Στα χρόνια του πολέμου της Τροίας, από την κορφή του όρους Σάος, ο Ποσειδώνας έβλεπε τις μάχες.

Μιας και αρκετά μακριά από την πόλη μας, είπαμε πως δυο μέρες για μας δεν θα ήσαν αρκετές και έτσι θα κάμαμε 4 τις διανυκτερεύσεις μας. Δεκαπενταυγουστιάτικα θα ξυπνάγαμε στο πιο ψηλό νησί του Αιγαίου καταμεσής στο θρακικό πέλαγος. Στην Σαμοθράκη!

Ανάλογα με τα "κέφια" των γραμμών, από την πρωτεύουσα προσεγγίζεις το νησί, κάποια καλοκαίρια και από Λαύριο. Εμείς πάλι παίρνουμε την οδική διαδρομή και περίπου 8 ώρες δρόμο, με δυο στάσεις μέσα, φτάνουμε στο όμορφο λιμάνι του Αλεξάνδρου και από κει, από την πρωτεύουσα του Έβρου, δυο ώρες καράβι ως το νησί.

 

Δυο μέρες πριν της Παναγιάς απόγευμα

Μπαρκάρουμε για Καμαριώτισσα.

Το νησί είναι διάσημο για την φυσική, έως "χίπικη" προσέγγιση διαμονής μέσα στη φύση, οργανωμένη μέσω camping ή και χωρίς οργάνωση. Εμείς πάλι, θα μείνουμε σε ένα μικρό ξενοδοχείο 5 λεπτά με το αμάξι απ το λιμάνι.

Κουρασμένοι από το ταξίδι,  απολαμβάνουμε μια βουτιά υπό το φως του λιοβασιλέματος και λέμε από την πρώτη κιόλας βραδιά, να πάρουμε γεύση, πώς ξεβραδιάζουν σε τούτο τον τόπο. Ταξιδεύοντας το πρωί, μάθαμε με έκπληξη, πως οι φίλοι μας Λίνα και Νίκος, ήσαν εδώ από προχθές και φυσικά θα τους δούμε απόψε. Και ως πιο παλιοί εδώ, προσδοκάμε να μας δώσουν τα φώτα τους για το νησί.

Κανά τέταρτο δρόμο από την Καμαριώτισα, είναι τα Θερμά. Περνάς την μυστηριακή Παλαιόπολη με το μουσείο και τον αρχαιολογικό χώρο και ανηφορίζεις την μικρή ανηφόρα στα δεξιά σου. Την μέρα εδώ μπορείς με ηρεμία να απολαύσεις ένα ιαματικό λουτρό στην οργανωμένη μονάδα, αλλά τα βράδια είναι άλλη ιστορία… Βλέπετε τα βράδια γίνεται πανηγύρι από κόσμο και κοσμάκη… Μεις αφήνουμε το αυτοκίνητο και ανακατευόμαστε με το πλήθος.

Οι ανοργάνωτοι επισκέπτες τραβούν το βλέμμα μας. Ράστα μαλλί, σαγιονάρα, μαγιό, σαπούνι (αν δεν έχει τελέψει), παγούρια και αναμονή στην ουρά της βρύσης. Οι πιο οργανωμένοι με σπορτεξάκι και δυο ρουχαλάκια, περιδιαβαίνουν στα σοκάκια και στις ταβερνούλες.

"Πάμε σαν άλλοτε" σκεφτόμαστε περνώντας, παπουτσωμένοι γάτοι εμείς, από τη βρύση και χωνόμαστε σε μιαν αλάνα με ζωντανή μουσική, τραπέζια και σουβλάκι καλαμάκι για βραδινό. Σε μια γωνιά καθόμαστε, καλαμάκια με ψωμί στο χέρι και κάτω από το Αυγουστιάτικο φεγγάρι, απολαμβάνουμε ξέγνοιαστα το σκηνικό τριγύρω μας. Αυτή είναι ζωή! Μαγιό, παντόφλα, καλαμάκι μετά μουσικής και όλα πίσω άσε τα... Ράστα το μαλλί … κι ούτε καημός για χτένισμα...

Μιαν ώρα μετά, οι φίλοι, μας περιμένουν για ξενάγηση και γλυκό στη χώρα. Ανηφορίζουμε υπό το φως του φεγγαριού και των προβολέων του αυτοκινήτου και σε λίγη ώρα, να μαστε στο πάρκινγκ κάτω από την πόλη.  Ώρα, για βραδινό περίπατο με τους παλιούς...

Η Σαμοθράκη, όπως είναι το όνομα της χώρας, προβάλει φορώντας τα βραδινά της, πανέμορφη εμπρός μας. Την περπατάς και την ανηφορίζεις διαβαίνοντας τα φωτισμένα καλντερίμια της. Κόσμος πολύς κι εδώ παπουτσωμένα περιπατεί τα σοκάκια. Η εκκλησιά της Παναγιάς στα δεξιά, ταβέρνες, ζαχαροπλαστεία, καφέ και μαγαζιά με κάθε λογής πράματα, προβάλουν στις περπατησιές μας. Στρίβουμε ζερβά βγαίνουμε στην ανοιχτωσιά, δεξά, αριστερά και κάπως έτσι φτάνουμε στον πύργο, στο κάστρο των Γατελούζων. Η θέα πολύ όμορφη, μα τούτες τις μέρες φυσούν τα αυγουστιάτικα μελτέμια και δε στέκεις εδώ ψηλά. Πάλι για κάτω και κει στης ανοιχτωσιάς το Παριζιάνικο στέκι, με ό,τι γλυκό θες - σκέτη αμαρτία - τα λέμε με τους φίλους μας.

"Στο νησί δυο πράγματα θα κάνετε απαραίτητα. Βουτιές σε βάθρες και θα φάτε κατσικάκι" μας λέει ο Νικόλας.

"Ξέχασες το γυμνισμό" συμπληρώνει η φιλενάδα μου η Λίνα.

Και κάπως έτσι το μήνυμα ελήφθη. Βάθρες, βουτιές, κατσικάκι και σα θέμε, γυμνίζουμε και τα κορμιά...

 

Παραμονή Παναγιάς

Πρωί πρωί ένα γερό πρωινό καθώς έχει αναζήτηση σήμερα. Πρώτες βάθρες για πρωινές βουτιές στον Ξηροπόταμο. Αφήνοντας την Καμαριώτισσα πηγαίνοντας για Λάκκωμα χωμένος στα νότια του βουνού, κρύβεται μέσα στο πράσινο ο οικισμός. Σταμπάρουμε μια αυλή για μεζεδικά και συνεχίζοντας αφήνουμε το αμάξι. Μαγιό και σπορτεξ, απαραίτητα. Οι παντόφλες είναι ευκολία για όσους δε θένε σκαρφαλώματα. Μα η σαγιονάρα δε σέβεται το βουνό και αυτό με τη σειρά του δε σέβεται την παντόφλα. Κάθε χρόνο τραυματίζει πολλούς επίδοξους απρόσεκτους περπατητές των βάθρων, μερικούς μάλιστα, μέχρι θανάτου… Για τούτο το λόγο μεγάλη προσοχή!!!

Εμείς, βάνουμε τις σαγιονάρες στο σακίδιο, βαδίζουμε το μονοπάτι παράλληλα με τα νερά. Σε δέκα λεπτά δρόμο οι πρώτες λίμνες σχηματίζονται αριστερά μας. Κανά τέταρτο ακόμα περπάτημα και φτάνουμε τη βάθρα.

Δειλά δειλά δροσίζουμε τα κορμιά στα κρύα νερά. Μετά παίρνουμε τη συνήθεια... Βουτιές και μιας κ είμαστε μονάχοι, ακολουθούμε για λίγο και την προτροπή της φίλης μας. Τσιτώνει το κορμί μες στη δροσάδα του νερού και οι σκέψεις ταξιδεύουν στο παραμύθι που ζούμε. Λίγο μέσα λίγο έξω από τα νερά, το μισάωρο το φάγαμε… "Πάμε γυναίκα, αυτή ήταν μόνο η αρχή". Καθώς γυρνάμε, στέρκουμε για δυο βουτιές στις λίμνες του μονοπατιού. Κι αποσβολωμένοι από την απερίγραπτη δροσερή περιπέτεια, αποχαιρετάμε το ποτάμι.

Αν και το μεσημέρι αργεί στέκουμε για μισή ώρα στην αυλή με τους μεζέδες. Η κυρά του στεκιού ετοιμάζει τα μεσημεριανά. Μας φιλεύει, κατσικάκι, μαντί και ό,τι μεζεδικά έχει εύκαιρα. Αν και πρωί, ένα τσιπουράκι συνοδεύει τα πιάτα μας. "Το βράδυ έχει γλέντι και πανήγυρη" μας γνέφει καθώς την χαιρετούμε.

Πηγαίνουμε τώρα για Παχιά άμμο. Το νησί πέρα από βουνό και βάθρες έχει φυσικά και θάλασσες με όμορφες παραλίες. Λιγοστές… μα όμορφες. Η παχιά άμμος είναι μία από αυτές! Και δε φοβάται τους φυσερούς βοριάδες. Περνούμε το Λάκκωμα και σε λίγη ώρα φτάνουμε. Συννεφιά κυριαρχεί στον ουρανό και δυο σταγόνες κάνουν τις κοπελιές να μαζεύουν βιαστικά τις ξαπλώστρες από την ξέξασπρη αμμουδιά. Καλύτερα για μας, να απολαύσουμε μόνοι την παραλία. Βουτάμε στα καταγάλανα νερά, κολυμπάμε χαζεύοντας τον ήλιο που παλεύει να διώξει τη συννεφιά. Με λίγη προσπάθεια κάτι καταφέρνει.... Στεγνώνοντας τα κορμιά, ψηλά πάνω στα βράχια, άσπρο εκκλησάκι τραβάει τις ματιές μας. 

"Η Παναγιά η Κρημνιώτισσα" μας λέει η κοπελιά που βάνει τις ξαπλώστρες πάλι στην αμμουδιά.

Μεσημέριαζε και μεις με κανά τέταρτο δρόμο και λίγο χωματόδρομο, νά μαστε στην Παναγιά. Ένα κεράκι, προσκύνημα και μετά αγνάντι από την άκρη του γκρεμνού, απολαμβάνουμε το υπέροχο τοπίο. Η παχιά άμμος προεξέχουσα και μετά το πέλαγος.

Δίπλα στην σκιά της Παναγιάς, μικρή ταβέρνα απασχολεί ευχάριστα τις γαστροφαγικές διαθέσεις μας. Περί παραγγελία ουδείς λόγος… Θα γευτούμε ό,τι έφτιαξε για σήμερα ο ταβερνιάρης μας. Τραπεζάκι στην άκρη του γκρεμνού, λευκό κρασάκι, τεταρτάκι καθότι οδηγούμε και νοστιμότατο κατσίκι με γεύση δενδρολίβανο, μας έλαχε και δεν μας χάλασε  καθόλου... Νοστιμότατο το πιάτο μας, την άξιζε την καθισιά μας...

Σαν έχεις λίγες μέρες για Σαμοθράκη, δεν αξίζει να κοιμάσαι πολύ. Πρέπει να την γυρίζεις. Αυτό θα κάμουμε και μεις, αποφασίζοντας πως δεν είναι για ξεκούραση μετά το ταβερνάκι. Παίρνουμε λοιπόν το δρόμο προς Θερμά και λίγο μετά στρίβουμε για τη Μονή Χριστού. Λίγος χωματόδρομος κι αφήνουμε το αμάξι κοντά στο μοναστήρι και μετά… περπατάμε. Πλατάνια μας περιβάλλουν και πέτρες και βραχιά. Λίγο σκαρφάλωμα και φτάνουμε στις βάθρες.

Η βάθρα του Γρηγοράκη ή αλλιώς η βάθρα του Χριστού όπως τη λένε, ξεχωρίζει. Λιμνάζει μικροσκοπική κάτω από τον καταρράκτη της σαγηνεύοντας το μυαλό μας. Λευκή η αμμουδιά, λευκά τα βράχια της και κείνη δροσερή στην ποδιά τους, προσκαλεί τον διαβάτη να τον μαγέψει στα νερά της. Μια συντροφιά ήδη πλατσουρίζει ημίγυμνα στα κρυστάλλινα νερά.

Περιδιαβαίνουμε πιο πέρα δίπλα στο ποτάμι κάτω από τα δενδριά. Πότε πότε, ρίχνουμε κλεφτές ματιές μην άδειασε η βάθρα μας. Τριγύρω μας κάποιες σκηνές στη σκιά των βράχων και των πλατανιών, διακόπτουν τη φυσικότητα του τόπου. Παραθεριστές του βουνού ξαπλωμένοι δίπλα απολαμβάνουν τη διαμονή τους στη φύση. Πλατσουρίζουμε στα νερά που ορμητικά χύνονται για κάτω. Κάποια μονοπάτια στο γκρεμνό, παρακινδυνευμένα μας καλούν να τα διαβούμε. Η γυναίκα γκρινιάζει, μα το ξεροκέφαλό μου προχωρά. Δροσίζω τα ποδάρια στο ορμητικό νερό και πάλι τα πίσω.

Έφυγε η παρέα που κολυμπούσε στη βάθρα  και μεις δε χάνουμε τη στιγμή για μια βουτιά. Σαν σε όνειρο σαν σε παραμύθι γευόμαστε την πανέμορφη νεράιδα που μας αποπλανεί, κολυμπώντας στα σπλάχνα της.

Απομεσημέριασε και αφήνουμε για σήμερα τις εξερευνήσεις. Στην επιστροφή δυο τουρίστριες, μας κάνουν οτοστόπ. Έχει γίνει παράδοση αυτή η μετακίνηση στο νησί. Σταματάμε κι ευγενικά τις πάμε μέχρι το camping. Είναι από την δυτική Τουρκία και μιλούν με καλά λόγια για τη χώρα μας. Μυημένες στις δυτικές παραδόσεις, αλλά και με θαυμασμό, για τους μόνιμους τα τελευταία χρόνια κυβερνήτες τους....

Το απόγευμα, μπανάκι στο ξενοδοχείο και λίγη ξεκούραση. Το βραδάκι μας βρίσκει στην χώρα. Οι φίλοι μας, άφησαν σήμερα το νησί κι έτσι απόψε, κινούμε μονάχοι. Για ακόμα μια βραδιά ο τόπος μας ξεσηκώνει. Στέκουμε στην Παναγιά για προσκύνημα και κινούμε προς την πέρα μεριά. Εδώ γλέντι έχει ανάψει για τα καλά. Νησιώτικα με ζωντανές μουσικές και τραγουδιστάδες δίνουν ρυθμό και οι κοπελιές και τα κοπέλια χορεύουνε αδιάκοπα. Μαζί τους και μεις σιγοτραγουδάμε και λικνίζουμε αγκαλιασμένοι τα κορμιά μας.

Αφήνουμε το γλέντι και χωνόμαστε πάλι στα σοκάκια. Στεκόμαστε στα μαγαζιά. Δυο αναμνηστικά κριάρια σε μπλούζες τραβούν την προσοχή μας. Τα παίρνουμε μαζί με τα κριάρια τριγυρνάμε αράδα… Μπαίνουμε και στο παραδοσιακό σπίτι της χώρας. Θαυμαστά τα υπάρχοντά του και οι πολύχρωμες παραδόσεις του νηστιού που κουβαλά στα σπλάχνα του... Αποβραδύς, δεν μπορούμε να αντισταθούμε ακόμα μια φορά, στις γλυκιές αμαρτίες και αμαρτάνουμε απολαμβάνοντας θεσπέσια γλυκίσματα στο στέκι των Παρισίων. Και μιας η αυριανή είναι μέρα γιορτινή και θέλουμε να πάμε νωρίς στην εκκλησιά, κατηφορίζουμε τη χώρα και πάμε στο δωμάτιο για βραδινή ξεκούραση.

 

Ανήμερα Παναγιάς

Πρωινό προσκύνημα στην Παναγιά στην Καμαριώτισα. Ανάβουμε κεράκι κάμουμε το σταυρό μας και φύγαμε για το φονιά μισή περίπου ώρα από το λιμάνι.

Περπατώντας, μοιάζει για τον κόσμο να είναι ακόμα πολύ νωρίς, καθώς κινούμε μονάχοι το μονοπάτι. Το μεσημέρι εδώ σίγουρα γίνεται πάντα χαμός. Καταπράσινη η διαδρομή, κυλά δίπλα στο ποτάμι. Εύκολο το μισάωρο μέχρι τη βάθρα. Κι εκεί απαντάμε το απίστευτο.

Η βάθρα που είναι τρανό σύμβολο του νησιού, μες το πρωινό κατακαλόκαιρο είναι μόνη, χωρίς επισκέπτες. Κατά δική μας εξαιρετική ευκαιρία για τα κορμιά μας να την απολαύσουν όπως θέμε! Κι ο καταρράκτης εντυπωσιακός και θορυβώδης. Βουτάμε στα κρύα νερά, γυμνιζόμαστε και ζούμε για κανά τέταρτο για ακόμα μια φορά το όνειρο. Και σαν από μακριά ακούμε επισκέπτες να έρχονται βάνουμε τα μαγιό, τα σπορτέξια μας και κινούμε κατά πάνω, καθώς καλομάθαμε στην αποκλειστικότητα...

Το μονοπάτι εδώ θέλει προσοχή! Στενό, σε διάφορα σημεία γλιστερό, περπατά δίπλα στο γκρεμνό. Το διαβαίνουμε με προσοχή. Σαράντα λεπτά μετά κατηφορίζουμε και μια ταμπέλα "απαγορεύονται τα ρούχα" μας προϋπαντά στην πάνω βάθρα. Και σαν είμαστε πάλι μονάχοι και πάντα σύννομοι... ακολουθούμε και τούτο το νόμο της φύσης. Πολύ όμορφη και ιδιαίτερη και η πάνω βάθρα του φονιά. Εξωτική και παραμυθένια. Φαίνεται πως ο φονιάς έχει πολύ γούστο σε αυτά τα μέρη… Κινούμε για λίγο τα απότομα βράχια και κατά κάτω. Το νερό χειμαρρώδες ξεχύνεται δημιουργώντας απίστευτης ομορφιάς τοπία. Ξεχύνουμε και μεις τα κορμιά μας απλώνοντάς τα στα λευκά βράχια. Σκέτη απόλαυση !

Θέλοντας να εξερευνήσουμε κι άλλα μέρη, πάμε λίγη ώρα μετά προς τα πίσω. Στο διάβα μας περιπατητές ανηφορίζουν. Στην κάτω βάθρα, τούτη την ώρα γίνεαι χαμός. Κόσμος πολύς, μέσα και γύρω από τα νερά πλατσουρίζουν και δροσίζονται. Μεις χαιρετάμε το φονιά, κινώντας για το αμάξι.

Σήμερα, λέμε να γευτούμε κατσικάκι σε περίεργες γεύσεις . Και μας έχουν πει, πού πρέπει να πάμε για να το απολαύσουμε. Νά μαστε λοιπόν στην Άνω Μεριά. Κάπου κει και λίγο πιο πέρα, μια όμορφη αυλή μας περιμένει για να γευτούμε ντόπιο κριάρι σε γεύσεις που μέχρι τα σήμερα, ούτε που τις φανταζόμασταν. Κατσίκι με δαμάσκηνο, με μελιτζάνα, με δενδρολίβανο, στη λαδόκολλα, βραστό, τηγανητό, ψητό, το παραγγέλνεις όπως θες. Πράσινη σαλάτα , ένα τεταρτάκι λευκό κρασί, ζυμωτό ψωμί και δυο μερίδες από τα διάφορα κατσικίσια και ακόμα λιμπίζομαι τη νοστιμιά των πιάτων μας... Σαν φάγαμε, σαν ήπιαμε έχουμε όρεξη για εξερεύνηση. Ανηφορίζουμε λοιπόν, για να γνωρίσουμε τα πάνω μέρη του φονιά.

Από Άνω Μεριά για Ίσωμα και μετά κακοτράχαλος δρόμος δοκιμάζει μέσα σε πανέμορφο τοπίο, για 45 λεπτα, τα λάστιχα του 4×4 μέχρι την κορυφή στα Κανταριώτικα. Τολμηροί οδηγοί έχουν αφήσει εδώ τα οχήματά τους.Και κει που αφήνουμε το αμάξι για να κινήσουμε για τις πηγές του φονιά, τί να απαντήσω... Δυσάρεστη έκπληξη μας προσμένει. Στην κορφή του βουνού στη μέση του πουθενά ένα σκισμένο λάστιχο μας βάνει σε γιορτινές ανησυχίες. Και με το γκάζι στο αμάξι, ούτε λόγος για ρεζέρβα.....Τα κινητά μετά βίας πιάνουν, η ασφαλιστική θεωρεί το νησί εκτός εμβέλειας (το ακούσαμε και αυτό τα ακούσανε και κείνοι τούτη την Άγια μέρα) και μεις προσμένουμε την καλοσύνη των οδοιπόρων για βοήθεια. Ευτυχώς, παντού βρίσκεις καλούς ανθρώπους. Ακόμα και στην κορφή του Σάος... Οι δικοί μας καλοί Σαμαρείτες, δυο Δημητράδες. Με την ρόδα αγκαλιά, μέχρι το κάμπινγκ, ο ένας Δημήτρης από τα μέρη του Έβρου, μας άφησε κλειδί, αυτοκίνητο, ε με την ευκαιρία και λόγω της κούρασης και την κόρη του, για να την πάμε μέχρι τα Θερμά και μετά για να βρούμε συνεργείο. Ο άλλος Δημητρός, Σαμοθρακίτης άνοιξε για μας το συνεργείο του δεκαπενταυγουστιάτικα για να μας βοηθήσει. Κι όχι μόνο. Μπατάρει το λάστιχο, βάνει τη ρόδα στην καρότσα του παλιού αγροτικού κι ακολουθεί ξωπίσω μας. Αφήνουμε το αυτοκίνητο στον πρώτο ευεργέτη, με χίλιες ευχαριστίες και ένα μικρό φιλοδώρημα στο κάθισμα και μαζί με τον άλλο ευεργέτη μας μπαίνουμε στο αγροτικό κι ανηφορίζουμε μέσα στην αντηλιά. Δεν βλέπουμε τίποτα από το πολύ φως κι όλοι μας και ο Δημητρός μαζί, κοιτάμε από όξω από τα παραθύρια, μην γκρεμοτσακιστούμε στην ανηφοριά. Δόξα τω Θεώ, όλα καλά. Φτάνουμε, αλλάζουμε το λάστιχο και κατηφορίζουμε πριν το σούρουπο. Στο δρόμο πολλοί οδοιπόροι γυρνούν το χωματόδρομο ποδαράτοι. "Εμπάτε μέσα βρε λεβέντες τους λέω" και 5 από αυτούς, ακόμα δεν ξέρω πώς, χωρέσαν αγκαλιά στο πίσω κάθισμα. "Οι άλλοι στην πίσω καρότσα" λέω λες κι ήταν δική μου κι άλλοι 10 ταλαιπωριασμένοι ανεβαίνουν στην καρότσα του αγροτικού. Ο Δημήτρης με το χαμόγελο δείχνει να απολαμβάνει την περιπέτεια. Τους αφήνουμε όλους στην Άνω Μεριά και το βάνουμε για τα πίσω.

Εξαιρετικά υποχρεωμένος, καλώ το απόγευμα τους σαμαρείτες μου, για βραδινό κέρασμα. Κάπως έτσι το απογευματάκι ηλιοβασιλεύουμε στον Προφήτη Ηλία με τον ένα μόνο Δημητρό και την κυρά του την Ιωάννα. Ο δεύτερος έφευγε νωρίτερα. Ο ντόπιος σαμαρείτης μας, πρότεινε το χωριό του για να δούμε το λιοβασίλεμα από τα εδώ. Περπατάμε λοιπόν ως το σχολειό και κει στην άκρη με τη μοναδική θέα, απολαμβάνουμε τον ήλιο που χώνεται στα απέραντα νερά… Μετά το γιόμα, όλοι μαζί καθόμαστε για φαγητό σε μια ταβέρνα, όπου και αυτηνής η θέα είναι υπέροχη! Και κάπως έτσι κυλά υπέροχα η βραδιά παρέα με κατσικάκι ψητό και κρασάκι και φιλικές κουβεντούλες, αποζημειώνοντάς μας για τα καλά, για το κακό που πήγαμε ανήμερα της Παναγιάς να πάθουμε. Μεγάλη η χάρη σου Κυρά μας! Και είχαμε μόλις κάμει μια νέα ωραία φιλία, με τον Δημητρό και τις κυράδες μας...

Επόμενη της Παναγιάς

Παρολίγο να μας πλακώσει το μαξιλάρι. Ευτυχώς δεν τα κατάφερε καθώς θα έχουμε και σήμερα μια γιομάτη μέρα! Τρώμε πρωινό, βάνουμε μαγιό, σακίδιο στην πλάτη, σπορτέξ στα ποδάρια και πάμε να εξερευνήσουμε τη γριά βάθρα.

Αφήνουμε το αμάξι πριν τη γριά. Βατό πλακόστρωτο καλντερίμι μας οδηγεί σε λίγα λεπτά στην πρώτη λίμνα. Άδεια τούτη την ώρα. Κινούμε για πιο πέρα και λίγο μετά η δεύτερη βάθρα μας καλωσορίζει. Κάποιοι βρίσκονται ήδη εδώ. Μαζί και μεις απολαμβάνουμε τα κρύα νερά. Καθώς κυλά η ώρα λέμε να πάρουμε το μονοπάτι για πιο πέρα. Περπατώντας, νά τη και τούτη η γραιά, που παρά τα χρόνια της, πανέμορφη μας προσκαλεί να τη γευτούμε. Άδεια η βάθρα, μα φαίνεται πως εδώ, δε θα έχουμε την αποκλειστικότητα. Πάνω από τον αφρισμένο καταρράκτη της, δυο ζευγάρια συζητούν τη μοναξιά τους που χαλάσαμε, έξω από τη σκηνή τους. Μεις πάλι ατάραχα, ταράζουμε τα νερά και την πρωινή ηρεμία των κατασκηνωτών, απολαμβάνοντας τις βουτιές μας. Έχοντας δροσιστεί κι εδώ… λέμε να πάμε και αλλού για σήμερα. Πιο δίπλα από τη γριά, κοντά στα Θερμά μας είπαν για τις βάθρες του παραδείσου. Ε και μεις πήγαμε στο φονιά, πήγαμε στη γριά, να μην πάμε και στον παράδεισο;

Λίγη ώρα μετά αφήνουμε πάλι το αμάξι και με κάμποσο προσεκτικό περίπατο, φτάνουμε στον παράδεισο. Η βάθρα του είναι αλήθεια ονειρική, μα μικρή για τον κόσμο που θέλει να ζήσει στον παράδεισο... Γυμνοί βουτηχτάδες αρμενίζουν την ελευθερία τους σχεδόν ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν υπάρχει χώρος για μας και κάπως έτσι διαβαίνουμε πιο πέρα. Η ανάβαση μας φτάνει και άλλο πάνω σε παραμυθένια φύση. Κει πλατσουρίζουμε στον ποταμό και μιας και δεν βρήκαμε άλλη λίμνα να βουτήξουμε πάμε πάλι για κάτω. Ο παράδεισος είναι πιο άδειος τώρα κι έτσι κάμουμε μια γρήγορη βουτιά στη βάθρα, ίσα για να γευτούμε τα παραδεισένια νερά της...

Μεσημεριάζουμε σε ταβερνούλα μέσα στα πλατάνια. Το τί θα φάμε πλέον έχει γίνει συνήθειο εδώ. Κατσικάκι τούτη τη φορά σε παϊδάκια ψητά. Και καθώς χορτάτοι από φαγητό κάπως πρέπει να χωνέψουμε. Χθες η περιπέτεια, μας εμπόδισε να πάμε στις πηγές του φονιά. Σήμερα όμως ίσα που προλαβαίνουμε για να πετύχουμε το σκοπό μας.

Ανηφορίζουμε παρέα με ζευγάρι, που βρήκαμε να περπατά προς το Σάος. Τούτη τη φορά φτάνουμε χωρίς προβλήματα κεί όπου χθες μας βρήκε η λαχτάρα. Κοιτάμε τα λάστιχα κι όλα δείχνουν καλά. Την κυνηγήσαμε την τύχη μας κι ελπίζουμε οι πηγές να μας ανταμείψουν. Κάμποσης ώρας διαδρομή σε μονοπάτια του βουνού, μας οδηγούν πριν το απομεσήμερο, σε έναν μαγικό, καταπράσινο γεμάτο με νερά και κάτασπρες βάθρες τόπο. Νά μαστε λοιπόν στις πηγές του φονιά.

Μια εικόνα λένε χίλιες λέξεις και γω τόσες θαυμαστές εικόνες με μονοπάτια δίπλα και μέσα στο ποτάμι, με πλατάνια, με φυσικές νεροτσουλήθρες, με λίμνες, όσες θες, με καταρράκτες, με απολαυστικές βουτιές, με χρώμα αμέτρητο, δεν μπορώ ούτε με δεκαπλάσιες λέξεις, να περιγράψω. Δυο γεμάτες ώρες και αν είχαμε κι άλλες θα άξιζε τον κόπο. Όμως είχαμε και μια ώρα δρόμο για να γυρίσουμε πριν σουρουπώσει. Η παρέα μας θα στήσει σκηνή και θα αποβραδίσει εδώ. Εμείς πάλι αποσβολωμένοι που ζήσαμε τούτο το όνειρο, γυρνάμε μες στην ευτυχία, στο ξενοδοχείο μας.

Βραδάκι, τρώμε φρέσκο ψάρι έτσι για αλλαγή, στην Καμαριώτισα. Μετά πάμε να αποχαιρετίσουμε καταβραδύς, την όμορφη χώρα διαβαίνοντάς την για τελευταία φορά σε τούτο το ταξίδι μας. Αγοράζουμε πραούστι και περπατώντας την υποσχόμαστε να ξανάρθουμε σε τούτο το νησί, έτσι για να μετριάσουμε την μελεγχολία που αύριο θα το αποχωριστούμε.

Την άλλη μέρα στο καράβι συζητάμε τις υπέροχες αναμνήσεις που ζήσαμε εδώ. Οι μπαταρίες του μυαλού και της ψυχής μας, φόρτισαν για τα καλά και εμείς γυρνάμε στην πόλη, ανανεωμένοι από γεύσεις, εντυπώσεις και συναισθήματα.

Όλοι πρέπει έστω για μια φορά να βρεθείτε Σαμοθράκη. Στο νησί των Καβείριων μυστηρίων, που εμείς δεν προλάβαμε σε τούτο το ταξίδι να αναδείξουμε. Βλέπετε, η Σαμοθράκη έχει σημαντική ιστορία. Η Νίκη της κοσμεί το Λούβρο των Παρισίων. Στην Παλαιόπολη δίπλα στα Θερμά, βρίσκεις αξιόλογο αρχαιολογικό χώρο. Τα μυστήρια των αρχαίων θεών, της δεν έχουν αποκαλυφθεί μέχρι τα σήμερα! Συστήνουμε λοιπόν σε όλους ανεπιφύλακτα. Γευτείτε και σεις τη Σαμοθράκη και θα μας θυμηθείτε. Τούτος ο τόπος μιλάει στο κορμί και στην ψυχή σας!

Αφήγηση

Ν.Κ.