν να τα πάμε μέχρι το χιονοδρομικό. Με ένα μικρό δίκαιο αντάλλαγμα μιας φωτογραφίας, τους παρέχουμε την βοήθειά μας.

Εν τω μεταξύ στο χιονοδρομικό, ό,τι έχει αρχίσει να συννεφιάζει και ο κόσμος στα κάτω να μαζεύεται...

Στην επιστροφή μας στα Άνω Τρίκαλα, τα κοψίδια έχουν ήδη μπει στην ψησταριά του Βλάσιου κι εμείς κάμουμε στάση στην γεμάτη υπέροχη θέα και νοστιμιές ταβέρνα, στους Ορίζοντες, για να χαιρετίσουμε τα χαμογελαστά παιδιά, την Μάγδα και τον Βλάσιο.

Η Μάγδα μέχρι να βγουν τα παϊδάκια από τη φωτιά, μας τρατάρει κόκκορα κρασάτο με μακαρόνια και άλλα μεζεδικά.

Καθόμαστε στην παρέα τους, τους ευχαριστούμε για την υποστήριξη στην πραγματοποίηση της απόδρασής μας και αφήνουμε την ώρα να κυλήσει με φαγητό, κουβέντες, κρασί και χαμόγελα, μέχρι το σούρουπο...

Μετά τα χορταστικότατα φαγιά, πηγαίνουμε να ιδούμε την Βλασία με τον άνδρα της, στον Ανώτοπο Φιλοξενίας τους, στα Τρίκαλα.

Βλέπετε και ο ξενώνας Ανώτοπος, πρότρεψε, αλλά και υποστήριξε την απόδρασή μας στην περιοχή.

Πίνοντας καφεδάκι κοιτάμε ολόγυρα και η αλήθεια είναι, πως θα ήταν πολύ ωραία να απολαμβάναμε την ηρεμία και την ομορφάδα του τόπου, μέσα και από την καλόγουστη και γεμάτη πέτρα φιλοξενία της Βλασίας. Κάποια στιγμή στο μέλλον λέμε να το κάνουμε!

Καταβραδύς ξαπλώνουμε πλάι στην ξυλόσομπα της 'Εφης που μας αποκοιμίζει μέσα από την πύρινη θράκα της.

Καθώς ξημερώνει, δυναμώνουμε και σήμερα μέσα από το πρωινό της οικοδέσποινας, αποχαιρετάμε τους τετράποδους φίλους που έκαμαν τούτες τις μέρες παρέα στην Μπρεντούλα μας κι αγκαλιάζουμε την Έφη, ευχαριστώντας την, για την ζεστή φιλοξενία της.

Και μετά; Παίρνουμε τις χιονισμένες πλαγιές της Ντουρντουβάνας. Ο κόπος του τετρακίνητου αξίζει, καθώς απολαμβάνεις το γεμάτο έλατα τοπίο και την θέα της λίμνης από τα ψηλά τούτου του βουνού...

Ουψ... Να και τα αναπάντεχα... Ένας πεσμένος κορμός μας βάνει δύσκολα... Με τις σωστές οδηγίες της Λεμονιάς, ευτυχώς τον προσπερνάμε...

Στην κατηφοριά, πηγαίνουμε προς το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου από όπου η λίμνη έχει εντυπωσιακή θέα. Εδώ συναντούμε μιαν όμορφη φωτοομάδα να βάνει τις ομορφιές του τόπου στους φακούς των μηχανών της... Τους χαιρετούμε και μπαίνουμε στο μοναστήρι.

Ο μοναχός, αν και αυστηρός με τις φωτογραφίες στο ναό, με υπομονή μας αφηγείται για την ιστορία της μονής.

Στη θέση αυτή φτιάχθηκε τον 17ο αιώνα, μετά από πλημμύρα που συνέβη στο παλαιομονάστηρο, που είχε κτισθεί πιο κάτω γύρω στον 14ο αιώνα. Σήμερα από την παλαιά μονή έχει απομείνει, η εκκλησιά του Αγίου Φανουρίου που είχαμε απαντήσει στην λίμνη.

Από το μοναστήρι πέρασε και ο Κολοκοτρώνης και πολλοί ακόμα σημαντικοί οπλαρχηγοί της επανάστασης, κάνοντας εδώ κρίσιμες συνελεύσεις. Στο πατάρι του ναού μέσα από κρυφή καταπακτή λειτούργησε κατά την Τουρκοκρατία κρυφό σχολειό.

Στο αρχονταρίκι, μας περιμένει υποδοχή με γλυκίσματα, ενώ στο μπαλκόνι απολαμβάνουμε την υπέροχη θέα της λίμνης που λέγαμε...

Τριγυρίζουμε τώρα τα γύρω χωριά. Κάμουμε στάση για να πιούμε δροσερό νερό σε βρύσες, ενώ απαντάμε όμορφες πλατείες με πλάτανους και πέτρινες εκκλησιές και ντόπιους να απολαμβάνουν τον καφέ τους.

Στην πλατεία της Γκούρας, συναντάμε δυο φίλους που το χουν ρίξει στο τσιπουράκι και πιάνουμε την κουβέντα.

Και σαν μεσημεριάζει. ανηφορίζουμε για την ελατοσκέπαστη Καστανιά...

 

 

 

Εδώ χαιρόμαστε τις ομορφιές του χωριού, το οποίο βλέπουμε ότι απλώνεται και πέραν του κεντρικού δρόμου, σαν χωνόμαστε πιο μέσα στο δάσος.

Γραφικά καλντερίμια και μια απλωσιά ανοίγει μέσα από το χωριό το μάτι σου. Όμορφες γωνιές μας τριγυρίζουν εδώ,

Μεις μετά το τριγύρισμα στο χωριό καταλήγουμε στο στέκι του... Γιατί; Θα καταλάβετε πιο κάτω...

Πάνω στον κεντρικό δρόμο λίγο πριν να βγούμε από την Καστανιά για Φενεό, απαντάμε την ταβέρνα το Στέκι. Εδώ θα σταθούμε για να ευχαριστήσουμε την Μαντώ και τον Σπύρο και για την δική τους ουσιαστική στήριξη, στο αφιέρωμά μας και φυσικά για να απολαύσουμε τα νόστιμα φαγιά και τους μεζέδες τους... Η γουρνοπούλα από απέναντι σιγοψήνεται στη σούβλα και μας έχει σπάσει τη μύτη...

Μιλάμε μαζί τους καθώς ο Σπύρος γεμίζει τα ποτήρια μας, ενώ με το αγριογούρουνο, τις πίτες, το αρνάκι, την γουρνοπούλα και όλα τα καλά που μας φυλεύουν... μεις ακόμα γλύφουμε τα δάχτυλά μας... Αυτό δεν είναι απλά ένα στέκι, είναι Το Στέκι της Καστανιάς!

Χορτάτοι και γεμάτοι εμπειρίες, αξέχαστες εικόνες, χαρούμενες γνωριμίες, χαμογελαστές κουβέντες και με γεμισμένες τις μπαταρίες του μυαλού, κατηφορίζουμε σιγά σιγά από τα βουνά.

Ρίχνουμε μια τελευταία ματιά στην πολύχρωμη λίμνη της Στυμφαλίας, έτσι για να χαιρετήσουμε τα βήματα του Ηρακλή, που σε τόσα υπέροχα μέρη μας οδήγησαν, πριν καταλήξουμε το σούρουπο στην πόλη μας.

Με την πρώτη σας ευκαιρία, να κάνετε και εσείς τούτο το ταξίδι και δεν θα το μετανιώσετε!

Και να θυμάστε ότι μια μέρα, ποτέ δεν είναι αρκετή...  

Αφήγηση

Ν.Κ

 

Οι Διήμερες Αποδράσεις ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την υποστήριξη στην υλοποίηση της απόδρασης και σας προτείνουμε:

Για τη διαμονή σας

Ξενώνας Ανώτοπος Φιλοξενίας στα Τρίκαλα Κορινθίας

Για το φαγητό σας

Ταβέρνα Ορίζοντες στα Τρίκαλα Κορινθίας

Ταβέρνα Το Στέκι στην Καστανιά

Για τον καφέ ή το ρόφημά σας

Το Αίνιγμα στο Μεσινό

Ευχαριστούμε επίσης ιδιαίτερα για την ευγενική φιλοξενία τους:

τον Ξενώνα Αλεξίου για την διαμονή μας

τα εστιατόρια Ορίζοντες, Το Στέκι, Χωριάτικο και το καφέ Αίνιγμα για την ευγενική φιλοξενία γεύσεων και ροφημάτων.