Παρασκευή απόγευμα

Κινούμε μετά τη δουλειά, για να γευτούμε τα χωριά του Καρπενησίου. Προορισμός μας το Μεγάλο χωριό, όπου μετά από ολιγόωρο ταξίδι φθάνουμε το σούρουπο. Θα φιλοξενηθούμε σε έναν όμορφο παραδοσιακό ξενώνα στο πάνω μέρος του χωριού. Η κα Ανθή, πάντα χαμογελαστή μας υποδέχεται με μητρική καλοσύνη, ενώ έχει ήδη φροντίσει να καίει το τζάκι στο καθ’ όλα ζεστό δωμάτιο όπου θα διανυκτερεύσουμε.

Αφήνουμε τα πράγματα και βγαίνουμε για βραδινό περίπατο στο χωριό με σκοπό να πιούμε κρασάκι στο Γαύρο. Η διαδρομή εύκολη για όλους, αναδεικνύει απόψεις του χωριού όμορφες για το διαβάτη! Ανάβουμε τους φακούς και κινώντας από τον ξενώνα πηγαίνουμε προς τη ρεματιά. Εδώ μονοπάτι κανονικά σε οδηγεί με ξύλινα γιοφύρια και πατησιές παράλληλα με το ποτάμι στην μεγάλη αλάνα, στην αρχή του κεντρικού χωριού. Με λύπη διαπιστώνουμε πως ο χρόνος έχει αφήσει σημάδια γήρανσης και οι κόκκινες κορδελιές, μας προτρέπουν να τα παρακάμψουμε μέσω του δρόμου. Κατηφορίζουμε με την ελπίδα γρήγορα να αποκατασταθούν οι ζημιές του χρόνου και να παραδοθεί το μονοπάτι της ρεματιάς, πάλι προς τον επισκέπτη. Σε λίγα λεπτά φθάνουμε στην κεντρική απλωσιά. Μια δροσάδα στο στόμα από την γάργαρη βρύση και ανηφορίζουμε το πλακόστρωτο.

Ο βραδινός περίπατος στα λιθόπετρα σοκάκια χαλαρώνει αμέσως το νου. Πέτρινα αρχοντικά με ορτανσίες και λουλουδάτες αυλές, μας οδηγούν στο λαογραφικό μουσείο, στην κλησιά και λίγο πιο κάτω στο σχολείο. Η υγρασία δροσίζει την περπατησιά μας. Κατηφορίζουμε προς τον ποταμό. Ο Καρπενησιώτης ορμητικά, διασχίζει το διάβα κάτω από το γιοφύρι. Τα μαγαζάκια  στο Γαύρο, έχουν κλείσει μα οι ταβέρνες περιμένουν τον βραδινό επισκέπτη. Στο παλιό ταβερνάκι παραγγέλνουμε πέστροφα και αφήνουμε το μυαλό να ζαλιστεί γλυκά, στη γεύση του κρασιού, μπροστά στο τζάκι. 

Μετά τη βραδινή γαστροφαγία, επιστρέφουμε στον ξενώνα ανηφορίζοντας τον ίδιο δρόμο. Χαζεύοντας την φλόγα του τζακιού, αποκοιμιόμαστε σαν μικρά παιδιά που νανουρίζονται στην θέα της φωτιάς.

Σάββατο

Σα θες πριν το πρωινό να ξεμουδιάσεις τρέχοντας, μπορείς να βγεις προς κεντρικό, να κινήσεις για Γάβρο και από εκεί να χωθείς πριν τις ταβέρνες προς το χθεσινό γεφύρι και να ανηφορίσεις την διαδρομή που κάμαμε το βράδυ,δοκιμάζοντας τα ποδάρια σου, ανάμεσα σε όμορφα τοπία. Αν πάλι θες κάτι πιο μακρινό, καβαλάς το ποδήλατο, πας για Μικρό χωριό, μετά για παλιό μικρό χωριό και λίγο πιο πέρα στο εκκλησάκι, γυρνάς για να μην ξεχάσεις, πως η μέρα τώρα αρχινά και έχεις πολλά ακόμα να δεις στα μέρη τούτα... ..

Όσο για εμάς...Τα μοσχοβολιστά καμώματα της Ανθής ξυπνούν την πρωινή μας όρεξη. Ένα καλό πρωινό, είναι η σωστή αρχή της μέρας και η οικοδέσποινά μας, φροντίζει με τον καλύτερο τρόπο, για αυτό. Βγαίνοντας από τον ξενώνα, από ψηλά μας χαιρετούν οι δυο κορφές που περιβάλλουν τον χωριό. Η Καλιακούδα από τα πάνω και η Χελιδόνα, από τα πέρα, περήφανα αγναντεύουν από το θρόνο τους…

Σήμερα έχουμε κάμποσο περπάτημα να κάμουμε... Κινούμαστε με το αυτοκίνητο προς Προυσσό. Η διαδρομή είναι ιδιαίτερα γραφική πλάι στο ποτάμι. Καθώς ο ποταμός βαδίζει προς διπόταμο για να σμίξει τα νερά του εκεί, πριν να ξεχυθεί στο κατάντι, βράχια κάθετα σου κόβουν την ανάσα. Στην άκρη εκεί που τα βράχια σκεπάζουν το πέρασμα, ένα εκκλησάκι και δίπλα του μια σκάλα και γαντζωμένα στο βράχο λογής λογής αφιερώσεις. Κάμουμε μια στάση…Από εδώ πατώντας στον κατακόρυφο βράχο, λέγεται από τους παλιούς, πως πέρασε η Παναγιά στο δρόμο προς τον Προυσσό. Σκαρφαλώνουμε τη σκάλα και κοιτάμε τα πατήματα. Άξια της προσοχής κάθε διαβάτη. Κάνουμε το σταυρό μας στην μικρή κλησιά και προχωρούμε. Λίγο πιο κάτω αγναντεύουμε πάνω από το ποτάμι, την τρύπα που άφηκε η Παναγιά περνώντας το βουνό…

Στα διπόταμα, η γέφυρα καβαλά τον ποταμό που ξεχύνεται ορμητικά από κάτω. Στο πλάι αν είσαι λάτρης, μπορείς να κάνεις διάφορες δραστηριότητες σαν το ποτάμι το επιτρέπει. Υπάρχει τοπικός σύλλογος που οργανώνει από ράφτιν και καγιάκ μέχρι πεζοπορίες και αναρρίχηση βουνών. Το τοπίο είναι έντονο καθώς το θωρούμε πάνω από τη γέφυρα. Σε λίγα λεπτά φτάνουμε στη μονή.

Εδώ κατά την παράδοση φυγαδεύτηκε η εικόνα της Παναγιάς που ο Απόστολος Λουκάς είχε φτιάσει και φιλοξενούνταν από τότε στη μονή Προυσσού στη Μικρά Ασία. Την εποχή της εικονομαχίας για να γλυτώσει η Άγια εικόνα, φυγαδεύτηκε εδώ μεταξύ 9ου και 10ου μΧ αιώνα, από τους μοναχούς που την κουβάληκαν στα πέρατα της τότε οικουμένης, μέχρι τον απόκρημνο τούτο τόπο, για να βρει καταφύγιο. Πολλά είναι τα θαύματα που λέγεται πως έκαμε η κυρά. Θεράπευσε μάλιστα και τη θέρμη του Καραϊσκάκη, όταν κατά την επανάσταση έκαμε εδώ το αρχηγείο του. Οι Γερμανοί προσπάθησαν να κάψουν τη μονή, ως αντίποινα για τους αντάρτες του βουνού, μα ευτυχώς διασώθηκε η εικόνα.

Βάνουμε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ του μοναστηριού και κατηφορίζουμε για να προσκυνήσουμε. Στην εκκλησιά, αφήνουμε για λίγα λεπτά τις σκέψεις και το λογισμό μας. Μετά ένα λουκούμι και μπαίνουμε στο μικρό μουσείο, όπου μεταξύ των εκθεμάτων ξεχωρίζει του Καραϊσκάκη η σπάθα. Στην ανηφοριά, αντικρύζουμε το βράχο με το ρολόι, πάνω από τη μονή. Δεν χάνουμε την ευκαιρία να περπατήσουμε τρία λεπτά μέχρι την κορφή του. Από εδώ, αγναντεύουμε ολόγυρα καθώς η θέα είναι υπέροχη, ενώ και ο ήχος του ποταμού μέσα στη χαράδρα, χαλαρώνει τα αυτιά μας. Κάπου κάτω εκεί, ακούσαμε από έναν παππού να λέει, πως υπάρχει το μικρό πανταβρέχι. Για το μεγάλο είχαμε ακούσει πολλά για τη φήμη του και λέγαμε κάποια στιγμή να το γευτούμε. Για την ώρα και μιας και όπου ακούμε μονοπάτι διαβαίνουμε, πάμε να ανακαλύψουμε την ομορφιά του…

Η διαδρομή, μας είπαν πως πήγαινε έλα με τα ποδάρια, δεν ξεπερνά τις 2,5 ώρες και πως ξεκινά από τον Τόρνο, ένα μικρό χωριό μετά τον Προυσσό. Για εκεί κινούμαστε και εμείς. Στο δρόμο μας καθώς περνάμε το ποτάμι προς το χωριό, στο πλάι του δρόμου και άλλο μονοπάτι προσκαλεί τα βήματά μας να το διαβούμε. Για την ώρα πορευόμαστε ακάθεκτοι προς τον σκοπό μας… Το μονοπάτι κινεί έξω από το χωριό κατηφορίζοντας ήπια. Προχωρώντας φτάνουμε σε διχάλα, όπου από τη μια πάει σε ένα γεφύρι και από την άλλη ξεκινά σκαλοπατιαστή κατηφοριά.

Το κατέβασμα προμηνύει λίγη προσπάθεια στην επιστροφή. Μανιτάρια ξεπροβάλουν στις ρίζες των δένδρων, ενώ ένα γάβγισμα ακούγεται από τα πέρα χωριά. Κάνει παρέα στον ήχο του νερού που όσο κατηφορίζουμε δυναμώνει. Και καθώς σκεφτόμαστε πόση ανηφοριά μας περιμένει, φτάνουμε στην άκρη, εκεί που σε μπαλκόνι το μονοπάτι γίνεται και εμείς αποσβολωμένα μαγευόμαστε από την ομορφιά του τοπίου. Νερά τρέχουν από παντού. Στάζουν από τις πρασινάδες που χύνονται στα βράχια, κυλούν στο ρηχό ποτάμι, βρέχουν και βρέχονται από στάλες και άλλες στάλες, υγραίνοντας τα πάντα. Θαρρείς πως μάγισσα θα βγει από την ομίχλη της βροχής και θα ζητήσει το λόγο που πατήσαμε τα μέρη της... Αν είχε ζέστα, μια περπατάδα στη βροχή των νερών θα άξιζε σίγουρα τον κόπο, όμως δεν κάμουμε δεύτερες σκέψεις... Αιχμαλωτίζουμε τη μαγεία των στιγμών στο μυαλό και στα κινητά και με βαριά καρδιά που θα αφήκουμε πίσω τέτοια ομορφάδα, ανηφορίζουμε προς το χωριό για το αμάξι...

Το μεσημέρι μας βρίσκει να πίνουμε τσιπουράκι στα όρθια και να γευόμαστε προσούτο καρπενησιώτικο. Εδώ στα αλλαντικά, μπορείς να αγοράσεις νόστιμα πράματα, ενώ καθώς διαλέγεις, το κέρασμα δε σταματά να βρέχει τις γεύσεις σου… «Πού πάει το μονοπάτι πλάι στο ποτάμι που απαντήσαμε πηγαίνοντας για Τόρνο;» ρωτάμε. «Στην μαυροσπηλιά, με κανά σαραντάλεπτο ανέβασμα» μας απαντά ο φιλευτής μας, φιλεύοντάς μας λίγο ακόμα τσίπουρο με αλλαντικό»

Καλό ακούγεται, για να χωνέψουμε όσο φάγαμε και ήπιαμε. Η διαδρομή από αρχής χαρίζει απλόχερα την ομορφάδα της… Το μονοπάτι κυλά ελαφρά ανηφορικό μέχρι την ξύλινη γέφυρα που αγναντεύει τον φασαριόζικο καταρράκτη της. Λες και περπατάς σε παραμύθι. Πλατάνια περιτριγυρίζουν το ποτάμι, τα νερά ξεπλένουν κάθε σου έγνοια και συ τράβας μια σέλφι για να πιστεύεις αύριο, το παραμύθι που περπάτησες... Ανηφορίζουμε το μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι, που κυλάει ορμητικά πλάι μας. Και άλλοι καταρράκτες, θαρρείς πως θέλει ο καθένας να εντυπωσιάσει πιότερο από τους άλλους τις αισθήσεις σου. Και εκεί στης ανηφοριάς τα βήματα, που λόγω της πέτρας και της υγρασίας γλιστρούν στα πατήματα σου, ανασηκώνεις το βλέμμα και την αντικρύζεις. Μια σπηλιά, μια μαύρη σπηλιά φοβιστικά σε θωρεί από ψηλά, μετρώντας τη θέληση και την προσοχή σου να την κατακτήσεις. Η αλήθεια είναι πως ακόμα και τα ορειβατικά πατινάρουν στην γλιστράδα του ξύλου και της πέτρας στο διάβα τους. Αν έβρεχε θα ήταν πολύ επικίνδυνα τα πράγματα. Μα η σαγηνεύτρα μας καλούσε και μόνη βροχή αυτή του νερού στα βράχια. Κρατήθηκα, μετρίασα τη φοβία της γυναίκας και ανέβηκα. Μια στάση στα ψηλά, δυο φωτογραφίες από τα κάτω και με προσοχή προς τα πίσω. Τα κινητά αποθανατίζουν την ομορφάδα της φύσης. Άξιζε σίγουρα η ανάβαση...

Γυρνώντας με το αυτοκίνητο ,περνάμε πάλι το χωριό του Προυσσού και το Γαύρο.

Στα μαγαζάκια, τα τσίπουρα, τα λικέρ, τα καρύδια και τα πικάντικα αλλαντικά, προϋπαντίζουν παντού τον επισκέπτη τους. Τα γεύεσαι χαζεύοντας και τα απολαμβάνεις αγοράζοντάς τα, στο γυρισμό σου τα βράδια, αναπολώντας όσα όμορφα εδώ έζησες... Το απομεσήμερο μας βρίσκει στο Μικρό χωριό. Σαν πεινάσεις, βρίσκεις εδώ φαγάκι γευστικό, με τσαλαφούτι ντόπιο και το τζάκι να καίει πίσω από το κρασοπότηρό σου... Πεινάμε και είναι ώρα φαγητού…

Πιο πέρα στο παλιό χωριό, ό,τι γλύτωσε από την μεγάλη κατολίσθηση πριν χρόνους πολλούς, βρίσκεις σήμερα την ηρεμία. Λίγο πιο έξω, η κατρακύλα του χθες, αντάριασε τον τόπο, μα έπλασε δίπλα του, στη φύση, τον παράδεισο! Μπροστά στη λίμνη που έφτιασε το χώμα που κύλησε, σαγηνεύεται ο νους. Η καταστροφή γέννησε τη μαγεία του σήμερα. Τα μάτια άναυδα χαζεύουν το όνειρο … Κάνουμε για λίγα λεπτά στάση με ένα μικρό περίπατο μέχρι τη λίμνη και αφήνουμε το μυαλό μας να ζητήσει τις νεράιδες του νερού.

Το σούρουπο μας βρίσκει στον ξενώνα. Ζεστό μπανάκι πριν την νυχτερινή μας έξοδο… Για βραδάκι πίνουμε λικέρ και γευόμαστε γλυκό στης Δώρας το όμορφο στέκι, πιο έξω από το χωριό. Εδώ βρίσκεις σα θες, όμορφα έργα καθώς η οικοδέσποινα καλλιτεχνεί υπέροχα στον καμβά… Και μέσα από τη γλυκάδα της απόλαυσης, αφού όμορφα ζαλίσαμε τις αισθήσεις, ξαπλώνουμε αργά, τα κορμιά μας μπρος στο τζάκι… για ύπνο ανάλαφρο.

Κυριακή πρωί

Μετά το πρωινό, πράγματα στο αυτοκίνητο καθώς θα γεμίσουμε σήμερα την επιστροφή μας με οδικές εφορμήσεις. Στο δρόμο κάνουμε περάσματα από μικρά χωριά. Κινούμαστε ακτινικά με σύντομες στάσεις σε Βουτύρο, μετά πίσω στο Κλαυσί και λίγο πιότερο καθόμαστε στους Κορυσχάδες, ή Κορεσχάδες στο σχολείο και στην πλατεία, όπου πίνουμε καφέ. Σε τούτο το σχολείο έγινε μετά την κατοχή, εθνοσυνέλευση τρανή. Σήμερα φωτογραφικό αποτύπωμα του παρελθόντος, στέκει για τον επισκέπτη ως μουσείο. Πορευόμαστε τώρα απέναντι από το Καρπενήσι προς Άγιο Νικόλαο και από εκεί παίρνουμε το δρόμο για το γραφικό Κρίκελλο. Περιδιαβαίνουμε την πλακόστρωτη πλατεία, καθόμαστε για φαγητό στην ταβέρνα και περπατάμε τις γωνιές του χωριού. Από εδώ έχει ονομαστεί ο ποταμός Κρικελλιώτης ή Κρικελλοπόταμος που ξεκινώντας λίγο πέρα από το χωριό κατηφορίζει προς το μαγευτικό Πανταβρέχι και σμίγει μετά από αρκετά γυρίσματα, με τον Καρπενησιώτη στο Διπόταμο. Το απομεσήμερο ξαποσταίνουμε στον αμφιθεατρικό Τυμφρηστό για καφέ ελληνικό και μετά, κατηφορίζουμε στον Άη Γιώργη για να αγοράσουμε μπομπότα από τον παραδοσιακό φούρνο και λουκάνικα ντόπια από το παλιό χασάπικο.

Και καθώς τα χιλιόμετρα κυλούν, κλείνοντας το απόβραδο στην επιστροφή προς την πόλη, συζητάμε στη διαδρομή τα όσα όμορφα ζήσαμε. Οι μπαταρίες μας φόρτισαν, μέσα από τη γεμάτη εικόνες κι έντονες στιγμές απόδραση και εμείς, με ξεμούδιαστο κορμί και με ξεκούραστο πνεύμα, θα υποδεχτούμε από αύριο τη βδομάδα που έρχεται…

Στα μέρη τούτα ξανάρθαμε και μόνοι και με τα παιδιά. Τα επισκεφθήκαμε και με την παρέα καλών φίλων, όπως με τη Φωτεινή και το Χρήστο. Κάθε φορά ο χρόνος κυλούσε σαν παραμύθι. Με τα παιδιά πετάξαμε πάνω από τα σύννεφα για να απολαύσουμε γλιστερές χιονοδρομικές καταβάσεις στο Βελούχι. Με την παρέα ανακαλύψαμε μικρά και μεγαλύτερα ταβερνάκια στα γύρω χωριά. Βρήκαμε και άλλα όμορφα στέκια, τον μαγικό ξενώνα στο Κλαυσί, την άνεση και απόλαυση στη Βουτύρω, την παράδοση στους Κορεσχάδες και τόσες άλλες γωνιές. Το Καρπενήσι είναι σίγουρα, ένας τόπος ονειρικός, που όποιος δεν τον έχει επισκεφθεί, του σιγοψιθυρίζουμε στο αυτί. «Να το κάνεις, σύντομα…».

Αφήγηση Ν.Κ.