Παρασκευή απόγευμα

Ανταποκρινόμενοι στην πρόσκληση του Ηλία, βρεθήκαμε στο κατάλυμά του την  Άνοιξη, στη λουτρόπολη της Υπάτης. Τα Λουτρά είναι μια μικρή όμορφη και ήσυχη πολιτεία, πνιγμένη στο πράσινο, η οποία βρίσκεται στην σκιά της Οίτης.

Βολεύουμε τα πράγματά μας και ευθύς πίνουμε τσιπουράκι που μας περιμένει στη βεράντα του ξενοδοχείου. Κουβέντα στην κουβέντα γνωρίζουμε όλη την οικογένεια του Ηλία, γυναίκα, κόρη, γιο, μάνα και αδελφούς. Υπέροχοι άνθρωποι όλοι τους…

Το βράδυ της Παρασκευής μας βρίσκει στις Μουριές να απολαμβάνουμε τις νοστιμιές της μαγείρισσας και του ψήστη.

 

Σάββατο πρωί

Με ντόπιο μέλι και καφεδάκι ελληνικό να συνοδεύει τις υπόλοιπες πρωινές ετοιμασίες, οργανώνουμε με την ομάδα μας, τα μέρη που θα εξερευνήσουμε σήμερα.

Λένε πως σε τούτα τα μέρη όμορφες μάγισσες ξελόγιαζαν το νου και σε έχαναν σα λόγαγες στα μυστηριακά νερά τους… Μεις θα βαδίσουμε στα αρχαία ξελογιάσματα και θα αφεθούμε στα όνειρα των αρχαίων Υπατίων, ορμώμενοι από την Άνοιξη του Ηλία, στη βορειοδυτική Οίτη.

Το σχέδιο ετοιμάστηκε και εμείς, φοράμε σπορτεξ,  καπέλα, παίρνουμε κινητά, μηχανές, μπατόν και κινούμε με το αμάξι.

Πρώτη στάση μια μικρή κλησιά στα ψηλά, δίπλα σε μαργαριταρένιο ξέφωτο, λίγο πριν το αρχαίο φρούριο. Στήνουμε μηχανές κάμερες και αφήνουμε τη φύση να μιλήσει όσες από τις ομορφιές της θέλει να μας πει…

Επόμενος προορισμός μας, το φρούριο. Δω βάζουμε πάλι τα καπέλα, καθώς ο ήλιος δοκιμάζει την ανηφοριά μας. Η θέα από τα ψηλά είναι καταπληκτική. Ο τόπος δίπλα στις παλιές τούτες πέτρες συναρπάζει το βλέμμα του περιπατητή. Πολύ όμορφη η ακρόπολη…

Κατηφορίζουμε τώρα προς το χωριό, όπου ένας καταρράκτης μας προϋπαντά στην Υπάτη.

Ορμητικός λες και θα σε καταπιεί, καταπίνεται ο ίδιος τελικά κάτω από το δρόμο, αφήνοντας πίσω του εικόνες που χαράσσουν το μυαλό. Αγέρωχος τρεχονερίτης, με βροντερή φωνή. Στέκουμε μπροστά του και τον απαθανατίζουμε με τις μηχανές και τα κινητά.

Για τη συνέχεια έχουμε κανονίσει με τον Φάνη, να επισκεφθούμε τον χώρο του αστεροσχολείου. Η Υπάτη διαθέτει αστεροσχολείο, ένα μικρό αστεροσκοπείο δηλαδή, που είναι το μεράκι, το πόνημα και το διακόνημα, όπως του αρέσει να λέει, του Φάνη, που είναι υπεύθυνος για αυτό. Εδώ, γίνεται σήμερα ημερίδα κι εμείς ήσυχα, τραβάμε όσες εικόνες μπορούμε να χωρέσουμε στο φακό, πριν αποχαιρετήσουμε τον χώρο.

Κινούμε τώρα για το μονοπάτι των φαρμακίδων, αλλά πριν, αναζητάμε μια τρύπα στο βουνό.

Ανεμότρυπα τη λένε οι ντόπιοι. Με λίγο περπάτημα και ακολουθώντας το μονοπάτι και μια ταμπέλα, την βρίσκουμε. Χωνόμαστε με προσοχή στα σπλάχνα της, μιας και η φήμη της παγώνει κάθε σκέψη για απερισκεψίες…

Μετά την τρύπα του ανέμου, κατηφορίζουμε προς το ποτάμι. Διαβαίνουμε λίγη ώρα μετά την πεσμένη ξύλινη γέφυρα και κάπως έτσι πορευόμαστε στο μονοπάτι των φαρμακίδων. Σκοπός μας, να ανακαλύψουμε έναν πανύψηλο, κρυμμένο στα σπλάχνα του βουνού, καταρράκτη.

Οι φαρμακίδες ήσαν αρχαίες μάγισσες που με την ομορφιά τους, έλεγαν οι παλιοί, μάγευαν τους περαστικούς και τους εξαφάνιζαν. Άλλους τους άφηναν στα σπήλαια του βουνού και άλλους στα νερά του. Η αλήθεια είναι πως σε διάφορα περάσματά του το βουνό δεν συγχωρούσε προφανώς την απροσεξία, τροφοδοτώντας τη σκέψη και τη φαντασία..  Εμείς σήμερα, αν και μαγευόμαστε από τις ομορφιές τούτης της γης, πορευόμαστε με προσοχή, στο διάβα μας. Πριν ο βράχος θελήσει το βοήθημα του σχοινιού, στήνουμε πρόχειρη βάση, δίπλα στα ορμητικά νερά. Η Αριστέα, αναλαμβάνει να περιμένει εδώ, με τα σακίδια, ενώ οι υπόλοιποι ξεκινάμε την μικρή αναρρίχησή μας. "Απόλαυσε τα νερά και τη δροσάδα τους" της λέω καθώς σκαρφαλώνουμε τα πάνω.

Κανά δεκάλεπτο με προσεκτικά πατήματα, φτάνουμε κει όπου το βλέμμα ξελογιάζεται από τα όσα ανείπωτα θωρεί.

Μάγισσα πλανεύτρα φαρμακίδα! Μαγεμένος και γω σαστίζω μπρος στην ομορφιά σου, σαν στην αγκαλιά σου βάλθηκες να με βάνεις…

Το νερό είναι παγερό, μα μια γρήγορη δροσάδα προκάμω να την πάρω, δίπλα στα νερά της πανύψηλης πλανεύτρας του βουνού. Τα κορίτσια της ομάδας, καθισμένα στο βράχο τραβούν το τόλμημά μου.

Επιστρέφοντας ξεκουραζόμαστε για λίγο στην πρόχειρη βάση και ολόκληρη η ομάδα συνεχίζουμε προς τα πίσω, έχοντας απαντήσει, ό,τι αναζητούσαμε για σήμερα…

Κάτω από τον πλάτανο σε ένα όμορφο στέκι, καμωμένο από τα χέρια και το γούστο του Νώντα, πίνουμε τσίπουρο και γευόμαστε νόστιμα μεζεδικά.

Λίγο μετά, έξω από την Υπάτη, αφήνουμε το πλατανόδασος να συνεπάρει για λίγο τις στιγμές μας πριν επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο. Και πριν ξεμεσημεριάσει για τα καλά, επιλέγουμε να πλατσουρίσουμε στα ιαματικά νερώματα των Λουτρών. Εδώ χαλαρώνουμε για λίγη ώρα, βουτώντας για ίαση όποιου πόνου έχει ο καθένας μας, στα θερμά νερά. Μόνο τον πόνο της καρδιάς δεν γιατρεύουν ετούτα…

Βραδάκι, μας είπε ο Ηλίας για ένα στέκι όπου το κρέας έχει βρει τον μάστορά του, δηλαδή τον μαστροψήστη του! Κάπως έτσι το κοτόπουλο και η προβατίνα, αποκτούν άλλο νόημα στα πιάτα, στην ταβέρνα του Κυριαζή, λίγο έξω από τα Βασιλικά. Με χορτάτα στομάχια και πριν αφήσουμε τα κορμιά στα κρεβάτια να ξαποστάσουν, τα Λουτρά προσφέρουν πάντα λουκουμάδες που η νοστιμιά τους δεν αφήνει κανέναν αδιάφορο… Μετά η μισή ομάδα πάει για ύπνο, κι η άλλη μισή για βραδινή διασκέδαση…

Κυριακή

Το πρωινό αποχαιρετάμε τον Ηλία και την όμορφη οικογένειά του και το βάνουμε για τα ορεινά. Πρώτη μας σημερινή στάση η Μονή Αγάθωνος. 

Στην βορειοδυτική πλαγιά της Οίτης, σε περίοπτη θέση, αγναντεύει τον κάμπο του Σπερχειού το μοναστήρι. Αφιερωμένο στην Παναγιά, δω τις Κυριακές μετά την πρωινή λειτουργία, βαπτίζονται τα χριστιανόπουλα από τη Φθιώτιδα και από όλη την Ελλάδα. Στον περίγυρο επισκεπτόμαστε την μακρόστενη κατακόμβη. Πιο πέρα στέκουμε στην αυλή με τους κύονες. Προσκυνάμε ευλαβικά την Κυρά και πίσω από το ιερό της κλησιάς ατενίζουμε την Σπερχειάδα γη. Στον περιβάλλοντα χώρο της μονής θα βρεις μεγάλη έκταση με πολυποίκιλα φυτά δένδρα, πουλιά παγώνια, πτηνά και ελάφια. Στον χώρο της μονής στεγάζεται και το μουσείο φυσικής ιστορίας της περιοχής. Αξίζει επίσης τον κόπο να διαβάσεις δυο λόγια για την ιστορία της μονής, καθώς διετέλεσε πέραν από θρησκευτικό και σημαντικό έργο για το έθνος τόσο κατά την τουρκοκρατία όσο και κατά την κατοχή. 

Αφήνοντας το μοναστήρι, κατευθυνόμαστε ορεινότερα. Ανεβαίνοντας αφήνουμε στα χαμηλά την ζέστα που χει καταλάβει τον κάμπο και παίρνουμε δροσερές ανάσες. Περνάμε τον Λύχνο, την Καστανιά με τελικό προορισμό μας, το Νεοχώρι. Η διαδρομή είναι εξαιρετική. Το βουνό στο διάβα γιομίζει με ελάτια. Η θέα από το διάσελο φτάνει από τα Βαρδούσια ως τον Όλυμπο, ενώ ορμητικά νερά και πηγές προκαλούν την προσοχή μας.

Στο Νεοχώρι Οίτης, στα 1400 μ υψόμετρο, η θερμοκρασία δεν ξεπερνά τις θερμές μέρες του καλοκαιριού τους 24 βαθμούς τα μεσημέρια... Μεις δροσιζόμαστε και απολαμβάνουμε μεζέ στο βακούφικο καφενέ του χωριού. Δω οι τσελιγκάδες κάμουν σήμερα σύναξη για να μοιράσουν τα βοσκοτόπια του καλοκαιριού.

Κάπως έτσι, δίπλα στις γκλίτσες και τις μουστάκες, κλείνουμε την απόδρασή μας κι αποχαιρετάμε την όμορφη τούτη γη, για να γυρίσουμε στην κάψα της πόλης. Οι μπαταρίες μας γεμάτες και μέχρι να αδειάσουν, θα βρούμε κάποιον επόμενο προορισμό να παρουσιάσουμε ...

Αφήγηση Ν.Κ.

 

Ευχαριστούμε για την ευγενική φιλοφενία της ομάδας μας το ξενοδοχείο "Άνοιξις"