Εξερευνώντας την βόρεια Εύβοια
-
Με δύο λόγια
Τί θα κάνεις εδώ
Θα απολαύσεις ονειρικές παραλίες, θα γνωρίσεις παρθένα μέρη, θα προσκυνήσεις θαυμαστές εκκλησιές, θα περπατήσεις συναρπαστικά μονοπάτια, θα βραχείς σε παραμυθένια ποτάμια, θα ανταμώσεις αξιοθαύμαστα τοπία, θα γευτείς από τη βάρκα φρέσκο ψάρι στο τραπέζι σου
Προορισμός Πήλι Ευβοίας
Επισκεπτόμαστε ακόμα γύρω χωριά παραλίες και μεγάλο μέρος της Βόρειας Εύβοιας
Προσέγγιση
Από Αθήνα: 130 χλμ μέσω Χαλκίδας
Χρόνος ταξιδιού: 1,5 ώρα
Τόποι – τοπωνύμια
Πήλι, Προκόπι, Βλαχιά, Σαρακήνικο, Λημνιώνας, Μήλοι, Κατούνια, Τρούπι, Κύρινθος, Στροφυλιά, Λίμνη, Μαντούδι, Κυμάσι, Αγ. Άννα, Αχλάδι, Ελληνικά, Πευκί, Ιστιαία, Ωραιοί, Πύργος, Αγιόκαμπος, Κερασιά, Κοκκινομηλιά, Δρυμώνας, Ροβιές, Ήλια*, Αιδηψώς
* Τα Ήλια εκ παραδρομής στα video μας εμφανίζονται σαν Ίλια. Συγχωρήστε μας το σφάλμα και σταθείτε στην ομορφιά του προορισμού.
Αξιοθέατα
Σαρακήνικο παραλία, Άγιος Ιωάννης Ρώσος, διαδρομή από Σαρακήνινο – Λιμνιώνα, Λιμνιώνας, Τρύπι, Μεγάλος Πλάτανος, Κιμάσι, Λίμνη, Κατούνια, καταρράκτες Δρυμώνα, Ξηρό βουνό, Όσιος Δαβιδ, Λίμνη, Ίλια, Ωραιοί
Δραστηριότητες
Περίπατος, πεζοπορία, ορειβασία, κολύμπι, διαδρομές 4x4, κυνήγι, θρησκευτική περιήγηση, κάμπινγκ, ιαματικά λουτρά, τρέξιμο, ποδηλασία, οικογενειακές διακοπές
Χρησιμοποιούμενα μέσα
Αυτοκίνητο ή μηχανή, ποδήλατο για ποδηλατικές διαδρομές, φωτογραφική μηχανή ή κινητό, αθλητικά παπούτσια ή ορειβατικά, μαγιό, καπέλο, αντιανέμιο για τα βουνά
Βαθμός δυσκολίας
Οι πεζοπορικές διαδρομές εύκολες για ηλικίες άνω των 8 ετών με επιτήρηση
Οι αναρριχητικές διαδρομές μέτριας δυσκολίας για ηλικίες άνω των 16 ετών με καλή φυσική κατάσταση
Κολύμπι για κάθε ηλικία
Εδέσματα - προϊόντα
Θαλασσινά, οστρακοειδή, φρέσκο ψάρι, τυροπιτάρι, κρέατα, μέλι, κηπευτικά προϊόντα, κρασί, ρετσίνη
-
Μέσα από τα μάτια μας
Τούτη την απόδραση τη ζήσαμε στο κάποτε και τη ζήσαμε και στο πιο κοντινό σήμερα…
Στο Κάποτε…
Είχαμε πετάξει χαρταετό με τα παιδιά στην παραλία στο Πήλι και διασκεδάσαμε όμορφα. Μιαν άλλη φορά κολυμπήσαμε μαζί τους στο μαγευτικό Σαρακήνικο και ζήσαμε όμορφες μονοήμερες αναμνήσεις από τους τόπους τούτους.
Μια βροχερή Παρασκευή, πριν δυο χρόνια, δεν είχε ακόμα τελέψει ο Σεπτέμβρης, ψύχρανε απότομα. Εμείς όμως αρνούμενοι να παραδοθούμε στο πέρας του καλοκαιριού, είπαμε να κάνουμε απόδραση σε αυτά τα μέρη. Μαγιό δεν το αποχωριζόμαστε ακόμη, μα καλού κακού μια περιπατητική ζακέτα και τα ορειβατικά μας τα ρίχνουμε στο αμάξι…
Στο Σήμερα…
Πλησίαζε το φετινό Πάσχα και θέλαμε να πραγματοποιήσουμε πάλι μιαν απόδραση στα μέρη αυτά, για να εμπλουτίσουμε το μυαλό, αλλά και το φωτογραφικό μας λεύκωμα με όμορφες εικόνες. Θέλαμε να ξαποστάσουμε στο κατάλυμα του Σπύρου, μα παρ’ ολίγον η «of season» περίοδος να μας το χαλάσει. Με την μεσολάβηση των ευγενικών οικοδεσποτών, το κατάλυμα θα άνοιγε για εμάς και για την απόδρασή μας το Σαββατοκύριακο…
Κάποτε την Παρασκευή...
Απόγευμα μετά τη δουλειά, μες στο πρωτοβρόχι, ταξιδεύουμε για Εύβοια. Μιάμιση ώρα σκάρτη από Αθήνα κι έχοντας αφήσει πίσω τα βουνά μετά τη Χαλκίδα, στρίβουμε δεξιά πριν το Προκόπι. Μια ευθεία δρόμος μια κατηφοριά και λίγες στροφές και νά μαστε στο Πήλι.
Κάπου σε μια γωνιά της βόρειας Ευβοϊκής γης, στην καρδιά ενός μικρού κάμπου, κάτω από πελώρια βουνά να το φρουρούν, πίσω από αμμουδερό κολπίσκο, που κοιτά κατάματα τη θάλασσα του Αιγαίου σαν αγριεύει, απλώνεται το χωριουδάκι. Με χαμηλά σπίτια, με γιομάτες λουλούδια αυλές, με κήπους που ποτίζονται από τα νερά που κατεβάζουν τα βουνά, θα έμοιαζε σαν ένας μικρός παράδεισος στους πρώτους κατοίκους του. Γύρω από το χωριό καλλιέργειες κι ανάμεσά τους διαβαίνει ένας ποταμός μικρός. Πάνω στα βουνά κατσίκια, στάνες αριογούρουνα και μελίσσια. Πέντε λεπτά περπάτημα σε βγάζουν απ’ το χωριό, στη θάλασσα μπρος σε μεγάλη αμμουδιά. Κει σαν ο βοριάς θεριεύει, τα κύματα αφρίζουν μέχρι το δρόμο. Και δίπλα στην αμμουδιά το λιμανάκι του χωριού. Πολύ όμορφος και εύφορος τόπος.Εμείς θα μέναμε σε όμορφο στέκι και θα αγναντεύαμε από ψηλά την θάλασσα και το χωριό. Βολευόμαστε σε ευρύχωρο δωμάτιο και μες τη νυχτιά, μια λιγούρα την έχουμε... Η όρεξή μας, τραβά ουζάκι και θαλασσινούς μεζέδες. Αποζητάμε λόγω του καιρού, ένα μικρό ταβερνάκι και πιστεύουμε πως ξέρουμε για πού να το βάλουμε... Όπως κατηφορίζαμε κάπου πήρε το μάτι, μια ζεστή γωνιά, που απαντά στο όνομα της γεωγραφικής πολυπληθυσμιακής βαλκανικής χερσονήσου και τράβηξε την προσοχή μας.
Μικροσκοπικό το στέκι, μια στόφα λαμπαδιασμένη βιάζεται να φέρει την αίσθηση του χειμώνα. Πάει πάντως με την ψύχρα του καιρού. Πέντε μικρά τραπέζια όλα κι όλα και τρεις ντόπιοι με λίγο κρασάκι περνούν την ώρα τους. Καθόμαστε στο παραθύρι και μας φιλεύουν ό,τι υπάρχει τέτοιαν ώρα. Λίγο η ζέστα της στόφας, το ουζάκι, λίγο η χαλαρή κουβεντούλα έφταναν για να αφήσουμε πίσω κάθε σκοτούρα της βδομάδας που πέρασε. Και κει στη ζεστή γωνίτσα χουχουλιάσαμε και εμείς, μέχρι που γλαρώσαμε. Η νυχτιά μας βρίσκει στο δωμάτιο και ύπνος ελαφρύς αγκαλιάζει τα βλέφαρά μας…
Σήμερα Παρασκευή προ του Λαζάρου, το απόγευμα
Κάμουμε όπως κάποτε, στο γιομα, την ίδια διαδρομή. Αν και στην καρδιά της άνοιξης, ο καιρός κάμει φθινοπωρινά τσαλίμια. Δεν έχει προκάμει να ζεστάνει και οι προγνώστες του, προμηνύουν άστατη βαγιοκατάσταση. Εμείς πάλι κόντρα στις προβλέψεις, φτάνουμε το σούρουπο στον ξενώνα, που άνοιξε ειδικά για εμάς, κι όπου μας καλοδέχεται τούτη τη φορά η Ειρήνη. Όσο για βραδινό, πάλι στο συνηθισμένο στέκι του κάποτε, όπου παρέα με μισοζαλισμένους από το ποτό θαμώνες, χαλαρώνουμε και εμείς τις αισθήσεις μας, δίπλα στη σόμπα που σιγοκαίει…
Κάποτε το Σαββάτο …
Ο καιρός κάπως τα φτιάχνει τα πράγματα, μα η ψύχρα παραμένει. Η θέα από το δωμάτιο υπέροχη. Ο κόλπος απλώνεται μπροστά και αντίκρυ βουνά με απόκρημνες κορφές. Δείχνουν κοντά μας και τις βάνουμε στο μάτι… Προς την ανατολή πέρα από το πέλαγος, η Σκόπελος προβάλει στο βλέμμα μας. Ένα καλό γεμάτο πρωινό και μετά περίπατος, μας ξεσηκώνει να τριγυρίσουμε τα μέρη. Η ψύχρα μας βάνει να φορέσουμε αντιανέμια, τα μαγιό πάντως από μέσα και κάπως έτσι κατηφορίζουμε από μονοπάτι προς το λιμάνι και από εκεί χωνόμαστε στην άδεια αμμουδιά μέχρι την αντίκρυ πλευρά. Το μικρό ποτάμι μας βάζει δύσκολα καθώς θέλει να βρέξει τα πόδια μας και μεις το διαβαίνουμε στις μύτες από το δρόμο που περνά μέσα του. Ανηφορίζουμε στο χωματόδρομο και λίγο πιο πέρα στρίβουμε προς το βουνό.
Από τούτα τα μέρη βλέπουμε τα αντίπερα. Τα απέναντι όρη δείχνουν θεόρατα και επιβλητικά. Δένδρα στις πλαγιές και μετά ανεμοδαρμένες βραχερές κορφές. Μπρος τους ο κάμπος σαν μυρμήγκι στην σκιά τους σκιάζεται…Συνεχίζουμε την πεζοπορία. Η διαδρομή ήπια πάνω σε ανηφορικό χωματόδρομο ανάμεσα σε πεύκα. Μπορείς κάλλιστα να τη διαβείς με 4x4 ή με μηχανή κατάλληλη. Μπορείς πάλι να την τρέξεις κάνοντας από το λιμάνι κυκλική πορεία, ήπιας ανηφοριάς για 2 χλμ και μετά κατηφοριά και ισάδι για άλλα 5, ή και να την ποδηλατήσεις πάνω σε κατάλληλο για χώμα και πέτρα λάστιχο. Εμείς πάλι του περιπάτου…
Περνάμε μελίσσια και κει στο κλησάκι, κόβουμε κατά πάνω. Σαν το τρέχαμε, θα πηγαίναμε εδώ ίσα την κατηφοριά για το χωριό και μετά προς το λιμάνι. Αν και στο περπατητό, ο ανηφορικός χωματόδρομος γίνεται τραχύς τώρα για μας. Τα ποδάρια δεν τον φοβούνται και συνεχίζουμε. Ανεβαίνουμε μέχρι μια ανοιχτοσιά. Όμορφη η θέα από εδώ. Μικρή κατηφοριά και πάλι ανηφόρα μες στο χώμα και να μαστε στο τελείωμα του δρόμου. Από δω και πέρα μονοπάτι από τα περάσματα των ζώων οδηγεί το διάβα.
Πιο πέρα αρχίζουν τα βράχια και πάνω από αυτά η πρώτη από τις κορφές, που είχαμε βάλει στο μάτι από τα απέναντι. Η γυναίκα διστάζει, όμως λόγο στο λόγο την πείθω να συνεχίσουμε ακόμα. Διαβαίνοντας, ακούμε από κάτω τη θάλασσα. Μπρος μας λευκά βράχια σμιλεμένα από την αλμύρα, τις βροχές και τους αέρηδες.
«Κάτσε για λίγο να δω πώς ανεβαίνει» λέω και με χέρια και πόδια σκαρφαλώνω. Βλέποντάς πως δεν ήταν τόσο δύσκολο, με ακολουθεί και κείνη.
Λίγη προσπάθεια και φτάνουμε στην πρώτη κορυφή. Από εδώ βλέπουμε απέναντι τη δεύτερη ψηλότερη, η οποία δεν είναι τόσο κοντά, όσο φαίνονταν από απέναντι…
Πλάι μας το Αιγαίο και στα πίσω μας καταπράσινη γη. Δεν θέλουμε μουρμούρες κι έτσι ούτε κουβέντα για πιο πέρα… Γιομίζουμε τα πνεμόνια μας θαλασσινό αγέρα παίρνουμε ανάσες και κατηφορίζουμε.
Σήμερα στο Σάββατο του Λαζάρου
Ξημερώνοντας στο Πήλι, το πρωινό αγέρι ξενυστάζει το βλέμμα, καθώς ατενίζεις την ανοιξιάτικη φθινωποράδα της θάλασσας… Η θέα από τον ξενώνα είναι εκπληκτική. Δεν έχω ύπνο, ρίχνω μια ζακέτα καθώς η ψύχρα δοκιμάζει το κορμί και βγάνω φωτογραφίες από το μπαλκόνι την πρωινή φεγγαράδα και τον όμορφο τόπο. Ο ουρανός πάει και δεν πάει για βροχή. Σε λίγο ξυπνά και η γυναίκα, φτιάχνουμε λιτό πρωινό, ονειρευόμενοι τις καλοκαιρινές ανέσεις εδώ, μιας και στη λειτουργία του ξενώνα, το πρωινό γεμίζει ευχάριστα τις ορέξεις σου… Από το γνωστό μονοπάτι που κάποτε ανακαλύψαμε, κατηφορίζουμε προς το λιμάνι και από εκεί διασχίζουμε την παραλία και χοροπηδάμε το ποτάμι. Η διαδρομή χωρίς μελίσσια τούτη την περίοδο. Φτάνουμε μέχρι το κονοστάσι και από εκεί όπως κάποτε σκαρφαλώνουμε μέχρι την πρώτη κορφή… Ανεβαίνουμε υπό τη σκιά του ουρανού και με τη δροσάδα από το αγέρι που σιγοτραγουδά στα αυτιά μας «φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι φύσα αγέρι….». Με σύμμαχο τον καιρό, τούτη τη φορά χωρίς γκρίνιες, ήρθαμε για να πατήσουμε την μεγάλη κορφή. Και αυτό θα κάμαμε…
Αφού καταφέραμε την πρώτη και πήραμε κάμποσες ανάσες, χωνόμαστε πάλι σε κατάφυτο δάσος. Τα αγριογούρουνα έχουν σκάψει εδώθε τον τόπο. Ανηφορίζουμε πάλι τα άγρια βράχια και να μαστε κει, όπου ένα τσιμεντένιο γιομετρικό σημείο, ένα δίχτυ μπηγμένο με κοντάρι στο βράχο, μαρτυρούν πως δώ πιο ψηλά δεν έχει… Απολαμβάνουμε τη θέα του πελάγους και φωτογραφίζουμε στις μηχανές το κατόρθωμά μας…
Κάποτε στου Σαββάτου τη συνέχεια…
Μετά τα ψηλά, κινούμε προς το χωριό και κάνοντας έναν μικρό περιπατητικό κύκλο γυρνάμε στη θάλασσα. Όλη η διαδρομή από το λιμάνι μέχρι το κονοστάσι και από εκεί για κάτω στο γήπεδο και μετά προς το σχολειό του χωριού και μέσα από το χωριό προς τη θάλασσα, είναι 7 χιλιόμετρα. Είναι ιδιαίτερα όμορφη για ένα πρωινό τρέξιμο σε όσους δεν αντέχουν απόδραση χωρίς τα σπορτέξ τους …Μεις γυρνώντας στη θάλασσα, κόσμο δεν βρίσκουμε και αφού ζεσταθήκαμε είναι ώρα για μια φθινοπωρινή βουτιά, κόντρα στον καιρό που βιάζεται να φέρει το χειμώνα…
Η παραλία άδεια, μα βρίσκουμε δυο ξαπλώστρες που τις ξέχασε το καλοκαίρι και βουτάμε στο Αιγαίο. Σαν έχει ζέστη και κοιμάται ο βοριάς, η παραλία είναι πανέμορφη για να την απολαύσεις όση ώρα θελήσεις. Για τώρα ήδη κάμαμε μεγάλη παλικαριά βουτώντας… Ειδικά η γυναίκα που δεν της το είχα…Ανηφορίζουμε μετά τις δροσερές βουτιές το μονοπάτι, δυο αλλαξιές μαζί μας και μπαίνουμε στο αμάξι. Η γυναίκα μουρμουρά μα η καρδιά μου έχει πάρει απόφαση να βουτήξει πάλι το απομεσήμερο…Σε δέκα λεπτά, μέσα από διαδρομή στην άκρη του γκρεμνού που αγναντεύει βουνό πάνω και θάλασσα κάτω, τσιμπάμε νωρίς το μεσημέρι στη Βλαχιά, με θέα το απέραντο γαλάζιο, αρμυρά χόρτα και ψαράκι. Και μες το καταμεσήμερο κινούμε για Σαρακήνικο. Σε τούτα τα μέρη έχει για τους λάτρεις της κατασκήνωσης κάμπινγκ με ζηλευτή παραλία. Εμείς πάλι είμαστε πιο συμβατικοί...
Λευκό ξωκλήσι πάνω στο λόφο προστατευμένο από το βοριά, μας προϋπαντεί λίγο πέρα από τα πειρατικά νερά. Κάμουμε το σταυρό μας στέκουμε για λίγο στα ασπρισμένα πεζούλια και γυρίζοντας προς τα πίσω, αφήνουμε το αμάξι πριν τον ξεροτράχαλο δρόμο. Κατηφορίζοντας κανά δεκάλεπτο στα πόδια μας, μέσα από δασάκι και έρμα όμορφα σπιτικά, φτάνουμε την βοτσαλωτή παραλία. Βγάνω τα ρούχα και βουτάω στα δροσερά νερά, σε πείσμα του καιρού και της κυράς μου… Δροσερή βουτιά στον σαρακήνικο τόπο!
Σήμερα του Λαζάρου Σάββατο μεσημέρι…
Μιας και ο καιρός δεν επιτρέπει βουτιές, μιας και η διαδρομή μέχρι την ψηλή κορφή κι από κει στο χωριό και στον ξενώνα μέτρησε ένα γιομάτο πεντάωρο, φτάνοντας στο κατάλυμα έχει μεσημεριάσει. Χωρίς άλλη σκέψη παίρνουμε το αμάξι για να κινήσουμε τούτη τη φορά πέρα από το Σαρακήνικο… Διαβαίνουμε την μοναχική Βλαχιά, το έρμο κάμπινγκ και κατηφορίζουμε για δυο φωτογραφίες στον πειρατικό τόπο. Προς ευχαρίστησή μας, ο κακοτράχαλος δρόμος του κάποτε, έγινε σήμερα μπετό κι έτσι δεν ταλαιπωρούμε τις ρόδες μας. Περπατώντας το μικρό μονοπάτι αντικρίζουμε ακόμα μια φορά, το παραμυθένιο νησί, την μοναχική παραλία και περνώντας δίπλα στις πέτρες που φαίνεται πως κύλησε ο χειμώνας από την πλαγιά, απολαμβάνουμε την ηρεμία του σκηνικού, που σαν σε όνειρο απλώνεται γύρω μας. Ανηφορίζοντας προς τα πίσω με το αμάξι, προσκυνάμε την πόρτα της εκκλησιάς της Αγίας Ζώνης και ευθύς κινάμε μέσω χωματόδρομου πλάι στη θάλασσα, για το Λιμνιώνα….
Κάποτε το Σάββατο νωρίς το απομεσήμερο
Πάντα στα ταξίδια μας, μια στάση στο Προκόπι την κάναμε και ανάβαμε κεράκι στον Άη Γιάννη το Ρώσο. Εδώ είμαστε και εμείς μετά τις βουτιές μπρος την κλησιά του Αγίου. Κάθε της γιορτής του, στις 27 Μάη, όλη η Χαλκίδα κινά με τα ποδάρια για να έρθει να προσκυνήσει στη μνήμη του…
Το Προκόπι στην καρδιά της Εύβοιας χτίστηκε σε ανάμνηση του ομώνυμου χωριού της Μ. Ασίας, μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου προσφύγεψε και αυτό με τους Έλληνες από τα μέρη του. Ο Άγιος Γιάννης είχε γεννηθεί από χριστιανούς γονείς στα τέλη του 17ου αιώνα στη σημερινή Ουκρανία. Πήρε μέρος στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο και αιχμαλωτίστηκε από Τούρκο που καταγόνταν από το Προκόπι της Μικρασίας και που σαν υπηρέτη του, τον πήρε στο χωριό του. Ο βίος του ενάρετος, γεμάτος πίστη στο Θεό, ενώ υπηρέτησε με καλοσύνη τον Τούρκο, χωρίς ποτέ να αλλαξοπιστήσει. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, έκαμε θαυμαστές πράξεις και μετά το θάνατό του ο Τούρκος, έδωσε το σώμα στους Χριστιανούς, να το θάψουν. Ετάφη και μετά από χρόνια ο Άγιος εζήτησε σε όνειρα γερόντου να βγει στο φως το σκήνωμά του, το οποίο και έγινε. Άφθαρτο το βρήκαν κι από τότε παραμένει άφθαρτο μέχρι τώρα. Κατά την παράδοση ούτε η φωτιά του Ιμπραήμ δεν το άγγιξε, σαν έκαψε συθέμελα το Ναό στη Μικρά Ασία. Μέσα σε τούτο το νεότερο Ναό που κτίστηκε στη μνήμη του, προσκαλεί τους πιστούς να τον προσκυνήσουν. Αυτό κάμουμε και εμείς. Κι αφού προσκυνήσαμε, μετά την εκκλησιά, στο δρόμο προς Μαντούδι, μας είπαν οι ντόπιοι για ένα μεγάλο αιωνόβιο πλατάνι. Πάντα πρόθυμοι, λέμε να το γνωρίσουμε. Λίγο πιο πέρα, περνούμε με το αμάξι το ποτάμι πάνω από περατό ανάχωμα και διαβαίνουμε τον χωματόδρομο. Χωμάτινη διαδρομή και σε λίγο το θαρρούμε.Το κορμί του τεράστιο, τα κλαδιά του πιάνουν μια ολάκαιρη ανοιχτοσιά. Τα χρώματά του, μαρτυρούν το γήρας του και πολλά κλαδιά του, δείχνουν κουφάρια. Στέκει εκεί καταμεσής, νικητής και νικημένος από το χρόνο που πέρασε από πάνω του. Κινούμε τώρα προς Μαντούδι, παράλληλα με το καταπράσινο ποτάμι και από κει για Κύρινθο. Τα χωριουδάκια μικρά συμπαθητικά και ήρεμα στέκουν στον κάμπο κάτω από τα βουνά. Πορευόμαστε σε Στροφιλιά και από κει για Λίμνη. Πανέμορφη κείνη αμφιθεατρική, παραθαλάσσια, στέκει μπρος στα ήρεμα νερά της, κάτω από το πράσινο βουνό, έτοιμη να μαγέψει κάθε επισκέπτη. Μια μικρή περιπλάνηση στα σοκάκια και στον προβλήτα της, αξίζει τον κόπο. Μιας κι ό,τι περπατείς είναι ωραίο να το γεύεσαι, καθόμαστε σε μια ταβέρνα για λίγο κρασάκι τυροπιτάρι και χταποδάκι. Και φαγωμένοι λίγο πριν το σούρουπο προχωρούμε προς Κατούνια. Γραφικό παραθαλάσσιο χωριό στην άκρη της διαδρομής από Λίμνη. Πολύ όμορφα θα είναι εδώ και το καλοκαίρι…
Στο σήμερα Σάββατο απομεσήμερο…
Έχοντας αφήσει πίσω το Σαρακήνικο, μας είπαν πως ο χωματόδρομος οδηγεί σε 10 χλμ από εδώ στο Λιμνιώνα. Θέλαμε να κάμουμε κάτι διαφορετικό από κάποτε, κι έτσι χωνόμαστε στο δρόμο. Η διαδρομή καταπληκτική. Η φύση, κρέμεται πάνω σου καταπράσινη, με πολυποίκιλα δενδριά. Ο δρόμος αν και χώμα, βατός και για συμβατικά οχήματα. Ο τόπος ευωδιάζει τα αρώματα της άνοιξης τούτη την εποχή… Υπέροχη διαδρομή! Σε 10 λεπτά, βγαίνουμε σε άσφαλτο. Πλάι μας ένα σημαιοστόλιστο κλησάκι στα παλιά Κατούνια που σήμερα τα καλούν Μήλους. Η κεφαλή του Άη Γιάννη μαρτυρά το όνομά της κλησιάς. Πιο δίπλα μικρό πανηγύρι, στημένο, μας ξαφνιάζει μιας και του Αγίου η γιορτή, αργεί ακόμα… Συνεχίζουμε τη διαδρομή, για να λυθεί η απορία μας με ένα δεκάλεπτο σταμάτημα καταμεσής του δρόμου. Περιπατητές δεκάδες, κατάκοπα κινούνται προς το κλησάκι. Και κοντά τους η εικόνα του Αγίου με ψαλμωδίες και λειτουργιές. Κατεβαίνουμε προσκυνάμε και ρωτάμε τί γίνεται. Το έθιμο ξεκινάει πριν 200 χρόνια, οπότε ο Άγιος έκαμε το θαύμα του κι έδιωξε τις ακρίδες που μάστιζαν τον τόπο. Από τότε οι κάτοικοι τον περιφέρουν σε κάθε χωριό, αλλά του Λαζάρου τον περπατούν από τα Ψαχνά και το Κοντοδεσπότι 10 ώρες δρόμο ως την κλησιά του στα Κατούνια.
Αφήνουμε τη λαοθάλασσα και κινούμε για το Λιμνιώνα. Αν και είχαμε ακούσει καλά λόγια, ο τόπος είναι ακόμα πιο όμορφος από ό,τι στα ακούσματα. Μεγάλη αμμουδερή παραλία κάτω από το βουνό, στην αρχή ένα ποτάμι, στη μέση ένας βράχος απότομος που διακόπτει την ηρεμία της αμμουδιάς, στην άλλη άκρη μια σπηλιά κι ο πιο σύντομος ποταμός που χω ποτέ διαβεί, καθώς κινά μέσα από την άμμο και καταλήγει λίγα μέτρα πιο πέρα στη θάλασσα… Σαστιζόμαστε, περπατάμε από άκρη σε άκρη τον τόπο, χωνόμαστε στη σπηλιά, σκαρφαλώνω καταμεσής στο βράχο και απολαμβάνουμε τούτη την πανέμορφη γωνιά του νησιού. Τα καλοκαίρια θα είναι υπέροχο να βουτήξεις στη θάλασσα… Για την ώρα στην άκρη του χωριού καθόμαστε σε όμορφο στέκι με το όνομα αγαπημένης ελληνικής ταινίας, όπου ο Γιώργης μας προσφέρει φρεσκότατη πελαγίσια τσιπούρα. Πιάνουμε την κουβέντα για τα μέρη τούτα και τα έθιμα και πριν βραδιάσει κινούμε για τα πίσω… Στην εκκλησιά, κάμουμε στάση για προσκύνημα, ενώ στους πάγκους που σιγά σιγά αδειάζουν το απόβραδο, αγοράζουμε λουκουμάδες βουτηγμένους στο ντόπιο μέλι!Κάποτε το Σαββατόβραδο
Από τα Κατούνια του σήμερα, στα Κατούνια του κάποτε μετά τη Λίμνη. Δεν έχει ακόμα σουρουπώσει και αποφασίζουμε να ανηφορίσουμε με το τζιπ για μια ειδική διαδρομή μέσα από το βουνό. Σκοπεύουμε να βγούμε, στον κεντρικό δρόμο προς Αθήνα κόβοντας δρόμο. Έχουμε πάρει πληροφορίες από ντόπιους και θα συμβουλευόμαστε και το gps. Μισή ώρα μετά είμαστε χωμένοι στο βουνό και χαμένοι… Πισωγυρίζουμε δώθε και κείθε ενώ το σουρούπωμα της μέρας συννεφιάζει τις όμορφες στιγμές μας. Κανά τέταρτο μετά και ενώ το gps ανισόρροπα μας κατευθύνει, βλέπουμε ανακουφισμένοι μπροστά μας γεμάτο φώτα, ένα εργοτάξιο ορυχείου. Με ένα κορνάρισμα σαστίζουμε το φύλακα… «Τί κάνετε εδώ σαλέψατε;» μας γνέφει απορημένα; «Χαθήκαμε» του απαντάμε για να μας καθοδηγήσει προς τα πού έπρεπε. Η φωνή του φύλακα, χάρτης και οδηγός μας και κει που η αδρεναλίνη είχε βαρέσει κορυφή, ο κεντρικός δρόμος ηρεμεί, την βραδινή μας περιπέτεια. Για όποιον θέλει να κάνει τη διαδρομή, μόνο με τζιπ και μόνο μέρα και φυσικά να έχει ενημερωμένους τους χάρτες του… Ξεβραδιάζουμε στο Πήλι στο λιμανάκι παρέα με ουζομεζέδι και κάνουμε κουβεντούλα για την βραδινή μας περιπέτεια.
Σάββατο Λαζάρου βράδυ στο σήμερα…
«Κοιμόσασταν μέχρι τις 4 μμ;» ρωτά απορημένα η Ειρήνη, που καθώς έβλεπε το αμάξι έξω από το δωμάτιο μέχρι το μεσημέρι, θαρρούσε πως ξεκουραζόμασταν…
«Όταν εσύ θαρρούσες πως κοιμόμασταν, εμείς παίρναμε τα βουνά… Κι όταν κατάλαβες πως δεν κοιμόμαστε, εμείς γυρίζαμε τις θάλασσες» της απαντώ, για να χαμογελάσει με το ατόπημα της σκέψης της…
Κάποτε την Κυριακή, νωρίς το πρωί.
Ακόμα ένα χορταστικό πρωινό, χαιρετάμε τον κυρ Σπύρο και ξεκινάμε προς βορειότερη Εύβοια. Πάμε για Αγία Άννα. Στην παραλία της το καλοκαίρι απολαμβάνεις κολυμπώντας το Αιγαίο. Την αφήνουμε και πέντε λεπτά μετά αφήνουμε και το Αχλάδι και πορευόμαστε για Ελληνικά. Θα κάμουμε οδικώς το γύρο της βορινής πλευράς του νησιού. Το γραφικό ψαροχώρι στα Ελληνικά προσφέρεται για ήρεμες οικογενειακές διακοπές. Πάμε τώρα πιο βόρεια και φτάνουμε Πευκί. Κάμουμε βόλτα στην όμορφη παραλία, όπου τα καλοκαιρινά βράδια σφύζει από κόσμο, ενώ ατενίζεις απέναντι τον Παγασητικό. Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας φτάνουμε Ιστιαία με την γραφική κλησιά και την όμορφη πλατεία. Κάμουμε μια στάση για καφεδάκι ελληνικό και προσκυνάμε στην εκκλησιά. Λίγο μετά κατευθυνόμαστε μέσω παραλίας προς τους πανέμορφους Ωραιούς και από εκεί φτάνουμε στον Πύργο. Ξαναβγαίνοντας στον κεντρικό κατευθυνόμαστε προς Αιδηψώ. Σας θες μπορείς από Αγιόκαμπο να περάσεις απέναντι στη Γλύφα και από εκεί να φτάσεις γρήγορα στη Λάρισα ή όπου θες στην ηπειρωτική χώρα. Εμείς κινούμαστε για Αιδηψώ την όμορφη λουτρόπολη με τα ηφαιστειακά πετρώματα, όπου μπορείς να απολαύσεις στα καλοκαίρια σου, ποιοτικές διακοπές με κορυφαίες ιαματικές υπηρεσίες. Εμείς τούτη τη φορά θα φάμε εδώ κι αφού υποσχεθούμε μιαν άλλη φορά να κάνουμε διήμερη ιαματική απόδραση στα μέρη τούτα, θα κινήσουμε με το καράβι για απέναντι, κλείνοντας έτσι μιαν απολαυστική εφόρμηση!Κυριακή των Βαΐων στο σήμερα…
Ερχόμενοι στο Πήλι, δεν γίνεται να μην κάμουμε στάση στον Άγιο Γιάννη. Χαιρετάμε πρωί πρωί την Ειρήνη και μέσα από τη χωμάτινη διαδρομή που χθες περπατήσαμε, βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο και από εκεί φτάνουμε σε λίγο στον Άγιο. Προσκυνάμε, παίρνουμε βάγια από την κλησιά, αγοράζουμε λίγο πιο πέρα ντόπιο κρασί και μέλι και κινούμε προς βορρά, παρακάμπτοντας τον κεντρικό δρόμο. Κάνουμε στάση στο Τρούπι… Πρόκειται για όμορφο χωριό, που κοιτά μια μεγάλη τρύπα που άφηκαν τα μεταλλεία. Το τοπίο θα έμοιαζε σεληνιακό, όμως τα νερά που συγκρατούνται στην τρύπα, φτιάχνουν ένα ξεχωριστό τοπίο. Από όπου και αν δεις, ο συλλογισμός σου ονειρεύεται… Μια καρδιά γεμισμένη με νερό, ολόγυρα πουλιά που πετούν, το σκαλισμένο βουνό στη μια πλευρά, το χωριό στα πέρα και χιλιάδες μελίσσια αφημένα στην άκρη συνθέτουν το τοπίο. Εκεί που ο άνθρωπος χαλά τον τόπο, έρχεται η φύση να κάμει το θάμα της…
Γυρνάμε πάλι προς Μαντούδι. Θέλουμε να ξαναϊδούμε το μεγάλο πλατάνι, όμως ο χειμώνας που πέρασε προκάλεσε καταστροφές και το ποτάμι δεν διαβαίνεται… Κινούμε προς το χωριό που όμορφα έχει ξυπνήσει Κυριακάτικα και λαμπυρίζει κάτω από το φως του ήλιου. Το διασχίζουμε και μέσα από κατάφυτες εκτάσεις πάμε για Κυμάσι, στο επίνειο του Μαντουδίου. Εδώ ο τόπος έχει μια ιδιαίτερη ομορφάδα. Στην άκρη του το λιμάνι προς Σποράδες. Στη μέση της παραλίας πίνουμε καφέ στις παλιές αποθήκες. Στην βορινή πλευρά το ποτάμι χύνεται γυρίζοντας φιδίσια προς τη θάλασσα, κάτω από σιδερένια γέφυρα που σε περνά σε πίσω παραλία. Οι βαρκούλες βρίσκουν απάγκιο στο ποτάμι, που τους προσφέρει, δίπλα σε καλαμιές, τη φιλοξενία του…Επόμενος προορισμός οι καταρράκτες του Δρυμώνα! Μετά την Αγία Άννα και το Αχλάδι, στρίβουμε για Ιστιαία. Περνάμε την Κερασιά και μέσα σε υπέροχη φύση στρίβουμε στη διχάλα αριστερά. Σε πέντε λεπτά βλέπουμε το κλειστό για την εποχή αναψυκτήριο και ευθύς αφήνουμε το αμάξι σε μια απλωσιά. Εδώ είναι κομβικό σημείο για μονοπάτι που πάνω ανηφορίζει προς το ξηρό βουνό και κατά κάτω πάει προς Κοκκινομηλιά. Για αρχή ανηφορίζουμε για κανά τέταρτο την πάνω διαδρομή, για να πάρουμε γεύση της. Ξελογιάζει αυτή το μυαλό μέσα από έλατα, λογής λογής φυτά, πεσμένους κορμούς και νεραϊδίσιες γωνιές σε δένδρα και βράχους… Κατηφορίζουμε και προς τα κάτω. Κινούμε προς το χωριό, αλλά στα 5 λεπτά στρίβουμε προς το ποτάμι. Το τοπίο μαγευτικό μπροστά μας! Μια μικρή λίμνη από πράσινα νερά και πίσω της ο καταρράκτης. Διασχίζουμε το ρηχό ποτάμι και από κοντά αποθανατίζουμε τα νερά που ορμητικά ξεχύνονται από τα ψηλά. Και εδώ μια βουτιά στην καλοκαιρινή κάψα σίγουρα δροσίζει ευχάριστα τα κορμιά… Άξιζε η στάση μας!
Προχωράμε τώρα προς Δρυμώνα και 5 λεπτά δρόμο μετά φτάνουμε στην μονή του όσιου Δαβίδ. Στάση για κεράκι καφεδάκι και λουκούμι! Το μοναστήρι δημιουργήθηκε από τον ίδιο τον Όσιο τον 16ο αιώνα και από τότε πλήθος κόσμου προσέρχεται στο μοναστήρι. Η μνήμη του Οσίου γιορτάζεται την 1η Νοέμβρη.
«Από πού είστε;» μας ρωτά ο μοναχός. Αποκρινόμαστε και αντιρωτούμε. «Από το μοναστήρι είμαι, αναγεννήθηκα εδώ και προέρχομαι από τον Αδάμ και την Εύα» απαντά με νόημα κείνος…
Η διαδρομή μας τώρα, βγάζει στο δρόμο προς την Αιδηψώ. Για μεσημέρι κάμουμε στάση στα ειδυλλιακά Ήλια, που είναι ψαροχώρι με τα όλα του, τόσο για ήρεμες διακοπές, όσο και για καλό φαγητό και φυσικά για νόστιμο ψάρι… Στην άκρη του χωριού, αφήνουμε το αμάξι, περπατούμε και αφηνόμαστε στις γεύσεις της φωτεινής ταβέρνας… Κι αφού φάγαμε περπατούμε στο λιμανάκι, μέχρι την πίσω αμμουδιά και κάτω από το λαμπρό ήλιο απολαμβάνουμε την περατζάδα μας πλάι στην ήρεμη θάλασσα… Σα να βαλε κάπως, την καλοκαιρινή του διάθεση ο καιρός… Το απομεσήμερο διαβαίνουμε με το αμάξι τις γραφικές Ροβιές από τον παλιό πύργο τους, μέχρι την παραλία του χωριού. Και μέσα από το αμάξι, απολαμβάνουμε το ταξίδι, περνώντας τη Λίμνη και από εκεί βγαίνουμε στον κεντρικό, παίρνοντας το δρόμο για την επιστροφή μας.
Η προπασχαλινή απόδραση, στις ευβοιώτικες τούτες γωνιές, γέμισε για τα καλά τις μπαταρίες των κορμιών και της σκέψης και φυσικά πλημμύρισε όμορφες εικόνες και ανάλαφρους συλλογισμούς το νου, που τόσο πολύ είχε ανάγκη…
Αφήγηση
Ν.Κ.
«Οι Διήμερες Αποδράσεις, ευχαριστούμε θερμά, για την ευγενική φιλοxenia, το κατάλυμα Xenia, που άνοιξε τη Νηρέα, για να ξαποστάσουμε τα δυο βράδια της απόδρασής μας» -
Φωτογραφίες
info@2daysescape.gr
Copyright © 2024 2Days Escape