Πλησίαζε Πάσχα και μεις αδράξαμε την ευκαιρία να φύγουμε από το μεγαλοχώρι μας, την Αθήνα, για να γνωρίσουμε μικροί και μεγάλοι, τα χωριά του Ολύμπου.

Τρεισήμισι ώρες και κάτι, θα ήσαν αρκετές για να φτάσουμε τον Παλαιό Άγιο Παντελεήμονα όπου 2 δωμάτια στην πλαγιά του βουνού, έξω από το χωριό μας περίμεναν…

 

Μεγάλη Παρασκευή

Κινούμε χαράματα και σε τρεις ώρες κάνουμε στάση μετά τη Λάρισα, στα Τέμπη. Από παλιά, σαν δεν υπήρχαν οι τρύπες, που ο δρόμος μας πέρναγε από εδώ, πάντα σταματούσαμε για ένα προσκύνημα στην κλησιά της Αγίας Παρασκευής. Το ίδιο κάμουμε και τώρα… 

Η εκκλησιά, χωμένη στην κοιλάδα ανάμεσα στα δυο βουνά που μαλώνουνε, προσμένει τον ταξιδιώτη, να ανάψει το κεράκι του. Στα πόδια της ο Πηνειός, χωρίζει τον Όλυμπο και τον Κίσσαβο. Η κοιλάδα πάντα κατάφυτη, δείχνει μαγευτική στο πρώτο αντίκρισμα.

Αφήνουμε το αμάξι στο πλάι, περνούμε τους πάγκους, διαβαίνουμε πάνω στην σιδερένια γέφυρα, που σκούζει καθώς την πατάς και φτάνουμε στην απέναντι μεριά, όπου η κλησιά κρύβεται μέσα στο βράχο. Τα νερά του Πηνειού στο διάβα μας, καθρεπτίζουν πάνω τους το πράσινο τοπίο. Μπαίνουμε στην εκκλησιά, προσκυνάμε την Αγία και πιο δίπλα σκυφτοί χωνόμαστε στη στενή και σκοτεινή σπηλιά, για να βραχούμε με το δροσερό αγίασμα, που πηγάζει από τα σπλάχνα του βουνού. Και σαν βγούμε πάλι στο φως, κατηφορίζουμε τα σκαλιά προς το ποτάμι. Ο τόπος τούτος ήταν πάντα πανέμορφος, μα τον ζάλιζε η ταραχή του δρόμου. Τώρα που ο κεντρικός τρύπησε το βουνό, η ομορφιά κάνει πιότερη παρέα με την ηρεμία της φύσης.

Καθώς κινούμαστε μέσσα στην κοιλάδα, αναζητούμε τη μορφή του Ποσειδώνα, που κάποιοι μας είπαν πως αν προσέξεις το βουνό, φαίνεται μπροστά σου. Το προσπαθήσαμε, μα δεν το καταφέραμε κι αφήσαμε τη φαντασία μας να απεικονίσει στο βουνό, τη μορφή του θεού της θάλασσας. Εδώ που τα λέμε, τί δουλειά έχει εδώ ο θεός της φουρτούνας; Έχοντας χαιρετίσει κάμποση ώρα τώρα τα Τέμπη μπαίνουμε στους Νέους Πόρους και από εδώ πορευόμαστε προς το χωριό. Λίγη ώρα μετά φτάνουμε στον προορισμό μας.

Μας υποδέχονται στον ξενώνα, βάνουμε τα πράγματα στα δωμάτια και περπατούμε για να γνωρίσουμε το χωριό. Μικρός δρόμος πλακόστρωτος, σαν μεγάλο καλντερίμι, οδηγεί τα βήματά μας. Η θέα τριγύρω μας είναι εκπληκτική! Τις καλές μέρες από εδώ, το μάτι φτάνει μέχρι Θεσσαλονίκη. Μπαλκόνι προς την ανατολή τούτος ο τόπος! Στο πλάι μας, κατάφυτη η πλαγιά, ανθισμένη ως στα κάτω. Ψηλά ο Όλυμπος συννεφιασμένος μας κρύβει τις κορυφές του, που από όσο θωρούμε, παραμένουν χιονισμένες.

Όμορφα καταλύματα, ανθισμένες μπουκαμβίλιες, βρύση πέτρινη, ταβέρνα και μαγαζάκια, προϋπαντούν την επίσκεψή μας. Ένα χελιδόνι ανοίγει τα φτερά καλωσορίζοντάς μας, πάνω στο κλωνάρι του. Τα κτίσματα εδώ, είναι όλα τόσο όμορφα! Πέτρα, ξύλο, κεραμίδι και κτιστά μπαλκόνια, αποπνέουν τον αέρα της παλιάς μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής, που γραφικά, αφήνει ολόγυρα τα σημάδια της. Και να σκεφτείς πως μερικά χρόνια παλιότερα, το χωριό είχε ερημώσει. Οι κάτοικοι το άφηκαν, για το νέο χωριό τους, πλάι στην εθνική. Αφήσαν τα βουνά και πήραν τότε τις πεδιάδες. Σήμερα πάλι, αν και οι μόνιμοι κάτοικοι του χωριού είναι λιγοστοί, ο τόπος τούτος είναι η χαρά του επισκέπτη, σφύζοντας από ζωή τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες!

Φτάνουμε στην πλατεία. Η κλησιά στέκει καταμεσής και πιο δίπλα ταβερνούλες και καφενεία που περιμένουν να σε φιλέψουν τα καλούδια τους.

Κάτι νηστίσιμο για εμάς για να ξεγελάσουμε την κοιλιά μας και μετά για χυμούς, πορτοκαλάδες και γλυκό στον καφενέ. Έχει γενέθλια η μικρή σήμερα. Ένα κέικ νηστίσιμο παρακαλώ, για να σβήσει το κεράκι… Της τραγουδούμε, της ευχόμαστε, πίνουμε, τρώμε το γλυκό και όμορφα περνάμε!

Περπατάμε τώρα από άλλο καλντερίμι. Μια στάση στο μαγαζάκι με τα βοτάνια για λίγο ριγανέλαιο (καυτερό μα θαυματουργό μαντζούνι όταν το χρειάζεσαι…) και πάλι μέσα από το χωριό για τα πίσω. Λίγο πριν σουρουπώσει, λίγη ξεκούραση, στα κρεβάτια μας, καθώς έχουμε συνέχεια…

Το βραδάκι στέκουμε στην κλησιά του Νέου Παντελαιήμωνα. Ακολουθούμε με κεριά στα χέρια, τον επιτάφιο μέσα στο χωριό και προσκυνάμε τα πάθη του Κυρίου. Μετά τη λειτουργιά, κατεβαίνουμε στον Πλαταμώνα για βραδινή περατζάδα με θέα το κάστρο, παρέα με τον έναστρο ουρανό, δίπλα στο κύμα.

Σαν ήταν πιο ζεστά, η θάλασσα σε προσκαλεί για μια βουτιά, όλες τις ώρες της μέρας. Μα για τα τώρα, η δροσάδα του καιρού δεν βοηθά να απαντήσουμε στην πρόσκληση… Τα καλοκαίρια κόσμος πολύς, απολαμβάνει το κολύμπι στα καταγάλανα νερά. Όλες οι θάλασσες στα μέρη τούτα, από τον Αγιόκαμπο της Λάρισας μέχρι τους Πόρους και από αυτούς μέχρι και την Κατερίνη και ακόμα πιο πέρα, καταλήγουν σε πανέμορφες παραλίες, ό,τι πρέπει για να απολαύσεις τον ήλιο ξαπλωμένος απάνω τους….

Καλός ο βραδινός περίπατος. Ώρα τώρα, για ύπνο στα ψηλά…

 

Μεγάλο Σαββάτο

Είπαμε να πάμε πιο κοντά στον Όλυμπο σήμερα. Με τα παιδιά αναζητούμε ήπιες διαδρομές. Μιαν άλλη φορά χωρίς παιδιά, λέμε να ανέβουμε και στην κορυφή… Προς ώρας περνάμε το γραφικό Λιτόχωρο και ανηφορίζουμε τις πλαγιές του βουνού. Πολύ όμορφη διαδρομή να την κάνεις και με ποδήλατο! Κάμποση ώρα μετά, αφήνουμε το αυτοκίνητο στη θέση Πριόνια. Δίπλα μας το ομώνυμο ξύλινο καταφύγιο με νόστιμα φαγιά που προσκαλούν τις ορέξεις του διαβάτη. Είμαστε ήδη στα 1.100 μέτρα και ο Μύτικας μας ρίχνει τη σκιά του …Παγερός, μας θωρεί αφ’ υψηλού, σα να μας λέει, αν τολμάτε ελάτε κατά εδώ.

Τούτη τη φορά όχι του γνέφουμε, όμως μιαν άλλη, γιατί όχι.

Κατηφορίζουμε από το καταφύγιο με τα πόδια. Τούτο το μονοπάτι το τρέχουν όσοι θέλουν να δοκιμάσουν τις αντοχές τους στο τροχάδην ανωμάλου δρόμου, καθώς κλείνει την ολύμπια διαδρομή μαραθωνίου που οργανώνεται σε τούτα τα μέρη κάθε χρόνο! Ξύλινα γεφύρια και βατό μονοπάτι, τρελαίνουν τις αισθήσεις. Μαζί μας κινούν και τα νερά του Ενιπέα. Γινόμαστε όλοι παιδιά που περπατάμε σε παραμυθένια μέρη. Είναι τόσο όμορφα! Περπατάμε προς την μονή του Αγίου Διονυσίου, ανάμεσα σε καταπράσινα δενδριά που μας χαρίζουν απλόχερα τον ίσκιο τους. Το ποτάμι συντροφεύει πάντα τα βήματα και τα βλέμματά μας. Περνάμε έξω από το μοναστήρι. Κατά εδώ θα έρθουμε μετά, αμαξωτοί. Για την ώρα, περνάμε από άκρης και προχωρούμε για τη σπηλιά, εκεί όπου βρίσκεται η σκήτη του Αγίου. Στα 50 λεπτά από τα Πριόνια φτάνεις τη σπηλιά και πραγματικά αξίζει να μπεις στον κόπο!

Οι εικόνες ολόγυρα στα μάτια, μαγνητίζουν τα βλέμματα. Θαυμασμός και δέος! Το βουνό σε αγκαλιάζει στα σπλάχνα του. Ανάβουμε κεράκι, προσκυνούμε, πίνουμε νερό, τραβάμε φωτογραφίες, παίρνουμε τις ανάσες μας και είμαστε έτοιμοι να ανηφορίσουμε τα πίσω.

Προς ευχαρίστησή μας, είναι  λες και διαβαίνουμε άλλο μονοπάτι. Ο Όλυμπος τώρα στέκει ομπρός μας και μας παραπλανά. Λες και έστειλε νεράιδες, μούσες και μυστικές θεότητες να παίξουν κρυφτό μέσα στα νερά, πίσω από τα βράχια, παρέα με τις φυλλωσιές, τραγουδώντας στους ήχους των θροϊσμάτων και των κελαηδημάτων. Θαρρείς κι ο Δίας έστειλε την Αφροδίτη για να ερωτευτούμε το μέρος αυτό για πάντα!  Ο καθαρός ουρανός, τα γάργαρα νερά, η πράσινη πλάση, συνεπαίρνουν το νου. Καθώς πιότερο παιγνιδιαρίζουμε τα νερά, ανακαλύπτουμε σε γωνιές μικρούς καταρράκτες. Σαν καλοκαιριάζει εδώ, κάνεις βουτιές και τσουλήθρα στα νερά και περιηγείσαι μες στο ποτάμι…

Βήμα το βήμα, ανάσα την ανάσα, νά μαστε πάλι στα Πριόνια.

Νηστεύουμε και δεν μπορούμε να απολαύσουμε όσα καλά προσφέρει η ξύλινη ταβέρνα. Τα βλέπουμε όμως και τα λιγουρευόμαστε. Δυο πατάτες, φασολάδα βραστερή, σαλάτα και νεράκι από το τρεχούμενο στη φύση, με λίγο τσιπουράκι, μιας και δεν αρταίνει, συντροφεύουν το τραπέζι μας. Το φαγητό νόστιμο πολύ, μα σα νηστεύεις, δεν είναι για χόρταση… Εμείς είχαμε κάμει και κάμποσο περίπατο και μαζί με το οξυγόνο φαίνεται πως άνοιξαν για τα καλά την όρεξή μας…

Κάμουμε μια στάση μετά το καταφύγιο, στη μονή του Αγίου Διονυσίου. Η μονή ανακαινίζεται στις μέρες μας, όμως παραμένει θρησκευτικός προορισμός. Πιο χαμηλά υπάρχει νεότερο μοναστήρι λίγο έξω από το Λιτόχωρο, όπου οι πιστοί γιομίζουν την εκκλησιά κάθε που έχει λειτουργία. Ανάβουμε κεράκι, προσκυνούμε τον Άγιο και μετά στο δρόμο μας προς τα κάτω…

Η ψαροταβέρνα στην άκρη του λιμανιού του Πλαταμώνα, προσφέρει νηστίσιμους μεζέδες και σαρακοστιανά για όλους, παρέα με ουζάκι για τους μεγάλους.

Με γεμισμένο στομάχι, περπατάμε δίπλα στη θάλασσα για να την ιδούμε και μέρα. Το κάστρο απέναντι, μας προσκαλεί και φυσικά δεν χάνουμε την ευκαιρία να χωνέψουμε, περπατώντας το.

Η επίσκεψη στο καλοδιατηρημένο καστρί, μας ξαφνιάζει ευχάριστα. Από μικρός το έβλεπα εξωτερικά, μα ποτέ δεν το είχα περπατήσει. Κι όλο λέγαμε και κάθε φορά το αφήναμε… Να λοιπόν που έφτασε η ώρα! Η βλάστηση μέσα στο κάστρο, ανοιξιάτικη και οργιώδης. Μαργαρίτες, παπαρούνες, χορτάρια και δένδρα παντού. Και η θέα τριγύρω του μοναδική. Τούτο το καστρί φτιάχθηκε εδώ, από τους Φράγκους, γύρω στα 1200 μΧ. Τη σημασία της θέσης είχαν αναγνωρίσει και οι αρχαίοι καθώς, μέχρι τους Φράγκους, έστεκε εδώ για να ελέγχει το πέρασμα, η αρχαία Μακεδονική πόλη Ηράκλειον. Σήμερα είναι το πιο καλοδιατηρημένο κάστρο της Μακεδονικής γης.

Σκαρφαλώνουμε στους πύργους. Για λίγη ώρα γινόμαστε οι φρουροί του Πλαταμώνα. Καβαλάμε τα κανόνια που κάποτε φωτιά και βόλι έσπερναν, μα τώρα μπρούτζινα κουφάρια διακοσμούν τον τόπο. Τα ερείπια σε ανατρέχουν στο μακρινό παρελθόν. Περπατούμε μέσα σε παλιές κλησιές και χαλάσματα. Εδώ συναντάμε και ανάβουμε κερί στην Αγία Παρασκευή. Και καθώς γυροφέρνουμε, σε μια γωνιά μελετάμε σα γεωλόγοι, τα αποτελέσματα των ανασκαφών του μεγάλου δρόμου, καθώς τρυπούσε το βουνό. Περίπατος με τα όλα του… Περιμετρικά του κάστρου χωμάτινο μονοπάτι σε προσκαλεί να το διαβείς, περπατώντας ή τρέχοντάς ή σαν θες, γιατί όχι, ποδηλατώντας το. Εμείς για σήμερα, περπατήσαμε αρκετά...

 Σουρούπωσε και γυρνάμε στο χωριό, όπου στα κρεβάτια μας, λίγης ώρας ξεκούραση είναι απαραίτητη. Το βραδάκι, θα κάμουμε Ανάσταση, στην εκκλησιά του χωριού. Μα Ανάσταση εδώ σημαίνει νωρίς. Καθώς ο παππάς του τόπου έχει αναλάβει να αναστήσει τον Κύριο, σε όλα τα τριγύρω χωριά, στο χωριό μας θα κάμει, μας είπανε Ανάσταση, γύρω στις 10.

Πλησίασε η ώρα και μαζευόμαστε στην πλατεία. Φαίνεται πως κόσμος πολύς, από τα γύρω μέρη, βιάζεται να κάνει Ανάσταση μαζί μας. Η πλατεία είναι γεμάτη. Ο ιερέας με συνοπτικές διαδικασίες μέσα από σύντομη λειτουργιά, μοιράζει Άγιο Φως και ανασταίνει τον Κύριο.

Χριστός Ανέστη, υπό το φως των αναμένων λαμπάδων!  

Αληθώς ο Κύριος!

Και η πλατεία, αδειάζει και οι ταβέρνες γιομίζουν…

Στην ταβέρνα του ξενώνα, τσουγκρίζουμε κι εμείς κόκκινα αβγά και γεμίζουμε τα στομάχια μας με μαγειρίτσα, μετά τη μεγαλοβδόμαδη νηστεία…

 

Κυριακή του Πάσχα.

Σήμερα μέρα γιορτινή, αποφασίσαμε να πορευτούμε με το αυτοκίνητο στα χωριά τριγύρω μας. Ανηφορίζουμε προς τα πάνω και κάνουμε εντυπωσιακά περάσματα προς το δάσος της Καλλιπεύκης. Λίγο πάνω από το χωριό σταματούμε στον Προφήτη Ηλία, για να αγναντέψουμε τη θέα. Σαν θες και σαν τολμάς, από δω αμολιέσαι κατά τον κάμπο πάνω σε φτερωτά παραπέντε. Στην άκρη της πλαγιάς μονοπάτι σε οδηγεί στον Άγιο Παντελεήμονα, ενώ ξοπίσω μας άλλα μονοπάτια σε περπατούν όσο θες προς τα πάνω. Βαρούμε την καμπάνα για να ξυπνήσει ο τόπος και φωτογραφίζουμε ό,τι βλέπει το μάτι μας…  

Πορευόμαστε τώρα για Παλιά Σκοτίνα. Ψηλά το χωριό αυτό, μέσα στην καρδιά του βουνού, στέκει με όμορφα παλιά καλντερίμια και την ακόμα πιο όμορφη εκκλησιά καταμεσής της πλατείας του. Σκύβουμε να μπούμε στην εκκλησιά και μέσα από χαραμάδες της παλιάς πόρτας, μπορούμε να δούμε τις εργασίες που κάμουν για να τη συντηρήσουν. Ο τεράστιος πλάτανος στην πλατεία, βαστάζει την καμπάνα και δίπλα του πέτρινη βρύση χωρίς νερό, ξεγελά τον επισκέπτη. Λίγος περίπατος ακόμα μας γνωρίζει όμορφα απαντήματα του παρελθόντος στο χωριό. Το μέρος τούτο είναι ό,τι πρέπει, για να μένεις και να ξεχνάς τις σκοτούρες σου, αφήνοντας το μυαλό στην ησυχία του…

Προχωράμε και άλλο προς Καλλιπεύκη. Ελάτια, πράσινα δενδριά και πότε πότε ποταμάκια που διασχίζουν τις πλαγιές. Και εμείς ξεκούραστα τα απολαμβάνουμε μέσα από το αυτοκίνητο. Παλιά καθώς έφτανες στην κορυφή πάνω στο βουνό, υπήρχε μας είπαν μεγάλη λίμνη. Σήμερα την έχουν κάνει χωράφια εύφορα, για σπορά…

Έχοντας απολαύσει αρκετά τη διαδρομή, γυρνάμε προς Παλαιούς Πόρους. Χωνόμαστε μέσα από χωματόδρομο στο δάσος, για να αφουγκραστούμε τη φύση. Η μέρα, πέρα από γιορτινή, είναι και λαμπερή. Το τοπίο γύρω μας σαγηνευτικό. Ένας μικρός περίπατος, παρέα με τα κελαηδίσματα των πουλιών είναι ανάλαφρη εμπειρία. Δίπλα στον πεσμένο κορμό, χαιρόμαστε μικροί και μεγάλοι τις στιγμές…

Στους Παλαιούς Πόρους, στο μικρό αυτό χωριό που θαρρείς, πως παίζει κρυφτό με τα δένδρα του βουνού, κάνουμε μια βόλτα στην πλατεία και μετά για φαγητό στο ταβερνάκι. Οι σούβλες έχουν πάρει φωτιά. Μα πέρα από αρνάκι έχει και άλλα καλά. Ό,τι και να φάγαμε ήταν πολύ νόστιμο. Δεν ξέρω αν η νηστεία έπαιξε κάποιο ρόλο, μα τα ψητά, η πίτα, τα χορταρικά ακόμα και τα κεράσματα που φιλευτήκαμε, ήσαν υπέροχα!

Απογευματάκι είπαμε να χαιρετήσουμε τον Πλαταμώνα ρομαντικά, πάνω από το κάστρο του. Τα φωτισμένα τοιχειά αποπλανούν ρομαντικά τις αισθήσεις και μεις τα αποθανατίζουμε στα μάτια και στις μηχανές μας, σε διάφορες πόζες… Και απολαμβάνουμε τη γύρω θέα που σαν βραδιάζει σαγηνεύει αλλιώτικα το βλέμμα.

Κλείνουμε τη μέρα μας ολοβραδύς, με μιαν επίσκεψη στο χωριό. Βραδινή περπατάδα στα καλντερίμια, υπό το φως της φεγγαράδας. Μια στάση για βραδινό σε μια ταβέρνα για να δοκιμάσουμε νιβατό με κρασάκι και σαλάτα. Και πάλι από άκρη σε άκρη ξανά και ξανά, μη θέλοντας να αποχωριστούμε τον τόπο…

Και πάνω στον περίπατο, ξάφνου σε μια γωνιά φωτισμένο από νεράιδες μονοπάτι, μας οδηγεί να απαντήσουμε μες τη νυχτιά, μια στολισμένη μαγική γωνιά. Διαβαίνουμε την ομορφοστολισμένη ξύλινη πόρτα και διστακτικά μπαίνουμε σε ονειρεμένο στέκι. Εκεί, σαν από παραμύθι, ένας όμορφος κύρης και μια όμορφη κυρά χαμογελαστά και μες την τρέλα μας συστήνονται, σαν οι αφέντες της γωνιάς. Μας καλούν να βρεθούμε εδώ μιαν άλλη φορά. Δε διστάζουν μάλιστα να κάνουν πως μαλώσουν, σαν υπερηφανεύονται για την καλύτερη πίτα που ο καθένας φτιάχνει κάθε πρωί. Σε τούτη την τρύπα θα απολαύσουμε το φεγγάρι και την τρέλα του, μιαν άλλη φορά γυναίκα οι δυο μας, λέω στο αυτί της, για να χαιρετήσουμε με την αναπάντεχη γνωριμία μας τον τόπο, με τον καλύτερο τρόπο!

 

Δευτέρα πρωί

Mας βρίσκει η μέρα να επιστρέφουμε. Έχοντας γεμίσει τις μπαταρίες μας, δίνουμε την  υπόσχεση πως σύντομα θα ξανάρθουμε, για να γνωρίσουμε και άλλα μέρη, για να ανταποκριθούμε σαν καλοκαιριάσει στην πρόκληση του Μύτικα, για να πατήσουμε στην κορφή των κορφών, αλλά και για να ζήσουμε πάλι την τρέλα του φεγγαριού στο γραφικό χωριό, τούτη τη φορά από άλλη γωνιά!

Αυτά όμως, μένει να τα ανακαλύψουμε σε δυο άλλες, μελλοντικές και συναρπαστικές αποδράσεις μας!

 

Αφήγηση

Ν.Κ.